O Κρις Μάρτιν και οι Coldplay κάνουν πολιτική, χωρίς να κάνουν πολιτική

Την ώρα που φουντώνει ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και το ματς Ρωσίας-Ουκρανίας είναι περίπου ισόπαλο, οι Coldplay κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που εξερευνά το δυναμικό της ανθρωπότητας για καλό, αποφεύγει επιδεικτικά την πολιτική και κλείνει με ευχές για μία ουτοπία όπου οι διαφορετικοί πολιτισμοί είναι σε απόλυτη αρμονία.

Εντελώς Coldplay θα έλεγε κάποιος! Αυτοί είναι που μας έμαθαν, άλλωστε, να βλέπουμε τα πράγματα αισιόδοξα, σε αντίθεση με τους σκοτεινούς μέντορές τους, τους Radiohead. Αυτοί γέμισαν με χρώμα και χαρά ακόμα και τις πιο μαύρες στιγμές στα άλμπουμ τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τους U2, που στιχουργικά ήταν πολύ πιο σύνθετοι.

Η κριτική που εισέπραξαν, εκ των πραγμάτων, δεν τους άγγιξε ποτέ. Πιστεύοντας ακράδαντα στο “haters gonna hate”, ο Κρις Μάρτιν και οι συν αυτώ μουσικοί κλείστηκαν στο στούντιο τους στο βόρειο Λονδίνο για να μαγειρέψουν τη δική τους εκδοχή της ποπ ροκ μουσικής, που γεμίζει τα στάδια και το Glastonbury, όπου έχουν παίξει headliners πέντε φορές.

Από μερικούς τίτλους όπως “Jupiter” and “Aeterna” και μερικές αράδες όπως “never give up / love who you love” καταλαβαίνεις ότι οι Coldplay θα γράψουν ακριβώς τη μουσική που χρειάζεται για να βγάλεις μια δύσκολη μέρα στη δουλειά και να ανακτήσεις τη συγκέντρωση σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία για τη ζωή σου.

Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους αναρωτιούνται αν η κατεύθυνση που παίρνουν, μακριά από τους U2 και τους Radiohead, και ο εναγκαλισμός τους με pop φαινόμενα όπως η Σελένα Γκόμεζ και ραπ ιέρειες όπως η Λιτλ Σιμζ, είναι για καλό. Το σίγουρο είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι Coldplay έχουν εξελιχθεί στον καλύτερο εαυτό τους. Μπορούν να ροκάρουν, μπορούν να συγκινήσουν, μπορούν να διδάξουν στάση ζωής.

Είναι αυτές οι ένοχα απολαυστικές σπαραξικάρδιες μπαλάντες με τα εκρηκτικά ρεφρέν που τους καθιέρωσαν ως μία από τις μεγαλύτερες μπάντες της εποχής τους. Ειδικά μετά το “Viva La Vida” (και όχι “Death and All His Friends”) θα μπορούσες να πεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Και να σκεφτείς ότι οι γονείς του πεντάχρονου Κρις Μάρτιν τον γαλούχησαν με πιάνο και Τομ Γουέιτς.

Το άλμπουμ είναι συνέχεια του πιο οπτιμιστικού άλμπουμ τους, του “Music of the Spheres”, και ο Κρις Μάρτιν με τη μαεστρία του θα κερδίσει και αυτό το στοίχημα στο Ticketmaster. Θα πάρει τις πιο εκλεκτικές μουσικές αναφορές, θα τους δώσει ένα εμπορικό περιτύλιγμα και θα κάνει το μουσικό κοινό σοφότερο χωρίς καν αυτό να το καταλάβει. Τι άλλο να πεις δηλαδή όταν έχουν sampleάρει Kraftwerk στο άλμπουμ “X&Y”.

Ποιος έχει δίκιο, οι κριτικοί ή αυτοί; Θα σου απαντήσω με ένα παράδειγμα. Κάποτε είχαν ανακηρυχθεί από τον μουσικό Τύπο ως οι επόμενοι Travis. Θα με ρωτήσεις ποιοι είναι οι Travis και θα σου πω ακριβώς αυτό: μόνο hardcore μουσικόφιλοι και όσοι τους έζησαν θυμούνται ποιοι είναι. Αντίθετα, οι Coldplay αφορούν όλες τις γενιές μετά τους Gen X. Με τον δικό τους «ονειροπαρμένο» τρόπο έχουν καταφέρει να μένουν επίκαιροι κάνοντας σημαντικούς πειραματισμούς στον ήχο, αλλά ποτέ στον στίχο, όπου παραμένουν στερεοτυπικά απλοί ή και απλοϊκοί.

Ακόμα και τα δύο πρόσφατα σόου της μπάντας στο ΟΑΚΑ είναι υπενθύμιση της δύναμης της απλότητας, της αξίας της συμπερίληψης (η διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα των στίχων τους). «Είναι πραγματικά απίθανο το γεγονός πως είμαστε σήμερα εδώ, 65.000 άνθρωποι, συγκεντρωμένοι ειρηνικά, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ μας», είπε ο Κρις Μάρτιν κλείνοντας τις συναυλίες.

Τελικά, ο Κρις Μάρτιν και οι Coldplay κάνουν πολιτική χωρίς να κάνουν πολιτική.