Μπορεί το «κρακ» που κάνουμε στα δάχτυλα να προκαλέσει αρθρίτιδα; Η απάντηση επιστημόνων

Το «σπάσιμο» των δαχτύλων είναι μια συνήθεια που πολλοί θεωρούν αβλαβή, ενώ άλλοι τη συνδέουν με αυξημένο κίνδυνο αρθρίτιδας. Όμως, τι δείχνουν πραγματικά οι έρευνες; Σύμφωνα με τη Dr. Faith Coleman, η οποία μοιράστηκε την απάντησή της στο The Study Finds, αυτό δεν ισχύει. Τι ισχύει πραγματικά για αυτή τη συνήθεια;

Ο χαρακτηριστικός ήχος που ακούμε όταν λυγίζουμε τις αρθρώσεις των δαχτύλων μας δεν προέρχεται από τα κόκαλα που τρίβονται μεταξύ τους, όπως πιστεύουν πολλοί.

Οι αρθρώσεις περιβάλλονται από το αρθρικό υγρό, το οποίο λειτουργεί ως φυσικό λιπαντικό. Όταν πιέζουμε μια άρθρωση, ο αρθρικός θύλακας μεγαλώνει και η πίεση μέσα στο αρθρικό υγρό μειώνεται.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση διαλυμένων αερίων (διοξείδιο του άνθρακα, άζωτο, οξυγόνο), δημιουργώντας τον χαρακτηριστικό ήχο. Χρειάζονται περίπου 30 λεπτά για να επαναδιαλυθούν τα αέρια στο αρθρικό υγρό. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν ακούμε αμέσως ξανά τον ίδιο ήχο αν προσπαθήσουμε να «σπάσουμε» την ίδια άρθρωση.

Μπορεί το «σπάσιμο» των δαχτύλων να προκαλέσει αρθρίτιδα;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη που να συνδέει αυτή τη συνήθεια με την ανάπτυξη αρθρίτιδας. Έρευνες έχουν δείξει ότι δεν υπάρχει διαφορά στον κίνδυνο εμφάνισης αρθρίτιδας ανάμεσα σε όσους σπάνε τα δάχτυλά τους και σε όσους δεν το κάνουν.

Τον ίδιο ισχυρισμό είχε ακούσει όταν ήταν μικρός και ο Donald Unger ένα αγόρι από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Ο Donald, ο οποίος πλέον είναι γιατρός, αποφάσισε να τεστάρει αυτή τη λαϊκή σοφία πάνω στον… εαυτό του.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Guardian», ο ίδιος αποφάσισε να κάνει «κρακ» στα δάχτυλα του αριστερού του χεριού τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα, ενώ στο δεξί του χέρι δεν έκανε ποτέ -όχι σκόπιμα τουλάχιστον. Τη «μελέτη» αυτή, ο Donald τη συνέχισε για 50 συνολικά χρόνια και δημοσίευσε αργότερα τα ευρήματά του στο επιστημονικό περιοδικό για την Αρθρίτιδα και τη Ρευματολογία.

Ο δρ. Unger έγραψε κατηγορηματικά στη μελέτη του ότι, «δεν υπήρχε αρθρίτιδα σε κανένα χέρι και δεν παρατηρήθηκε κάποια εμφανή διαφορά ανάμεσα στα δύο χέρια». Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για τα «κρακ» στις υπόλοιπες αρθρώσεις του σώματός μας, όπως είναι οι αγκώνες και τα γόνατα. Με τα ευρήματα αυτά φαίνεται να συμφωνεί και μια ιδιαίτερα δημοφιλής έρευνα του 1990.

Ωστόσο, αυτό που προβλημάτισε τους επιστήμονες της παραπάνω έρευνας ήταν πως οι ασθενείς που έκαναν συστηματικά «κρακ» στα δάχτυλά τους «ήταν πιθανότερο να έχουν πρήξιμο στα χέρια καθώς και να έχουν πιο αδύναμη λαβή». Στα συμπεράσματα της μελέτης αναγράφεται ότι «η συνήθεια αυτή επιφέρει λειτουργικές βλάβες στα χέρια».