Τέμπη: Το Καλλιμάρμαρο γέμισε, η Αθήνα όμως όχι
Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω κάποιους. Αλλά τα σημειώματά μας δεν είναι για να νιώσουν κάποιοι ευχάριστα, αλλά για να νιώσουν κάποιοι χρήσιμοι. Θα αναφερθώ σήμερα στην συναυλία που διοργανώθηκε την Παρασκευή στο Καλλιμάρμαρο για την μνήμη των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Και υπήρξε μέγα πάθος (κάποιοι ξέφυγαν αλλά ελάχιστη σημασία τους πρέπει) αλλά όχι μέγα πλήθος. Διότι δεν μπορώ να μιλήσω για μέγα πλήθος όταν το Παναθηναϊκό Στάδιο το είχε γεμίσει πριν λίγες ημέρες μετατρέποντάς το σε λαϊκή πίστα γνωστή αοιδός.
Το Καλλιμάρμαρο ναι μεν γέμισε, αλλά δεν βούλιαξε η Αθήνα όπως θα έπρεπε. Έτσι το μήνυμα «περιορίστηκε» στους 40-50 χιλιάδες που πήγαν στο Στάδιο, αλλά δεν μπόρεσε να στείλει το πάνδημο μήνυμα που θα έπρεπε με βάση την τραγωδία με θύματα τους 57 συνανθρώπους μας.
Και αυτό έχει το δικό του μήνυμα και πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Δυστυχώς από τη μια η εργαλειοποίηση των Τεμπών, από κάποιους χώρους, και από την άλλη το ωχ αδελφέ που μας διακρίνει εμπόδισε να μαζευτεί ένα εκατομμύριο κόσμος ώστε το μήνυμα για «ποτέ ξανά» και «δικαιοσύνη» να σταλεί ηχηρό όπως θα έπρεπε. Αυτό βέβαια σε τίποτε δεν μπορεί να ακυρώσει την συμμετοχή, ούτε φυσικά να αποτελέσει τροχοπέδη για να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, δεν υπήρξε ξεσηκωμός της κοινωνίας. Και αυτό είναι ανησυχητικό. Δυστυχώς έχουμε περάσει στη φάση της «απάθειας» και της παράδοσης για τα όσα συμβαίνουν. Το έχουμε δει και στις απεργίες και στις πορείες. Ο κόσμος δεν διεκδικεί γιατί νιώθει μόνος, απογοητευμένος, πικραμένος και δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Δεν μένει σπίτι γιατί λύθηκαν τα προβλήματά του, αλλά πολύ απλά γιατί νιώθει ότι κανείς δεν μπορεί να του δώσει ελπίδα, κάτι να πιστέψει. Η κοινωνία έχει περάσει στην απάθεια σε ότι θεωρεί «σύστημα» και απλά αντί να είναι στους δρόμους διεκδικώντας, αργά και σταθερά αποσύρεται από το πλάνο. Επιλέγει μοναχικές διαδρομές και την αποχή. Και για να επιστρέψω στην αφορμή του σημερινού σημειώματος, λυπάμαι που δεν μπορώ να συμμεριστώ την ικανοποίηση όλων όσων παρευρέθηκαν στη Συναυλία αφιέρωμα στους 57 συνανθρώπους μας. Όχι δεν είμαι ικανοποιημένος από τη συμμετοχή του κόσμου. Ένα χρόνο μετά, με τόσα ερωτήματα, τόσες αποκαλύψεις, τόσο συναίσθημα, ήταν λίγοι οι συμμετέχοντες. Δεν πλημμύρισε η Αθήνα, δεν στάλθηκε το μήνυμα που θα έπρεπε. Απλά ξεκάθαρα και έντιμα. Για αυτό κάποιοι πρέπει να σκεφτούν από την αρχή το πώς και το γιατί μια συναυλία γέμισε το Καλλιμάρμαρο, τις ψυχές μας, αλλά δεν πλημμύρισε την Αθήνα. Κάπως σαν να χάιδεψε τις ενοχές μας για τις επιλογές που κάνουμε, μου φάνηκε και όχι σαν…ήχος από κάτι που αρχίζει να αλλάζει.
