Σαν σήμερα ξεκίνησε ο τελευταίος μεγάλος «πυρετός του χρυσού» στην Ιστορία

Στο Γιουκόν, ακόμα και τον Αύγουστο οι συνθήκες ζωής είναι σκληρές. Οι μέρες σύντομα μικραίνουν, το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει απότομα, το νερό του ποταμού είναι παγερό. Θα έπρεπε να αποτελεί κανείς ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου -σκληρός, αυτάρκης, πιθανώς τρελός- για να είναι διατεθειμένος να περάσει τη ζωή του στα βορειοδυτικά του Καναδά, κάνοντας έρευνες για χρυσό και άλλα ορυκτά.

Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Τζορτζ Κάρμακ. Απόγονος Ευρωπαίων αποίκων, προτιμούσε ωστόσο τη συντροφιά των Αμερικανών ιθαγενών. Αφού παντρεύτηκε μία γυναίκα Τάγκις (σ.σ. έτσι ονομαζόταν μία φυλή ιθαγενών από τα αποκαλούμενα Πρώτα Έθνη του Καναδά), τη Σο Τλάα, έγινε γνωστός ως «Squaw Man». Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η λέξη Squaw κατά βάση σήμαινε η γυναίκα ιθαγενής, ωστόσο είχε μία ακραία ρατσιστική έννοια για τους Ευρωπαίους αποίκους...

Αυτό, βέβαια, δεν αποθάρρυνε τον Τζορτζ Κάρμακ να πάρει μαζί του τη Skuaw σύζυγό του και τον αδελφό της, Σκούκαμ Τζιμ, σε μία ερευνητική αποστολή στο Κλοντάικ που έμελλε να γραφτεί στην Ιστορία.

Μία ημέρα νωρίτερα, ένας από τους τρεις -πιθανότατα ο Σκούκαμ Τζιμ- είχε βρει έναν σβόλο χρυσού στην κοίτη ενός ρυακιού. Ο συγκεκριμένος ήταν ένας ζωντανός θρύλος και πριν από την ανακάλυψή του. Τον περιέγραφαν ως εξής: «Μυώδης, με δυνατούς, χαμηλούς ώμους και κορμό... που στένευε προς τα κάτω ως τη μέση του, σαν σφηνόλιθος». Θεωρούνταν ως «ο καλύτερος κυνηγός και παγιδευτής κατά μήκος του ποταμού, για την ακρίβεια ένα είδος υπερανθρώπου».

Σαν σήμερα, 17 Αυγούστου του 1896, οι τρεις τους εργάστηκαν πυρετωδώς για να κατοχυρώσουν τις εκτάσεις τους. Ακόμα και η υποψία χρυσού θα έφερνε εκεί ορδές από απεγνωσμένους άνδρες και έπρεπε με κάποιον τρόπο να δείξουν πως η συγκεκριμένη έκταση ήταν ήδη πιασμένη και απαγορευόταν να τη διεκδικήσει κάποιος άλλος. Έτσι, έκοψαν και τοποθέτησαν κορμούς δέντρων για να οριοθετήσουν μία έκταση γης περίπου 150 επί 600 μέτρα, κατά μήκος του ρυακιού. Έπειτα έκαναν το ίδιο για άλλες τρεις περιοχές, που ήταν και το νόμιμο όριο.

Στη συνέχεια έκαναν ένα ταξίδι 50 μιλίων (80 χιλιόμετρα) μέχρι τις εκβολές του ποταμού Φόρτι Μάιλ και κατέθεσαν τα αναγκαία έγγραφα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μέσα σε λίγες ώρες, τα νέα διαδόθηκαν και ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα. Η ανακάλυψή τους αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα για τον τελευταίο μεγάλο «πυρετό του χρυσού» στην Ιστορία.

Από έρημη περιοχή σε... «Ρυάκι Κελεπούρι»

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, οι χρυσοθήρες άρχισαν να φτάνουν κατά κύματα στο μέρος που σύντομα μετονομάστηκε σε Μπονάντσα Κρικ (Ρυάκι Κελεπούρι). Μέσα σε λίγους μήνες θα μαζεύονταν εκεί κάπου 100.000 άνθρωποι, πραγματοποιώντας μία τεράστια εισβολή σε μία από τις τελευταίες, μεγάλες παρθένες εκτάσεις του κόσμου. Οι περισσότεροι, βέβαια, δεν θα έβρισκαν ούτε ένα μικρό κομματάκι χρυσού.

Ο Κάρμακ και ο Σκούκαμ Τζιμ βρήκαν αρκετό χρυσό στις εκτάσεις τους για να γίνουν πολύ πλούσιοι, όμως αμφότεροι συνειδητοποίησαν πως το αληθινό δέλεαρ ήταν η αναζήτηση και όχι η επιτυχία, οπότε συνέχισαν να αναζητούν τη μεγάλη φλέβα χρυσού, μέχρι που οι κακουχίες της ζωής του χρυσοθήρα τελικά τους κατέβαλαν.

(Με πληροφορίες από το βιβλίο του Dan Snow «Σαν σήμερα στην παγκόσμια ιστορία»)