Τα καλύτερα για τον Λένι Κράβιτς έρχονται

Στον χώρο της τέχνης είναι σπάνιο κάποιος να αγνοεί τα κελεύσματα των καιρών, να επιμένει στο ύφος που έχει επιλέξει εξαρχής και να μην ακολουθεί τάσεις και μόδες. Ο Λένι Κράβιτς μπορεί να φλέρταρε με άλλα μουσικά είδη (το 5 του 1998 ήταν πασπαλισμένο με ολίγη electronica στο πνεύμα της εποχής), αλλά υπήρξε μια σπάνια περίπτωση, ένας υπηρέτης του κλασικού ροκ που συνδυάζει φαζαριστές κιθάρες, εκρηκτικά τύμπανα, σόουλ ρυθμούς και ψυχεδελικές μελωδίες.

Η μουσική του ήταν πάντα ισόποσα μέρη από Κέρτις Μέιφιλντ και Τζίμι Χέντριξ, από Τζον Λένον και Led Zeppelin. Υπήρξε ωμός αλλά και τρυφερός, «βρόμικος» αλλά και «γυαλιστερός». Η δική του υπογραφή, η συμβολή του στην τέχνη, είναι ο ήχος του “Are You Gonna Go My Way” που έντυσε τρία χιτ ("Fly Away," "American Woman" και "Again"). Σε αυτή τη μήτρα βασίστηκε και τις τρεις και πλέον δεκαετίες, μέχρι το πρόσφατο “Blue Electric Light” που θα φέρει στις αποσκευές του -όπως λέει το κλισέ- και στην Αθήνα.

Οι «μαύροι» Duran Duran

Μπορείς να τον πεις εκτός τόπου και χρόνου; Ίσως. Φαντάσου όμως ότι το πρώτο συμβόλαιο που του προτάθηκε ως “Romeo Blue” ήταν για να γίνει frontman μιας μαύρης εκδοχής των Duran Duran, με κόμμωση Πρινς και μπλε φακούς. Ευτυχώς για όλους είπε «όχι» και επέμεινε να χρησιμοποιεί όργανα αντίκες και τεχνικές ηχογράφησης περασμένων δεκαετιών, για να μείνει εξαιρετικά αληθινός και πιστός στις μουσικές του καταβολές.

O κύριος Ντιουκ και ο κύριος Μάιλς

Δεν θα μπορούσε δηλαδή να γίνει και διαφορετικά. Ο Κράβιτς γεννήθηκε σε ένα φιλελεύθερο περιβάλλον που ενθάρρυνε την τέχνη. Η μητέρα του ήταν ηθοποιός σε γνωστή σειρά και στο θέατρο, ο πατέρας του κινηματογραφικός παραγωγός, ο κύκλος του γεμάτος από μουσικούς. Μάλιστα ένας «ωραίος κύριος με τα μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω», ονόματι… Ντιουκ Έλλινγκτον του τραγούδησε το “Happy Birthday” στα πέμπτα του γενέθλια. Και ο σύζυγος της καλύτερης φίλης της μητέρας του, ήταν ένας κύριος ονόματι… Μάιλς Ντέιβις.

Αυτό ακούγεται απλό, δηλαδή να πέσει το μήλο κάτω από τη μηλιά, αλλά στην πράξη είναι πολύ δύσκολο. Δεν αρκούν μόνο το υποστηρικτικό περιβάλλον. Θέλει στομάχι. Τώρα μπορεί να βλέπουμε τον καταξιωμένο ρόκερ, αλλά ο μουσικός τύπος δεν ήταν ποτέ στο πλευρό του και τίποτα δεν του χαρίστηκε. Η κριτική που δέχτηκε ήταν σκληρή. Κατηγορήθηκε ότι κόπιαρε τους Led Zeppelin. Λούστηκε με αρνητισμό για τη σκηνική του παρουσία. Δικαίως γράφτηκε, δε, ότι αν ήταν λευκός, θα μπορούσε να είναι αυτός ο σωτήρας του ροκ εν ρολ στη δεκαετία του ’90.

Αυτά όμως έχουν περάσει. Ο Κράβιτς επέμεινε στη μουσική του ταυτότητα, έσπασε αρκετά ρεκόρ με τα σινγκλ του και, μερικά εκατομμύρια δίσκους μετά, δικαιώθηκε.

Always on the Run

Ένα συστατικό της επιτυχίας του ήταν ότι όσο προσεκτικά διαχειριζόταν τις επιρροές του, άλλο τόσο προσεκτικά διάλεγε τους μουσικούς του φίλους. Στο "Always on the Run", το πρώτο δείγμα ότι ο Κράβιτς είχε έρθει για να μείνει στο ροκ στερέωμα, έβαλε το χεράκι του ο συμμαθητής του (δεν ήταν ακόμη κολλητοί) ο Σλας. Αργότερα βρέθηκε στο πλάι του παιδικού του ήρωα, Μικ Τζάγκερ, τον οποίο ακούει και συμβουλεύεται μέχρι σήμερα στη σόλο του καριέρα. Έγραψε με τον Στιβ Τάιλερ και τον Τζο Πέρι των Aerosmith, όταν οι Aerosmith καθάρισαν από τις ουσίες και έκαναν το comeback τους. Έχει επίσης γράψει το “Justify My Love” για τη Μαντόνα.

Η Μαντόνα

Εδώ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Ο μύθος λέει ότι «έριξε» την Μαντόνα λέγοντας ότι «έχει μια Νο 1 επιτυχία» για εκείνη. Εκείνη του είπε ένα «όχι, δεν έχεις», εκείνος επέμεινε, εκείνη τα ίδια, και τελικά το τραγούδι αποδείχτηκε το μεγαλύτερό της χιτ για πολλά χρόνια. Μάλιστα, όταν το βίντεο του Ζαν-Μπατίστ Μοντινό λογοκρίθηκε από το MTV, η εταιρεία του το διέθεσε σαν βιντεοκασέτα και σάρωσε σε πωλήσεις.

Οι φίλοι που δεν ήταν φίλοι

Και η φήμη, για να γυρίσουμε στα προηγούμενα, είναι άτιμο πράγμα. Όταν είσαι τόσο διάσημος, είναι φυσιολογικό να περιστοιχίζεσαι συνεχώς από ανθρώπους, όχι απαραίτητα φίλους. Για χρόνια τα σπίτια του Κράβιτς τα είχαν όλα: γείτονες, groupies, προσωπικότητες και αγνώστους, στελέχη της μουσικής βιομηχανίας και άσχετους. Ήταν ένα μεγάλο πάρτι. Στην πορεία άρχισε να βλέπει πιο καθαρά. Οι φίλοι αυτοί δεν ήταν πραγματικοί φίλοι. Δεν τον αγαπούσαν. «Κάηκα» παραδέχεται. «Εντελώς. Τα έδωσα όλα και ο κόσμος το εκμεταλλεύτηκε. Ήμουν ένα άδειο δοχείο».

Τώρα έχει αλλάξει εντελώς τρόπο ζωής. Οι επισκέψεις του στη Νέα Υόρκη σπανίζουν και είναι πάντα για δουλειά. Στη Νέα Υόρκη δουλεύει ασταμάτητα, προωθώντας τις διάφορες επιχειρήσεις του, τα πρότζεκτ του με τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων και τις φιλανθρωπίες του.

Η Ελευθέρα

Τον περισσότερο χρόνο τον περνάει στο ησυχαστήριό του, στην Ελευθέρα, στις Μπαχάμες. Με τα λεφτά από το πρώτο του συμβόλαιο αγόρασε μια έκταση 30 στρεμμάτων και αυτήν αποκαλεί σπίτι. Μάλιστα, για χρόνια έμενε σε ένα τροχόσπιτο Airstream στην δική του παραλία. Το έχει ακόμα, αλλά έχει χτίσει ένα κανονικό σπίτι. Έχει κήπο που μεγαλώνει τα δικά του φρούτα και λαχανικά. Ούτε κλειδιά, ούτε πορτοφόλια, ούτε χρήματα. 

Στην Ελευθέρα ησυχάζει και μπορεί να δουλέψει. «Το στούντιό μου είναι εδώ» εξηγεί. «Εδώ έγραψα τους τελευταίους δίσκους, είναι το μέρος όπου συνδέομαι με τη γη. Όσο περισσότερο είμαι στη φύση, τόσο περισσότερο ήσυχος είμαι, τόσο λιγότεροι άνθρωποι βρίσκονται γύρω μου. Και δεν επηρεάζει τη μουσική μου. Η μουσική που έρχεται, έρχεται».

Πολλές φορές η έμπνευση τον βρίσκει στον ύπνο. Όπως με το “Spirit in My Heart”. «Το ονειρεύτηκα» λέει. «Ξύπνησα μέσα στη νύχτα και σκέφτηκα ότι αυτές οι συγχορδίες είναι πολύ όμορφες. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι, είναι ένα ερωτικό γράμμα στον Θεό». «Είναι ένα ευχαριστώ στον Θεό για όλα τα καλά στη ζωή μου, μια αναγνώριση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μου» συμπληρώνει.

Και η Ελευθέρα όντως τον κρατάει γειωμένο. Δεν έχει καβαλήσει το καλάμι. Είναι το ίδιο 16χρονο παιδί που προσπαθεί να κερδίσει ένα συμβόλαιο με δισκογραφική. Δεν κοιτάει αυτά που έχει κάνει για να πει πόσο καλός είναι. Είναι 60 χρονών και ροκάρει ακόμα. Πάντα σκέφτεται ότι τα καλύτερα έρχονται και έτσι πορεύεται στη ζωή του.