Η ύβρις ως κανονικότητα
Γράφει ο Γιώργος Χουδαλάκης.
Στο Γουέμπλεϊ ενενήντα χιλιάδες άνθρωποι τηρούν μια ανατριχιαστική σιωπή, προς τιμήν του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή της εθνικής Ελλάδος Τζορτζ Μπάλντοκ. Το ποδόσφαιρο είναι το λαϊκότερο και δημοφιλέστερο άθλημα και μοιραία και οι λάτρεις του, προέρχονται από κάθε οικονομικό και κοινωνικό στρώμα.
Μπορεί δέκα λεπτά αργότερα να ακουστούν υβριστικά συνθήματα, σεξιστικές αιχμές και άλλα, καθόλου τιμητικά για όσους τα εκστομίζουν. Και όμως ακόμα και αυτός ο εν δυνάμει όχλος αντιλαμβάνεται την ιερότητα της στιγμής του αποχαιρετισμού ενός ανθρώπου. Κλείνει το στόμα και δείχνει ότι έχει την αίσθηση αυτού που λέμε «κατάλληλη ώρα».
Σε πλήρη αντίθεση με τους χιλιάδες «ανώνυμους» φιλάθλους, εδώ, ένα τσούρμο «επωνύμων» διαμορφωτών της κοινής γνώμης, με πλήρη απώλεια της αίσθησης της στιγμής, βουτούν με αυτάρεσκο πάθος στην διερεύνηση των αιτιών του θανάτου του μακαρίτη. Δεν είναι ότι έχουν να πουν κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει στην κατανόηση των συνθηκών ή να φωτίσει κάτι που θα 'πρεπε να φωτιστεί. Είναι μονάχα η απόλυτη επικράτηση του «όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται». Είναι η νομιμοποίηση του «αφού πουλάει». Είναι τα «νούμερα» που κυνηγώντας τα, γίνονται «νούμερα» οι ίδιοι οι κυνηγοί τους.
Η κατάργηση κάθε ορίου ηθικής και δυστυχώς από ομάδες ανθρώπων που θα έπρεπε να παίζουν τη δεοντολογία στα δάκτυλα. Αν σε μια τέτοια ακραία περίπτωση, αυτό σχολιάζεται και προφανώς καταδικάζεται γιατί είναι τόσο απαράδεκτο και προφανές, είναι δεκάδες άλλες οι περιπτώσεις που η χυδαιότητα αποτελεί κανονικότητα. Και δεν χρειάζονται καν τα παραδείγματα για να υπογραμμιστούνε οι αθλιότητες που συνιστούν καθημερινά μια κανονικότητα, κάτι απαράδεκτο σε αποδεκτό και σύνηθες.
Ότι χρειάζεται να φθάσουμε να αντιληφθούμε, ότι η κανονικότητα της χυδαιότητας φθάνει τα όρια της ύβρις, δεν είναι ποτέ πρόβλημα των υβριστών. Αυτοί θα μετρήσουν κανονικά τα νούμερα. Είναι πρόβλημα όλων των υπολοίπων. Αυτών που θα μπορούσαν να είναι ανάμεσα στους ενενήντα χιλιάδες του Γουέμπλεϊ ή των εκατομμυρίων που είπαν: «κρίμα το παιδί» και «όχι να μια ευκαιρία να ξεφτιλίσουμε ακόμα και τον θάνατο»...
