Μπέζος: Φτάνει με τους Απαράδεκτους - Ο κόσμος στρέφεται στην Ακροδεξιά γιατί δεν βρίσκει ασφάλεια

Καλεσμένος στην εκπομπή EQ στο Action 24, βρέθηκε τη Δευτέρα το βράδυ ο Γιάννης Μπέζος.

Πολυτάλαντος και καυστικός, ο Γιάννης Μπέζος δεν φοβάται να λέει αλήθειες, όσο σκληρές κι αν είναι. Σπουδαίος ηθοποιός, σκηνοθέτης και ερμηνευτής, πολυδιάστατο ταλέντο με αμέτρητες επιτυχίες, γνωστός όχι μόνο για τις υποκριτικές του ικανότητες, αλλά και για τον αφοπλιστικό τρόπο με τον οποίο εκφράζει τις απόψεις του, μίλησε για όλα στην Έλενα Παπαβασιλείου.

Όταν έχουμε δημόσιο λόγο πρέπει να έχουμε και ευθύνη

«Το διαδίκτυο σημαίνει ότι συνεννοούμαστε αλλά δεν επικοινωνούμε. Η επικοινωνία απαιτεί να αναμετριέμαι με την αμηχανία της ματιάς του άλλου και τη δική μου. Υπάρχει αυτή η ευκολία στην ενημέρωση, μέσα από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, είτε το διαδίκτυο, μπορεί να μιλά ο καθένας. Και φυσικά αυτό είναι πάρα πολύ καλό, αλλά όταν μιλάμε, όταν έχουμε δημόσιο λόγο, πρέπει να έχουμε και ευθύνη».

«Χωρίς ευθύνη ταυτίζουμε την επιθυμία μας με την πραγματικότητα και αυτό είναι πολλές φορές καταστροφικό. Οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται, κοπιάζουν και προσφέρουν είναι συνήθως αθόρυβοι. Οι υπόλοιποι κάνουν λίγη φασαρία παραπάνω και με αυτούς ασχολούμαστε περισσότερο, δυστυχώς. Καλό είναι να ακούγεται η φωνή σου αλλά να έχει και ενδιαφέρον, να μην είναι απλώς ένας θόρυβος».

«Γράφουν διάφορες στο διαδίκτυο γνώμες, σχόλια, και πολλές φορές τα παίρνουμε τοις μετρητοίς, όμως δεν έχει κανένα νόημα αυτό δηλαδή γράφουν 50 - 200 άνθρωποι και τι έγινε. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι που δεν γράφουν, τους οποίους ποτέ δεν λαμβάνουμε υπόψιν».

«Η τεχνολογία είναι πολύ καλή, αλλά είναι ένα εργαλείο. Δεν μπορεί να είναι ένας σκοπός. Υπεράνω όλων είναι ο άνθρωπος. Δηλαδή όλα αυτά πρέπει να είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου. Πρέπει να μας οδηγούν κάπου, όχι να μας αποβλακώνουν».

Ο κόσμος προσφεύγει στα άκρα από φόβο και άγνοια

«Αν μαθαίναμε από το παρελθόν, οι άνθρωποι θα ήταν καλύτεροι από την εποχή του Αισχύλου.
Στον Ευρωπαϊκό χώρο, και κατ' επέκταση τον Αμερικανικό, βλέπουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, προσφεύγει προς τα άκρα, κυρίως προς τη συντήρηση. Αυτό γίνεται κυρίως για να νιώσει ασφάλεια. Γίνεται από φόβο. Είναι ο φόβος του πολέμου, ο φόβος του μεταναστευτικού, ο φόβος του διαφορετικού. Η μόνη απάντηση σε όλα αυτά είναι η παιδεία. Η άγνοια σε οδηγεί στον τρόμο».

Η αριστερά έγινε καταφύγιο γιατί δημιούργησε ελπίδες

«Η αριστερά από τη φύση της έχει έναν κινηματικό χαρακτήρα. Αυτή είναι η αποστολή της. Δηλαδή να έχει κινηματικό χαρακτήρα, να έχει ένα λόγο διαφορετικό, να αντιλαμβάνεται τη ζωή διαφορετικά, να υπερασπίζει αξίες που υποτίθεται οι άλλοι δεν το κάνουν και να οδηγεί τα πράγματα. Δεν έχει σκοπό να φωνάζει μόνο. Πρέπει να λέει και κάτι συγκεκριμένο. Και πρέπει να πράττει. Η αριστερά όπως εκφράστηκε και κυβέρνησε στη χώρα μας, ήταν ένα κόμμα με ένα πολύ μικρό ποσοστό, το οποίο βρέθηκε σε μια συγκυρία οικονομική και πολιτική πάρα πολύ δύσκολη και έγινε καταφύγιο των ανθρώπων διότι δημιούργησε ελπίδες. Αυτό είχε σαν συνέπεια να γιγαντωθεί και να κυβερνήσει. Δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί που ψήφισαν έγιναν ξαφνικά αριστεροί».

«Η τέχνη έχει σκοπό να συγκινήσει και να παρηγορήσει, δεν επηρεάζει καθόλου την πολιτική και την κοινωνική ζωή. Το θέατρο είναι χώρος της ποίησης και της μαγείας».

«Κάνω αυτή τη δουλειά 45 χρόνια και κάθε φορά είναι σαν να ξεκινώ από το μηδέν.
Κάθε φορά που έκανα μια δουλειά είχα την αίσθηση ότι ήταν η καλύτερη στον πλανήτη, αλλιώς δεν είχε νόημα να την κάνω. Έχω αγαπήσει όλες τις δουλειές μου είτε ήταν επιτυχημένες, είτε αποτυχημένες, τις έκανα με πολύ μόχθο».

Τα κυκλώματα είναι άλλοθι για την ανικανότητά μας

«Δεν έκανα τίποτα επειδή μου υπεβλήθη. Κανείς ποτέ δεν μου έβαλε τρικλοποδιές και δεν μου έκοψε το δρόμο. Τα κυκλώματα και όλα αυτά που ακούω, είναι αρλούμπες, είναι άλλοθι για την ανικανότητά μας».

«Η λέξη φόβος στη δουλειά μας είναι θάνατος. Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα, όπως φοβάται ο άνθρωπος όταν είναι φυσιολογικός, μόνο οι ανόητοι δεν φοβούνται. Γιατί ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που σε προστατεύει».

«Δεν συγκινούμαι εύκολα. Μπορεί να με εντυπωσιάζουν πράγματα αλλά δεν με συγκινούν βαθιά. Αν ακούσω ένα κομμάτι του Ραχμάνινοφ στο πιάνο, με συγκινεί. Όταν βλέπω μια ταινία πολύ καλή, όταν διαβάζω ένα βιβλίο. Ή όταν βλέπω μια πράξη της καθημερινότητας, η οποία εμπεριέχει την αγνή προσπάθεια και είναι κόντρα στις εποχές των σαλτιμπάγκων που ζούμε. Δηλαδή της μπούρδας, της φιγούρας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά αγωνίζονται με πολύ τίμιο τρόπο. Αυτό είναι αρκετά συγκινητικό».

Είμαι απαιτητικός γιατί λειτουργώ επαγγελματικά

«Είμαι απαιτητικός γιατί πρέπει να λειτουργούμε αμιγώς επαγγελματικά. Όχι στο περίπου. Και επειδή συνηθίζουμε στο περίπου, εγώ το σιχαίνομαι. Δεν μπορώ να εργαστώ έτσι, νομίζω ότι κοροϊδεύω πρωτίστως τον εαυτό μου».

«Μόνο όταν υπάρχει η απόσταση και ο σεβασμός με το κοινό, μόνο τότε θα προσφέρεις.
Αλλιώς δεν θα το εκτιμήσουν αυτό που θα τους δώσεις. Το θέατρο δεν είναι μια παρέα. Είναι πολιτική πράξη με την ευρεία έννοια και πολύ σοβαρή. Θέλει απόσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί που παίζουν είναι στα φώτα και το κοινό είναι στο ημίφως. Δεν μπορούν να είναι όλοι στα φώτα ή όλοι στο σκοτάδι. Για να ισχύει αυτό, πρέπει αυτό που κάνω εγώ να έχει μια γοητεία. Να έχει κάτι διαφορετικό».

«Εγώ που μπαίνω στα σπίτια των ανθρώπων 35 χρόνια και με ξέρουν και οι πέτρες, ποτέ δεν με ενόχλησε κανείς στον δρόμο με τη δημοσιότητα. Ο κόσμος δεν έχει την όρεξη την δική μας, έχει άλλα προβλήματα. Εμείς προκαλούμε. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν βγάλει το δημοτικό και είναι πιο ευαίσθητα από κάτι κουλτουριάρηδες δικούς μας. Και πιο ποιητικοί».

Λογαρισμό δίνω μόνο στον εαυτό μου και τη συνείδησή μου

«Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος κατά περίπτωση είμαι τα πάντα. Είμαι ό,τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ό,τι επιφυλάσσει η ζωή. Δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Μόνο στον εαυτό μου δίνω και στη συνείδησή μου».

«Η ηλικία μου δεν επιτρέπει τα όνειρα, επιτρέπει μόνο τους σχεδιασμούς. Επομένως, μπορώ να πω ότι σχεδιάζω κάποια πράγματα επαγγελματικά. Τα όνειρα είναι για τους νεότερους.
Εγώ έχω ονειρευτεί αρκετά. Και τα περισσότερα όνειρά μου τα πραγματοποίησα».

«Είμαι χορτασμένος και ευγνώμων, δεν κυνηγάω χίμαιρες ούτε περιμένω κάτι, χαίρομαι με το παραμικρό. Λέω όχι στη σαχλαμάρα και την ελαφρότητα, κάνω επιλογές σ’ αυτά που βλέπω και διαβάζω και κυρίως με τους ανθρώπους που συνομιλώ».

Στάσιμη και άτολμη η τηλεόραση 

«Πιο σημαντικά στη ζωή μου είναι η οικογένειά μου, το σπίτι μου, οι άνθρωποί μου. Οι συνήθειες μου, τα βιβλία μου, ο τρόπος που γυμνάζομαι, το μπάσκετ που παίζω. Κάποιες παρέες και οι δημιουργικές συζητήσεις που κάνω».

«Καμία εξέλιξη δεν υπάρχει στην τηλεόραση. Είναι στάσιμη, άτολμη. Η θεματολογία παρωχημένη. Κυρίως στον τομέα της μυθοπλασίας».

Φτάνει με τους Απαράδεκτους, πάμε παρακάτω 

«Ποτέ δεν ξεκινάμε να γίνει κάτι μεγάλο και επιτυχία. Αυτό γίνεται από μόνο του. Ξεκινάς να κάνεις κάτι επειδή σ' αρέσει».

«Τι θυμάμαι από την εποχή με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τους Απαράδεκτους; Τίποτα. Τις παρέες που κάναμε, τα γυρίσματα. Είχαμε και προϋπηρεσία στο θέατρο. Πολύ ωραία, ωραίες στιγμές, γέλια. Αυτά. Το να αναμοχλεύουμε τους απαράδεκτους είναι δείγμα ότι δεν πάμε μπροστά».

«Φτάνει με τους απαράδεκτους. Έχω κάνει 100 σειρές. Φτάνει. Πάμε παρακάτω. Είναι παλιά ρούχα αυτά. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτήν την ιστορία. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι άτολμη η τηλεόραση. Μου λένε να κάνουμε ένα remake. Τι remake να κάνουμε; Δηλαδή να βράσουμε κόλυβα, να τα φάμε. Αφού έχουμε κάνει κάτι το οποίο έχει ενδιαφέρον. Γιατί να κάνουμε κάτι να ρισκάρουμε και να γίνει αδιάφορο. Άσε που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Θέλει καινούργια πράγματα η τηλεόραση και καινούργια πρόσωπα. Μη μένουμε στα παλιά».