Χατζής στο flash.gr: «Χαρούμενος που έβαλα ένα λιθαράκι στις επιτυχίες της ΑΕΚ»
Η ΑΕΚ γιορτάζει μια εκατονταετία ύπαρξης, κλείνοντας το Σάββατο (13/04) έναν αιώνα ζωής, έναν αιώνα μεγάλης ιστορίας, αμέτρητων επιτυχιών, εκατομμυρίων φιλάθλων και εκατοντάδων πρωταγωνιστών ανά τα χρόνια και τις δεκαετίες.
Έναν από αυτούς τους πρωταγωνιστές υπήρξε και ο Νίκος Χατζής, ένας εκ των πιο εμβληματικών αρχηγών στην ιστορία του συλλόγου όσον αφορά το μπασκετικό τμήμα αλλά και γενικότερα. Ο Καλαματιανός άλλοτε κόμπο-γκαρντ πέρασε 12 χρόνια φορώντας την φανέλα της «Ένωσης» (1995-2005, 2007-2009) έχοντας πολύτιμη συνεισφορά σε σπουδαίες επιτυχίες και κατακτήσεις και συγκεκριμένα στους τίτλους του ελληνικού πρωταθλήματος το 2002, του Κυπέλλου Ελλάδος το 2000 και το 2001 αλλά και του Κυπέλλου Σαπόρτα το 2000.
Ο ίδιος μίλησε στο flash.gr και τον Αλέκο Χρυσικόπουλο, αναφερόμενος στα χρόνια του στην ΑΕΚ, στις «χρυσές» επιτυχίες για τις οποίες έβαλε το δικό του λιθαράκι, στους προπονητές - θρύλους που συνεργάστηκε. Την ίδια στιγμή ξεχώρισε την πιο δυνατή στιγμή του όσο ήταν μέλος της ομάδας, ενώ τόνισε τι πρέπει να κάνει το μπασκετικό τμήμα προκειμένου να ξαναμπεί στον ίσιο δρόμο.
Αναλυτικά τα όσα είπε ο Νίκος Χατζής:
Τι σκέφτεσαι και τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για την ΑΕΚ, ειδικά τώρα που κλείνει τα 100 χρόνια ύπαρξης;
«Είναι σπουδαίο μετά από τόσα χρόνια ακόμα να υπάρχει και να "δίνει" το παρών σε όλα τα αθλήματα. Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησαν οι άνθρωποι πριν από πάρα πολλά χρόνια. Κατάφεραν γενιές και γενιές να στηρίξουν όλο αυτό το όνειρο, αυτή την σκέψη και να υπάρχει ακόμα. Η ΑΕΚ είναι ένα πολύ μεγάλο σωματείο. Έχει κατορθώσει να φέρει τόσο για την ομάδα όσο και για την Ελλάδα μεγάλες επιτυχίες. Από εκεί και πέρα, εγώ ως Νίκος Χατζής είμαι διπλά χαρούμενος που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας, αυτού του σωματείου και είναι πολύ σημαντικό που μπόρεσαν να βάλω το λιθαράκι μου για να φτάσει ένα σκαλί παραπάνω».
Με το λιθαράκι σου όπως είπες, έχεις συνεισφέρει για την επική κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2002 κόντρα στον Ολυμπιακό με ανατροπή, την τεράστια επιτυχία του Σαπόρτα του 2000 αλλά και τα Κύπελλα Ελλάδας (2000, 2001). Ποια κατάκτηση σου μένει πιο πολύ; Ποια είναι αυτή που σου έρχεται πρώτα στο μυαλό ανάμεσα στις άλλες;
«Εντάξει, όλοι οι τίτλοι είναι ξεχωριστοί γιατί ο καθένας είχε μεγάλη προσπάθεια, αφοσίωση για να καταφέρεις να πετύχεις αυτό το μεγάλο στόχο. Αλλά σίγουρα αυτό για το οποίο διψούσε περισσότερο ο κόσμος ήταν το πρωτάθλημα. Επειδή πιστεύω ότι όντως ήμασταν πολύ καλοί και δυνατοί εκείνη τη χρονιά, θα ήταν κρίμα να το χάναμε. Νομίζω ότι τα δώσαμε όλα και γι'αυτό μέχρι το τέλος πιστεύαμε ότι θα στεφθούμε πρωταθλητές και εν τέλει το καταφέραμε μετά από εκείνη τη μεγάλη ανατροπή».
Μια σκέψη για την κατάκτηση του Σαπόρτα απέναντι στη Μπολόνια το 2000;
«Ήταν μια πολύ μεγάλη, μια πάρα πολύ ωραία επιτυχία, για όλους όσους απάρτιζαν εκείνη την ομάδα, τους παίκτες τους προπονητές, το σταφ... Ξεκινήσαμε χωρίς να είμαστε φαβορί και καταφέραμε σιγά σιγά μέσω της δουλειάς και της προσπάθειας να φτάσουμε στον τελικό και να κατακτήσουμε το τρόπαιο. Ήταν μια σπουδαία επιτυχία, μια μαγική βραδιά».
Είχες την τύχη να δουλέψεις με μεγάλα τοτέμ της προπονητικής, με τους αείμνηστους Ντούσαν Ίβκοβιτς και Γιάννη Ιωαννίδη αλλά και τον Ντράγκαν Σάκοτα. Θες να μου δώσεις ένα σχόλιο για αυτούς τους τρεις οι οποίοι σημάδεψαν τόσο την ιστορία της ομάδας όσο και τη δική σου καριέρα;
«Πιστεύω ότι κάθε αθλητής αθλητής κερδίζει κάτι από κάθε προπονητής κερδίζει πράγματα. Ήταν τρεις ξεχωριστές προσωπικότητες, ο καθένας με τη δική του μεθοδολογία και τη δική του φιλοσοφία. Μπορούσαν να στήσουν πολύ καλές ομάδες για μα πρωταγωνιστήσουν και να κατακτήσουν τρόπαια. Πιστεύω ότι ήταν μεγάλη τιμή για εμένα να συνεργαστώ με αυτούς τους προπονητές και να πάρω όσα μπορούσα να πάρω από εκείνους. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον γιατί ήταν και οι τρεις πολύ ξεχωριστοί».
Έχοντας περάσει 12 χρόνια με τη φανέλα της ΑΕΚ και αφήνοντας στην άκρη τους τίτλους και τις κατακτήσεις, ποια στιγμή θα ξεχώριζες από τη θητεία σου, αυτή που φαντάζει η πιο δυνατή στο μυαλό σου και θα τη θυμάσαι;
«Σίγουρα όταν πήρα τη μεταγραφή μου στην ΑΕΚ. Ήμουν ένα μικρό παιδιά 18 ετών. Έφυγα από την πόλη μου την Καλαμάτα, έχοντας παίξει στο Παγκόσμιο Εφήβων εκείνο το καλοκαίρι (σ.σ. 1995 όταν η Εθνική μας πήρε χρυσό μετάλλιο) και πήγα στα γραφεία της ομάδας για να υπογράψω. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή για εμένα. Ήταν δικαίωση για όλους τους κόπους μου μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά ταυτόχρονα ήξερα ότι με περίμενε και ένας γολγοθάς ακόμα μεγαλύτερος για να μπορέσω να σταθώ και να ανδρωθώ σε αυτήν την ομάδα».
Φανταζόσουν ίσως το τέλος της θητείας σου στην ΑΕΚ κάπως διαφορετικά; Θα φανταζόσουν να έκλεινες την καριέρα σου ή να μην έφυγες ποτέ;
«Κοίταξε, σίγουρα πιστεύω ότι ήταν κάτι που θα μπορούσε να γίνει γιατί θα ήταν ίσως καλό και για μένα αλλά και για την ομάδα. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε για κάποιους λόγους. Θα ήταν όντως όμορφο, αλλά από την στιγμή που δε συνέβη, δεν έγινε και κάτι».
Μια γνώμη, μια άποψη για το τι πρέπει να αλλάξει τώρα η ΑΕΚ προκειμένου να ξαναμπεί σε έναν ίσιο δρόμο;
«Η ΑΕΚ θα πρέπει να θέσει κάποιες βάσεις, θα την βοηθήσει ένας κορμός παικτών. Βασικά θα βοηθήσει ένας πολύ δυνατός προπονητής. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια πέρασαν από τον πάγκο της ομάδας μερικοί πολύ καλοί προπονητές, αλλά παρόλα αυτά δεν έμειναν στη θέση τους και δεν ξέρω το λόγο. Από εκεί και πέρα, ένας βασικός κορμός Ελλήνων με την προσθήκη κάποιων καλών ξένων, θα μπορέσει να βοηθήσει να δημιουργηθεί μια καλή μαγιά παικτών για να μπορέσουν να βγάλουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».
