Τα ποτάμια έγιναν κόκκινα από το αίμα: Σαν σήμερα η αιματηρή μάχη που κέρδισαν τα σπαθιά και ο αέρας
Η πιθανότατα πιο αιματηρή μάχη στην ιστορία της Βρετανίας δεν έγινε τον 20ο αιώνα αλλά το μακρινό 1461.
Αποτελεί πιθανώς την πιο αιματηρή μάχη στην ιστορία της Βρετανίας, ωστόσο δεν έλαβε χώρα στη Φλάνδρα, ούτε στις ακτές της Νορμανδίας. Δεν έγινε καν κατά τον 20ο αιώνα. Οι άνδρες που πέθαναν δεν σκοτώθηκαν από εκρηκτικά ή σφαίρες από πολυβόλο, αλλά από σπαθιά και βέλη - διότι η συγκεκριμένη μάχη πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα, στις 29 Μαρτίου του μακρινού 1461 και ήταν και σύγκρουση μεταξύ Άγγλων, σε ένα πεδίο μάχης στο Γιόρκσαϊρ.
Η μάχη του Τάουτον ήταν το αποκορύφωμα ενός αιματηρού πολέμου για τη διεκδίκηση του θρόνου, μεταξύ των απογόνων του Εδουάρδου Γ’. Ο Πόλεμος των Ρόδων διέλυσε τη χώρα καθώς ο αδύναμος, άρρωστος βασιλιάς Ερρίκος ΣΤ’, του οίκου Λάνκαστερ, πάσχιζε να προστατέψει τον θρόνο του από τα ξαδέλφια του, τους δούκες του Γιορκ.
Ο Εδουάρδος του Γιορκ ήταν μία εντυπωσιακή φιγούρα: μόλις δεκαοχτώ χρονών, με ύψος πάνω από ένα και ογδόντα, και πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, στο πλευρό των ανδρών του. Στον αντίποδα, ο Ερρίκος ΣΤ’ ήταν το ακριβώς αντίθετο: φοβερά ασθενικός ο ίδιος, άφηνε τους άλλους να πολεμούν για λογαριασμό του.
Ο ρόλος που έπαιξε ο... «στρατηγός άνεμος»
Ο αριθμητικά υποδεέστερος στρατός του Εδουάρδου τοποθετήθηκε με τον άνεμο να φυσάει από πίσω τους, βοηθώντας τις βροχές από βέλη να πέφτουν πάνω στους εχθρούς τους. Αντίθετα, οι Λάνκαστερ έβλεπαν τα βέλη τους να παλεύουν ενάντια στον ισχυρό άνεμο και να μην μπορούν να φτάσουν στον στόχο τους.
Μην μπορώντας να αντέξουν τον καταιγισμό από βέλη, όρμησαν μπροστά και αναγκάστηκαν να πολεμήσουν, με τον Εδουάρδο εκεί να έχει το πλεονέκτημα. Ακολούθησε μία άγρια, παρατεταμένη μάχη σώμα με σώμα. Ο νεαρός Εδουάρδος διατήρησε τη συνοχή της πτέρυγάς του ενάντια στις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή και εμψυχώνοντας τους στρατιώτες του.
Η χιονοθύελλα τύφλωνε τους άνδρες των αντίπαλων στρατών, διασπώντας τη μάχη σε μικρούς θύλακες απεγνωσμένης σφαγής, με βέλη να ρίχνονται από κοντινή απόσταση τρυπώντας αλυσιδωτούς θώρακες και πληγωμένους άνδρες να κείτονται ουρλιάζοντας στην ποδοπατημένη λάσπη.
Ένα πραγματικό μακελειό
Όταν κατέφτασαν οι ενισχύσεις του Εδουάρδου, ο στρατός των Λάνκαστερ διασπάστηκε και οι στρατιώτες το έβαλαν στα πόδια. Έγιναν πλέον μία μάζα από τρομοκρατημένους, μεμονωμένους ανθρώπους και κατασφαγιάστηκαν. Τα ποτάμια εμπόδιζαν τη διαφυγή τους, οι απεγνωσμένοι άνδρες ποδοπατούσαν ο ένας τον άλλον και έπνιγαν τους συντρόφους τους που έπεφταν στα νερά με τις βαριές αρματωσιές τους. Για μέρες ολόκληρες, τα ίδια εκείνα νερά κυλούσαν κόκκινα από το αίμα.
Σε εκείνο το φριχτό πεδίο μάχης, ο Εδουάρδος του Γιορκ έγινε ο βασιλιάς Εδουάρδος Δ’. Υπολογίζεται πως πρέπει να πέθαναν κάπου 28.000 άνδρες, περισσότεροι από ότι την πρώτη μέρα της μάχης του Σομ, από τις πιο αιματηρές μάχες στην Ιστορία που έγινε την 1η Ιουλίου 1916 κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως και στο Σομ όμως, οι μάχες θα συνεχίζονταν και πολλοί ακόμα νεαροί άνδρες θα πέθαιναν μέχρι αν τελειώσει ο Πόλεμος των Ρόδων.
