Βέδας: Πώς ένας σεβάσμιος μοναχός έγινε από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς
Από ένας απλός μοναχός έγινε ο «Αριστοτέλης» των Αγγλοσαξόνων που οραματίστηκε το Ηνωμένο Βασίλειο
Ο ηλικιωμένος άνδρας είχε καταφτάσει πρώτη φορά στο μοναστήρι όταν ήταν ακόμα παιδί. Είχε επιβιώσει του λοιμού που σκότωσε στους περισσότερους αδελφούς του. Είχε διδάξει και είχε στοχαστεί. Τώρα έφτανε στο τέλος μίας μακράς ζωής. Σαν σήμερα, 25 Μαΐου του 735 μ.Χ., ο Βέδας, μοναχός και πατέρας της αγγλικής ιστορίας, πέθανε ξαπλωμένος στο πάτωμα του κελιού του. Οι αδελφοί του μοναχοί ανέφεραν πως στις τελευταίες του στιγμές τραγουδούσε το «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι».
Το 596 μ.Χ. ο Αυγουστίνος είχε οδηγήσει σαράντα μοναχούς στη Βρετανία, για να προσηλυτίσουν τους παγανιστές Βρετανούς, που για τους Ρωμαίους χριστιανούς ήταν γνωστοί ως «Angli». Η ιστορία αυτών των ιεραποστόλων που κήρυτταν τον λόγο του Θεού καταγράφηκε από τον Βέδα. Το διάσημο έργο του «Ecclesiastical History of the English People», κατέστησε τον Σεβάσμιο Βέδα ως τον πρώτο σπουδαίο Άγγλο συγγραφέα στην Ιστορία.
Σε ηλικία 7 ετών, ο Βέδας πήγε να ζήσει στο μοναστήρι του Μονκουίαρμουθ και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε σε ένα αδελφοποιημένο μοναστήρι στο Τζάροου, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του, περιστοιχισμένος από τα βιβλία και τα χειρόγραφα στα οποία είχε αφοσιωθεί. Στη διάρκεια της ζωής του συνέγραψε γύρω στα σαράντα έργα, τα οποία κάλυπταν θέματα από τη θεολογία και την ιστορία μέχρι παρατηρήσεις σχετικά με τη φύση. Επίσης, έκανε υπολογισμούς για την ημερομηνία του Πάσχα.
Ωστόσο, η Εκκλησιαστική ιστορία αποτέλεσε το κορυφαίο του έργο. Μεταφράστηκε από τον Αλφρέδο τον Μέγα, ο οποίος εμπνεύστηκε από τον ισχυρισμό του Βέδα πως η Αγγλία ήταν ένα ενιαίο βασίλειο, ένας λαός που μπορούσε να ενωθεί υπό έναν και μοναδικό ηγεμόνα. Καθώς σφυρηλατούσε αντίπαλα κρατίδια (όπως η Νορθάμπρια και η Μέρσια) σε ένα ενιαίο έθνος, ο Αλφρέδος επέμεινε πως ο λαός του ήταν οι «Angelcynn».
Ο Κουθβέρτος, ένας από τους μαθητές του Βέδα, έγραψε πως κατά τις τελευταίες ημέρες πριν πεθάνει, ξαπλωμένος στις πέτρες του μικρού κελιού του, ο δάσκαλός του ήταν «χαρούμενος». Τον 11ο αιώνα, το λείψανό του μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Ντάραμ. Σήμερα οι προσκυνητές εξακολουθούν να επισκέπτονται το ιεροφυλάκιο που είναι αφιερωμένο σε αυτόν τον εραστή των βιβλίων, τον σπουδαιότερα από όλους τους Αγγλοσάξονες λόγιους.
(Με πληροφορίες από το βιβλίο του Dan Snow «Σαν σήμερα στην παγκόσμια ιστορία»)
