Γιατί η συναίνεση προκαλεί αλλεργία;
Για άλλη μια φορά από… επαγγελματική διαστροφή θα έλεγα κάθισα και παρακολούθησα όλες αυτές τις ημέρες ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης επί του προϋπολογισμού. Ίσως να είδα και να άκουσα περισσότερα από ότι οι περισσότεροι βουλευτές που για άλλη μια φορά στην πλειοψηφία τους απουσίαζαν τις περισσότερες ημέρες. Δεν θα σταθώ σε πολλά από αυτά που ειπώθηκαν. Πολλές φορές λέγονται και ακούγονται και πράγματα που είναι είτε για να παίξουν στις εκλογικές περιφέρειες των βουλευτών από τις ομιλίες τους, είτε γιατί κάτι πρέπει να λέει και η άλλη πλευρά για να μην θεωρείτε δεδομένη.
Θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο που το θεωρώ κομβικό για την πορεία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Και αναφέρομαι στο θέμα της συναίνεσης των κομμάτων σε κάποια θέματα. Με θλίψη διαπιστώνω ότι αντί να είναι ζητούμενο της πολιτικής να υπάρχει δηλαδή συναίνεση και συνεννόηση σε κάποια θέματα , στην χώρα μας είναι περίπου σαν ποινικό αδίκημα το να μπορούν τα κόμματα να συμφωνούν.
Το γράφω αυτό γιατί διαπίστωσα ένα κατηγορώ από τον ΣΥΡΙΖΑ για το ΠΑΣΟΚ και ένα αντίστοιχο από τη Νέα Αριστερά προς τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί συναίνεσαν σε κάποια τμήματα του προϋπολογισμού ή θα ψηφίσουν αύριο τα νομοσχέδια που σκέπτεται να φέρει η κυβέρνηση για το επίδομα επικινδυνότητας στους ένστολους ή την δωρεάν παροχή φαρμάκων στους χαμηλοσυνταξιούχους που θα λάμβαναν το ΕΚΑΣ.
Η συναίνεση φαίνεται ότι τους προκαλεί αλλεργία, ενώ είναι το ζητούμενο στην πολιτική και στη ζωή. Άσε δε που για κάποιους όταν συναινείς μαζί τους είναι σωστό, όταν συναινούν με τον Μητσοτάκη είναι κακούργημα και προδοσία. Προφανώς στην Αριστερά κυρίως πρέπει να δουν ξανά τα πράγματα από την αρχή εάν θέλουν να αρχίζουν πραγματικά να σκέπτονται με όρους που δεν ανήκουν στην περίοδο του εμφυλίου. Η κοινωνία θέλει τα κόμματα να μπορούν να συνεννοηθούν για αποφάσεις που επηρεάζουν προς το καλό την ζωή τους. Δυστυχώς εάν δεν είχε συκοφαντηθεί τόσο η συναίνεση ως λέξη και ως κουλτούρα να μπορούσαμε να έχουν βγει και πιο νωρίς από τα Μνημόνια και χωρίς τόσο κόστος.
Αντί για αυτό όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν κοίταξαν το μικροκομματικό τους συμφέρον με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι ιδεολογικές διαφορές είναι η ουσία του κοινοβουλευτισμού. Αλίμονο εάν όλοι είμαστε ίδιοι και υπήρχε μονοφωνία. Από αυτό το σημείο να πηγαίνουμε στην αντίπερα όχθη και να ενοχοποιούμαι κάθε προσπάθεια για συνεννόηση, μόνο και μόνο για να κερδίσουμε δημοσκοπικά ψίχουλα, μόνο κακό κάνουμε στην κοινωνία. Διότι να τσακωνόμαστε στα τηλεοπτικά παράθυρα και να τα βρίσκουμε πίσω από κλειστές πόρτες είναι χειρότερο. Για αυτό και λέω, πως αντί να ξορκίζουμε την συνεννόηση καλό είναι να την αποδεχόμαστε ως κάτι θετικό. Τώρα εάν η αντιπολίτευση θέλει να …βολεύεται κατηγορώντας το ένα κόμμα το άλλο, αντί να ξεβολεύει την κυβέρνηση μάλλον την βολεύει, όταν εμφανίζεται αλλεργική στη συνεννόηση. Και επειδή υπάρχουν μπροστά μας αρκετά που πρέπει τα κόμματα να συνεννοηθούν, όπως η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, ας κάνουν μια υπέρβαση και ας σκεφθούν λογικά. Και αυτό δεν είναι θέμα μόνο του Μητσοτάκη, του Ανδρουλάκη ή του Φάμελλου. Αλλά και των τριών…
