Οι Oasis έπαθαν Happy Mondays. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι!

«Τα όπλα σίγησαν. Τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν. Η μεγάλη αναμονή τελείωσε. Ελάτε να δείτε. Δεν θα παίξει στην τηλεόραση». Με αυτή τη λιτή δήλωση, οι Oasis επιβεβαίωσαν τις φήμες που (οι ίδιοι) κυκλοφορούσαν για πιθανή επανένωσή τους και ακολούθως ανακοίνωσαν μια μίνι περιοδεία το καλοκαίρι του 2025 σε Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία με πέντε σταθμούς και 14 συναυλίες.

Αναλυτικά, και σε περίπτωση που θες να δοκιμάσεις την τύχη σου με τα εισιτήρια (θα εκδοθούν 11 η ώρα στις 31 Αυγούστου), οι Oasis θα παίξουν στις ακόλουθες ημερομηνίες:

4, 5 Ιουλίου - Κάρντιφ

11, 12, 19, 20 Ιουλίου - Μάντσεστερ

25, 26 Ιουλίου και 2, 3 Αυγούστου - Λονδίνο

8, 9 Αυγούστου - Εδιμβούργο

16, 17 Αυγούστου - Δουβλίνο

Για να φτάσουμε μέχρι εδώ χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια από το σημαδιακό live στο Rock en Seine (28 Αυγούστου 2009), όταν ο Νόελ, απαυδισμένος από τα καπρίτσια του Λίαμ, ανακοίνωσε ότι φεύγει οριστικά από τους Oasis. Εκ των πραγμάτων ήταν οι τίτλοι τέλους μιας μεγάλης πορείας, αφού ο Νόελ ήταν ο δημιουργικός πυλώνας της μπάντας.

Μπουνιές και ντέφια

Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα αδέρφια τα «έσπασαν». Η λίστα με τα μεταξύ τους επεισόδια περιλαμβάνει μπουνιές στο Λος Άντζελες, το 1995, χτυπήματα με το εμβληματικό ντέφι του Λίαμ, βρισιές, αποχωρήσεις, επανασυνδέσεις και εκείνο το περίφημο περιστατικό στο MTV Unplugged, όπου ο Λίαμ έφυγε από τη σκηνή και παρακολούθησε όλο το live από έναν εξώστη, γιουχάροντας τον Νόελ για τα φωνητικά του.

Δεν είναι δηλαδή να απορεί κανείς που ο Νόελ είχε πει κάποτε ότι «είναι πιο πιθανόν να επανασυνδεθούν οι Happy Mondays παρά οι Oasis». Οι Happy Mondays ήταν η μπάντα που λογικά έσπασε κάθε ρεκόρ καταχρήσεων, σε σημείο να απορείς πώς είναι ακόμα ζωντανοί, πόσο μάλλον να επανασυνδεθούν και να παίξουν μουσική. Για την ιστορία, επανασυνδέθηκαν το 2012 με το αρχικό line-up τους, αλλά καταλαβαίνεις πόσο αηδιασμένος ήταν ο Νόελ με τον Λίαμ για να πει κάτι τέτοιο.

Κάποτε έσωσαν το ροκ εν ρολ. Μπορούν ξανά;

Γιατί μας αφορά; Για όσους έζησαν τα nineties, οι Oasis ήταν η μπάντα που έσωσε το ροκ εν ρολ. Που γέμισε στάδια σε όλο τον κόσμο. Που δημιουργούσε νέες γενιές fans. Υπήρξαν και άλλες μπάντες, εξίσου σημαντικές δημιουργικά όπως οι Blur, μπάντες που άνοιξαν τον δρόμο όπως οι Suede, μπάντες που έδειξαν τον τρόπο όπως οι Stone Roses, αλλά οι Oasis ήταν η μπάντα που μίλησε στην ψυχούλα του μέσου ακροατή.

To άλμπουμ “Definitely Maybe” έγινε το πιο εμπορικό ντεμπούτο στην ιστορία (περισσότερες πωλήσεις την πρώτη μέρα, την πρώτη εβδομάδα κ.ο.κ.). Μέσα σε έναν χρόνο «πέρασαν τον Ατλαντικό», με το single “Live Forever” να σκαρφαλώνει στη δεύτερη θέση των charts και το άλμπουμ να γίνεται χρυσό. Ήταν κάτι που, ας πούμε, οι «αντίπαλοί» τους, οι Blur, δεν κατάφεραν.

Με το (What’s the Story) Morning Glory? του 1995 κόντεψαν να σπάσουν τα ρεκόρ του Michael Jackson στα τσαρτς. Έγιναν οι βασιλιάδες της Britpop και χάρισαν απίθανα τραγούδια όπως το “Wonderwall”, το “Champagne Supernova” και το “Don’t Look Back In Anger”. Το “(What’s the Story) Morning Glory?” με το “Wonderwall” έγινε πέντε φορές πλατινένιο στην Αμερική. Εξωφρενικό και όμως αληθινό.

Νεύρα, νάζια και εκδηλώσεις λατρείας

Κάπου εδώ σημειώθηκαν και οι πρώτοι σοβαροί τριγμοί, με τα αδέρφια να μην δίνουν από κοινού συνεντεύξεις γιατί μονίμως διαφωνούσαν. Αυτές όμως οι διαφωνίες και το image των κακών παιδιών που είχαν σφυρηλατήσει με τη συμπεριφορά τους ήταν μέρος της γοητείας τους. Ήταν ωμοί, ήταν θυμωμένοι, έδειχναν τα δύο δάχτυλα (το βρετανικό ισοδύναμο του μεσαίου δακτύλου) σε ρεπόρτερ, το στόμα τους ήταν άθυρο (ειδικά του Λίαμ) και είχαν θράσος (ο Νόελ πάντα σύγκρινε τα τραγούδια του με τα τραγούδια των Beatles). Και όλοι τους λάτρευαν. Με λίγα λόγια, πουλούσαν σαν ζεστό ψωμάκι.

Κατά μία έννοια οι Oasis σέρφαραν πάνω στο κύμα της Britpop αλλά «στόχευσαν» στην εργατική τάξη από όπου κατάγονταν. Baggy ρούχα αλά Happy Mondays, ποδοσφαιρικές φανέλες, Fred Perry πόλο μπλουζάκια, καπέλα με το στρογγυλό γείσο (buckets) αλά καλοκαίρι στο Φαληράκι, παρκά και οι υπερμεγέθεις φαβορίτες αλά Stone Roses. Πέρα όμως από τα φτιασίδια, οι Oasis ήταν το συγκρότημα που είχε τη μεγαλύτερη δισκογραφική συνέπεια και άντεξε τουλάχιστον 10 χρόνια (μέχρι το 2009) παραπάνω από τις υπόλοιπες μπάντες. Ήταν το μόνο συγκρότημα που δεν κατάπιε το post punk revival των Strokes, των Libertines και των Franz Ferdinand.

Μας ενδιαφέρει και γιατί λείπουν οι καθαρόαιμοι rock and rollers και τη βγάζουμε με Maneskin (που μια χαρά είναι τα παιδιά αλλά είναι μόνοι). Οι Oasis έχουν το ειδικό βάρος και παραμένουν επίκαιροι και για τους εκτός Gen X μουσικόφιλους. Η μπάντα έχει 21 εκατομμύρια μηνιαίους ακροατές στο Spotify χωρίς ουσιαστικά να κάνει τίποτα.

Αν μη τι άλλο, αυτή είναι κάτι περισσότερο από μία επανένωση για μερικά live στη Βρετανία. Είναι μια ιστορία συμφιλίωσης μεταξύ δύο ριζικά διαφορετικών προσωπικοτήτων που προσπάθησαν με άλλα σχήματα να βρουν τον δρόμο τους (π.χ. τους High Flying Birds) αλλά κατάλαβαν ότι μόνο μαζί μπορούν να πετύχουν σπουδαία πράγματα. Ο Νόελ γράφει σπουδαία τραγούδια αλλά, όπως λέει και ο ίδιος, «η φωνή του είναι μισή Guinness σε μια Τρίτη και η φωνή του Λίαμ 10 σφηνάκια τεκίλα Παρασκευή βράδυ».

Επίσης, είναι σίγουρο ότι τους προσεχείς μήνες θα μας απασχολήσουν τα καμώματά τους. Και οι δύο τους ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι της δημοσιότητας στα δάχτυλα, ξέρουν να τροφοδοτούν τους δημοσιογράφους με ωραίες ιστορίες, είναι ακόμα σε ηλικία που μπορούν να ροκάρουν, έχουν το κίνητρο να δώσουν σπουδαία πράγματα για να πάρουν μια μόνιμη θέση δίπλα στους Beatles, που τόσο θέλουν.

Και που τόσο πολύ θέλουμε κι εμείς.