Ποντίκια-χίμαιρες άρχισαν να «μιλάνε» διαφορετικά μεταξύ τους χάρη σε ανθρώπινο γονίδιο
Ανθρώπινο γονίδιο μεταφέρθηκε σε ποντίκια και αυτά άρχισαν να «μιλ΄άνε» διαφορετικά- Τι δείχνει αυτό για την ανθρώπινη εξέλιξη.
Σε μελέτη που δημοσιεύεται στο Nature Communications, αναφέρεται ότι ένα συγκεκριμένο γονίδιο, το NOVA1, συνδέεται με την ανάπτυξη της ομιλίας στους ανθρώπους. Η ομιλία υπήρξε καθοριστική για την επικράτηση και την εξάπλωση του ανθρώπινου είδους, καθώς επέτρεψε τη διάδοση πληροφοριών, τον συντονισμό ενεργειών και τη μετάδοση της εμπειρίας στις επόμενες γενιές. Ήταν, επίσης, η καθοριστική διαφορά μεταξύ των Ντενισόβαν και των Νεάντερταλ, που εξαφανίστηκαν, και του σύγχρονου ανθρώπου, που κυριάρχησε στον πλανήτη.
Σύμφωνα με επιστήμονες, η ανακάλυψη του NOVA1 αποτελεί ένα σημαντικό πρώτο βήμα για τη μελέτη του λόγου και της γλωσσικής διαφοροποίησης. Δεν αποκλείεται, στο μέλλον, να συμβάλει στη θεραπεία ατόμων με διαταραχές της ομιλίας.
Ποντίκια-χίμαιρες
Το πείραμα που σχεδίασαν οι ερευνητές παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Με σύγχρονες μεθόδους μοριακής βιολογίας (CRISPR), αντικατέστησαν το γονίδιο NOVA1 σε ποντίκια με την ανθρώπινη παραλλαγή του και διαπίστωσαν ότι ο τρόπος παραγωγής ήχων των ποντικιών άλλαξε εντελώς—άρχισαν να φωνάζουν το ένα στο άλλο.
Τα νεαρά ποντίκια με το ανθρώπινο γονίδιο τσίριζαν διαφορετικά από τα φυσιολογικά όταν πλησίαζε η μητέρα τους. Παρομοίως, τα ενήλικα αρσενικά εξέπεμπαν διαφορετικούς ήχους όταν έβλεπαν θηλυκά ποντίκια. Και στις δύο περιπτώσεις, τα πειραματικά ποντίκια είχαν ισχυρότερο κίνητρο να παράγουν ήχους και "μιλούσαν" διαφορετικά από ό,τι εκείνα που είχαν το φυσιολογικό γονίδιο.
Η διαφορά με τους Νεάντερταλ
Το NOVA1 δεν είναι το πρώτο γονίδιο που συνδέεται με την ομιλία. Ήδη από τη δεκαετία του 2000, Βρετανοί ερευνητές είχαν εντοπίσει το γονίδιο FOXP2, το οποίο εμπλέκεται στην ανάπτυξη της ομιλίας. Ωστόσο, γενετικές μελέτες έχουν δείξει ότι το FOXP2 ήταν κοινό και στους Νεάντερταλ. Αντίθετα, το NOVA1 εντοπίζεται αποκλειστικά στους ανθρώπους.
Επιπλέον, η ανάπτυξη της ομιλίας δεν εξαρτάται μόνο από γονιδιακούς παράγοντες, αλλά και από ανατομικές προσαρμογές στον ανθρώπινο λαιμό, καθώς και από την ικανότητα του εγκεφάλου να επεξεργάζεται την ακουστική πληροφορία.
Η συγκεκριμένη έρευνα δεν έχει μόνο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, αλλά μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία διαταραχών της ομιλίας.
