«Με δολοφονούν!»: Όταν Άγγλος θεώρησε ηθική υποχρέωση να σκοτώσει... πρωθυπουργό

Ο Σπένσερ Πέρσεβαλ θα ήταν ένας από τους πιο ασήμαντους και ξεχασμένους πρωθυπουργούς στην ιστορία της Βρετανίας, αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός πως σαν σήμερα, 11 Μαΐου του 1812, έγινε ο μοναδικός πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου που δολοφονήθηκε.

Μεταγενέστερες απόπειρες -όπως η βομβιστική επίθεση του ΙΡΑ εναντίον της Μάργκαρετ Θάτσερ σε ένα ξενοδοχείο στο Μπράιτον- δεν είχαν το ίδιο αποτέλεσμα.

Εκείνο το απόγευμα, ο Πέρσεβαλ είχε επιλέξει να περπατήσει μέχρι τη βρετανική Βουλή. Ο Τζον Μπέλιγχαμ παρευρισκόταν τακτικά στις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου, οπότε η παρουσία του δεν προκάλεσε ανησυχία. Εκείνη την περίοδο ζητούσε επίμονα να λάβει κάποιου είδους αποζημίωση για τον τρόπο που τον είχαν μεταχειριστεί οι ρωσικές αρχές, μετά την κακή κατάληξη μιας εμπορικής συμφωνίας.

Όταν είπε στον αξιωματούχο του υπουργείου Οικονομικών πως, αν δεν λάμβανε αποζημίωση, θα αναγκαζόταν να πάρει τον νόμο στα χέρια του, εκείνος αποκρίθηκε απλά πως ο Μπέλιγχαμ μπορούσε να κάνει ό,τι έκρινε σκόπιμο. Λίγο καιρό αργότερα, ο Μπέλιγχαμ αγόρασε δύο πιστόλια και έβαλε έναν ράφτη να προσθέσει μία εσωτερική τσέπη στο σακάκι του.

Εκείνη την ημέρα, καθώς ο Πέρσεβαλ -ένας εξαιρετικά συντηρητικός άνθρωπος με μειλίχια εμφάνιση (που, όπως ανέφεραν τα Μέσα της εποχής, συνδύαζε το μυαλό ενός επαρχιακού εφημέριου με τη γλώσσα ρήτορα ποινικολόγου)- έμπαινε στο λόμπι της Βουλής, βρέθηκε τετ α τετ με τον Μπέλιγχαμ, ο οποίος έβγαλε ένα πιστόλι και τον πυροβόλησε στο στήθος. Ο Πέρσεβαλ τρέκλισε, φώναξε «Με δολοφονούν!» και ύστερα σωριάστηκε μπρούμυτα στο πάτωμα. Όταν έφτασε στο σημείο ο χειρουργός απλά ανακοίνωσε πως ο πρωθυπουργός ήταν νεκρός.

Από την πλευρά του ο Μπέλιγχαμ δεν έκανε καμία προσπάθεια να διαφύγει αλλά, τουναντίον δήλωσε ήρεμα πως είχε αποκαταστήσει μία αδικία. Έχοντας εξαντλήσει κάθε άλλη οδό, επέμεινε πως η πράξη του ήταν «επαρκώς αιτιολογημένη». Του είχαν πει να ενεργήσει όπως έκρινε ο ίδιος σκόπιμο και αυτό ακριβώς είχε κάνει, λέγοντας πως «για το γεγονός αυτό νιώθω ικανοποίηση». Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα -υπερβολικά μικρό, σύμφωνα με κάποιους- του απαγγέλθηκαν κατηγορίες, δικάστηκε, φυλακίστηκε και εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού.

Η αντίδραση των πολιτών απέναντι στη δολοφονία ήταν ανάμεικτη. Ορισμένοι χάρηκαν, άλλοι έχυσαν μερικά δάκρυα, τελικά όμως ήταν ένα γεγονός που, σχετικά γρήγορα, ξέχασαν όλοι...