Μάτζικ Τζόνσον: Μια «μαγεία» όνομα και πράγμα και ένα χαμόγελο γεμάτο ελπίδα

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στην ιστορία ολοκλήρου του αθλητισμού ο οποίος έχει χαραχτεί στη συνείδηση του κόσμου πιο πολύ με ένα προσωνύμιο και όχι με το όνομά του, τότε αυτός είναι αδιαμφισβήτητα ο Έρβιν «Μάτζικ» Τζόνσον.

Ο άνθρωπος που μεταξύ άλλων είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό αν του απευθύνεις τον λόγο με το μικρό του όνομα μιας και αρκετοί δεν γνώριζαν καν ότι το Έρβιν είναι το πραγματικό του και ακόμα περισσότεροι απλά το ξεχνούσαν. Παρόλα αυτά υπάρχει λόγος για τον οποίο όλος ο κόσμος θυμάται τον θρύλο του ΝΒΑ με το «Μάτζικ» γιατί μιλάμε για μια μαγεία όνομα και πράγμα.

Ο Μάτζικ Τζόνσον θεωρείται ευρέως ως ο κορυφαίος πόιντ-γκαρντ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ένα κορμί 206 εκατοστών που έφερε σωστή επανάσταση στο άθλημα κατά τη δεκαετία του '80 και στη συγκεκριμένη θέση που ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από τους κοντούς, αλλά η οποία πλέον κυριαρχείται από παίκτες - ενορχηστρωτές που βρίσκονται σε καλούπι 2+ μέτρων, όπως συμβαίνει με τον Λεμπρόν Τζέιμς, τον Λούκα Ντόντσιτς, Νίκολα Γιόκιτς. Ε λοιπόν το «χαμόγελο» του NBA, ήταν ο πρώτος... big man που πήρε τη μπαγκέτα του πλέι-μέικερ δίνοντας μια άλλη διάσταση στο άθλημα.

Ένα χαμόγελο ελπίδας - οδηγός για την κοινωνία 

Όπως αναφέραμε, βασικό χαρακτηριστικό του ήταν το πλατύ χαμόγελό του που επισφράγιζε τη δύναμη ψυχής του αλλά και τον εξαίρετο χαρακτήρα του μέσω του οποίου είχε κερδίσει την καθολική αναγνώριση και τον σεβασμό όλων. Πέρα από το ασύλληπτα πλήρες αγωνιστικό του ρεπερτόριο, πέρα από το αδιανόητο μπασκετικό IQ του και πέρα από τον τίτλο του σταρ στους θρυλικούς «showtime» Λος Άντζελες Λέικερς των 80ς που κέρδισαν με αυτόν πέντε πρωταθλήματα, ο Μάτζικ ήταν ένας μαχητής εντός και εκτός παρκέ.

Ήταν ο άνθρωπος που διαγνώστηκε με τον ιό HIV το 1991 με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 32 ετών, προκαλώντας την θλίψη σε συμπαίκτες, αντιπάλους, παράγοντες και φαν του αθλήματος, πλην όμως αποτέλεσε τον οδηγό και πρωτοπόρο προκειμένου το AIDS - HIV να σταματήσει να αποτελεί ταμπού στην κοινωνία. Ο ίδιος επανήλθε στο παρκέ το 1992 για το All Star Game του ΝΒΑ, το οποίο έμεινε στη μνήμη ως το έναυσμα για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων υγείας με μια άλλη, λιγότερο επίφοβη προσέγγιση. Το επιστέγασμα ήταν η σπουδαία εμφάνιση του Τζόνσον στο εν λόγω παιχνίδι κερδίζοντας και το βραβείο MVP

Όσα χρόνια και αν περάσουν, η τέχνη δεν ξεχνιέται

Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1994 προσπάθησε να επιστρέψει στο αγαπημένο του άθλημα από τη θέση του προπονητή στους αγαπημένους του Λέικερς χωρίς ωστόσο να πετύχει γιατί του ήταν δύσκολο... να βλέπει τους παίκτες του να μη μπορούν να κάνουν στο παρκέ ό,τι έκανε αυτός στην ακμή του. Το 1996 ξαναφόρεσε τα αθλητικά του και ετοιμάστηκε για έναν «τελευταίο χορό», όπως πάντα με το μωβ και το χρυσό χρώμα των «Λιμνανθρώπων». Μπορεί να βάδιζε στα 37 του χρόνια, μπορεί να μην ήταν στην απαιτούμενη φυσική κατάσταση, όμως η τέχνη δεν ξεχάστηκε. Με 14.6 πόντους, 5.7 ριμπάουντ και 6.9 ασίστ σε 32 παιχνίδια παρουσίας, ο Μάτζικ έδειχνε ότι... έκανε πλάκα στο παρκέ, αφού το μπάσκετ δεν μπορούσε να το ξεχάσει και το IQ του ήταν από τα πιο υψηλά που είχαν οι ιδιοφυΐες τον αθλήματος of all time.

Ο αποκλεισμός των Λέικερς από τους Ρόκετς στον πρώτο γύρο των Playoffs και η διαφωνία του Τζόνσον με τον προπονητή του για τον ρόλο του, τον ανάγκασε να πει αντίο στην πλούσια καριέρα του στο ΝΒΑ οριστικά και αμετάκλητα, επισημοποιώντας την απόσυρσή του την 14η Μαΐου του 1996. Μια καριέρα η οποία ολοκληρώθηκε με μέσους όρους των 19.1 πόντων, 7.2 ριμπάουντ, 11.2 ασίστ (κορυφαίο όλων των εποχών), 1.9 κλεψιμάτων και 52% στα σουτ εντός πεδιάς.