Guardian για την κρίση στη Γαλλία: Έστω και με καθυστέρηση, ο Μακρόν να κοιτάξει στα αριστερά του

Την ώρα που ο Εμανουέλ Μακρόν διεξάγει πυρετώδεις διαβουλεύσεις με τα κόμματα -εκτός από την Ανυπότακτη Γαλλία και την Εθνική Συσπείρωση- προκειμένου να λυθεί ο γόρδιος δεσμός και να καταλήξει στον αντικαταστάτη του απερχόμενου Μισέλ Μπαρνιέ, η εφημερίδα Guardian κατακεραυνώνει τον Γάλλο Πρόεδρο και παίρνει θέση με το κύριο άρθρο της: «Η οδός προς την σταθερότητα βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που ψάχνει».

Καταπέλτης η βρετανική εφημερίδα εξαπολύει επίθεση κατά του Μακρόν:

«Η υπεροπτική περιφρόνηση της πραγματικότητας έχει γίνει η αγαπημένη πρακτική του Μακρόν κατά τη δεύτερη θητεία του που έχει βυθιστεί στο χάος και τις οξείες αντεγκλήσεις.

Στο διάγγελμά του προς το γαλλικό έθνος την περασμένη εβδομάδα μετά την ανατροπή του κεντροδεξιού πρωθυπουργού που είχε διορίσει μόλις πριν από τρεις μήνες, ο κ. Μακρόν αρνήθηκε αλαζονικά να αναλάβει την ευθύνη για την χειρότερη πολιτική κρίση των τελευταίων δεκαετιών στη Γαλλία. Αντ΄αυτού, επέλεξε να επιρρίψει την ευθύνη αποκλειστικά στις πολιτικές δυνάμεις που με την πρώτη πρόταση μομφής που έκαναν ανέτρεψαν κυβέρνηση πρώτη φορά από το 1961, ένα σαμποτάζ κατά του ρεπουμπλικανικού μετώπου, κατά τον κ. Μακρόν.

Ο πρωτοσέλιδος τίτλος της αριστερής Liberation για την προεδρική αλαζονεία ήταν εύστοχος και περιεκτικός: ΄Ξεδιάντροπη άρνηση΄. Η μοίρα του κ. Μπαρνιέ σφραγίστηκε από την άρνηση της κ. Λε Πεν να στηρίξει έναν προυπολογισμό λιτότητας που έπληττε τους συνταξιούχους, ένα τμήμα του εκλογικού σώματος κρίσιμο για τις πιθανότητές της να βγει νικήτρια στις επόμενες προεδρικές εκλογές. ΄Εχοντας δεσμευθεί να ορίσει ένα νέο πρωθυπουργό εντός των επόμενων ημερών, ο Μακρόν ίσως επιλέξει να ορίσει έναν κεντρώο ή κεντροδεξιό πολιτικό με την ελπίδα πως έτσι θα την εξευμενίσει. Μία τέτοια διευθέτηση είναι σχεδόν σίγουρο πως θα καταλήξει και αυτή σε δάκρυα».

«Οι χαμένοι των εκλογών δεν υπαγορεύουν τους όρους»

«Μια ανθεκτικότερη και πιο δεοντολογική λύση θα ήταν ο κ. Μακρόν να επιδείξει επιτέλους τη σεμνότητα που θα έπρεπε να είχε επιδείξει το περασμένο καλοκαίρι μετά το ταπεινωτικό αποτέλεσμα που έφερε το τζογάρισμά του με την διάλυση της Εθνοσυνέλευσης.

Έστω και με μικρή διαφορά, χωρίς αμφιβολία νίκησε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο -μια αριστερή συμμαχία που περιλαμβάνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και την Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λυκ Μελανσόν.

Φοβούμενος πως μια κυβέρνηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου θα ακύρωνε μέρη της πολιτικής κληρονομιάς του- στα οποία συμπεριλαμβάνονται βαθιά αντιδημοφιλή σχέδια για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης-ο κ. Μακρόν είχε λόγους για να μην ορίσει πρωθυπουργό προερχόμενο από την ευρύτερη Αριστερά. Μια απόφαση αντιδημοκρατική, με κίνητρο το προσωπικό του συμφέρον που έστρεψε εναντίον του το μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό μπλοκ, με βουλευτές που είναι αδύνατον να κατευνάσει.

Ήταν, επίσης, μια απόφαση βαθιά αντιρεπουμπλικανική. Η πολιτική καριέρα του κ. Μακρόν χτίστηκε με στήριγμα από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα που του δάνεισε τις ψήφους του προκειμένου να αποσοβήσει την απειλή μιας Προεδρίας Λε Πεν. Τον περασμένο Ιούλιο απετράπη η δημιουργία της πρώτης ακροδεξιάς κυβέρνησης στην μεταπολεμική ιστορία της Γαλλίας μόνο και μόνο από μια παρόμοια κινητοποίηση των πολιτικών δυνάμεων και τον βιαστικό σχηματισμό του Νέου Λαικού Μετώπου».

Και ο Guardian καταλήγει με μια συμβουλή: «Εάν θέλει να αποφύγει να γίνει απόλυτα ανίσχυρος και να καταντήσει στο σημείο να γίνει αναπόφευκτη η ταπεινωτική παραίτησή του, ο Πρόεδρος θα πρέπει να αναγνωρίσει πως οι χαμένοι των εκλογών δεν υπαγορεύουν τους όρους. Αντί να επιδιώκει με κυνισμό την στήριξη της κ. Λε Πεν στην επόμενη κυβέρνηση, θα πρέπει να αφήσει τις διαρκείς συζητήσεις για τις αξίες των Ρεπουμπλικανών και να βαδίσει στο σωστό δρόμο».

Ο Μακρόν μπροστά σε σκληρά διλήμματα.

Επιμέλεια: Βασιλική Κουκίου