Πολιτική αναδάσωση…

Το «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», είναι μια χιλιοειπωμένη αυτάρεσκη αυταπάτη. Η πραγματικότητα είναι πάντα εκεί και είναι αμείλικτη. Δεν αλλάζει με επικοινωνιακές παραστάσεις, δηλώσεις ή στιλιστικές παρεμβάσεις με αξύριστα πρόσωπα υπουργών και απουσία γραβάτας. Με τρίχες δεν ξεχνιούνται τα καμμένα. Η «πολιτική πυρόσβεση» δεν πρασινίζει τις στάχτες.

Οι πιο πρόσφατες φωτιές, δεν έκαψαν μόνο πολλά ή λίγα στρέμματα. Έκαψαν κυρίως το σενάριο, ότι οι αλλαγές που έγιναν μετά από μεγάλες πυρκαγιές και ξανάγιναν μετά και από τις επόμενες καταστροφές, στο τομέα της πολιτικής προστασίας είναι αποτελεσματικές. Μια φωτιά που ξεκινάει από τον Βαρνάβα και καταλήγει στον ξεκάθαρα αστικό ιστό του Χαλανδρίου, δεν αποτιμάται μονάχα σε καμμένα δέντρα, στρέμματα, κατοικίες και κυρίως ανθρώπους και ζώα. Έκαψαν την αίσθηση ασφαλείας των πολιτών.

Το να στηρίζει η κυβέρνηση την αντιμετώπιση της υπαρκτής κλιματικής κρίσης στο 112 και τις εκκενώσεις, μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης είναι ανεπαρκές και πολύ πιο επώδυνο για τους πολίτες από όσο φάνηκε να αντιλαμβάνεται μέσω των δηλώσεων των αρμοδίων. Και δυστυχώς για την εκτελεστική εξουσία, τα λάθη των προηγούμενων μπορεί να έβγαλαν «Μάτι», όμως αυτά τα λάθη έχουν ήδη περάσει από το εκλογικό ταμείο και εξέδωσαν λογαριασμό «πολιτικής αναδάσωσης» εκκενώνοντας την αντιπολίτευση.

Το να βαφτίζεις την αποτυχία επιτυχία, δεν είναι σπάνιο στην Ελλάδα. Το να περιμένεις να γίνεται διαρκώς αποδεκτό, όμως ξεπερνάει τα όρια. Όταν έχεις ένα δραματικό αποτέλεσμα, είναι το ίδιο το αποτέλεσμα που σε αξιολογεί. Το να υποστηρίζεις ότι όλα έγιναν σωστά, και ότι βελτιωθήκαμε και βελτιωνόμαστε στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, δεν πείθει. Η κατάσταση πολιτικά, επιβαρύνεται και από τις πανηγυρικές δηλώσεις που είχαν προηγηθεί πριν ενσκήψουν οι φωτιές, περί ετοιμότητας και επάρκειας πυροσβεστικών μέσων. Η εκκένωση της Πεντέλης ή του Χαλανδρίου, δεν δείχνει ότι γίναμε καλύτεροι. Τι έπεται; η εκκένωση της Ομόνοιας, του Συντάγματος, ή μήπως της «αναδασωμένης» Βουλής;