Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Πολλή φασαρία για έναν ευνουχισμένο θεσμό
Κλείνοντας το πρώτο μισό της πολιτικής σεζόν και ενώ στην «γειτονιά» επικρατεί ένα πραγματικό μπάχαλο, στην Ελλάδα παίζουμε την κολοκυθιά για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Είναι τόσο σοβαρή η συζήτηση που φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον Αλέξη Τσίπρα να λέει πως η περίπτωση Δήμα το 2014 «δεν ήταν μία ελκυστική πρόταση από την πλευρά του κ. Σαμαρά...».
Πολλή φασαρία για το τίποτα. Για έναν ευνουχισμένο θεσμό που όπως ορίζεται στο Σύνταγμα αν και είναι ο «ρυθμιστής του πολιτεύματος» εν τούτοις ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει και να πει χωρίς να βγει εκτός πρωτοκόλλου. Κάποιες φορές που στο πρόσφατο παρελθόν επιχειρήθηκε (περίπου) κάτι τέτοιο, βλέπε επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα επί Προκόπη Παυλόπουλου, τα αποτελέσματα ήταν δραματικά και συνάμα θλιβερά.
Οπότε γιατί τόσος ντόρος και πάλι για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Εκλογές δεν προκαλούνται ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα μάς αρέσει η παραπολιτική και η «κλειδαρότρυπα» ακόμη και εάν αυτή είναι πολιτική. Δείτε την περίπτωση Ράμμου με την πρόταση του Αλέξη Χαρίτση. Ή την... ιδέα Σαμαρά για τον Κώστα Καραμανλή. Τζόγος να γίνεται που λέει και ο λαός και πάμε παρακάτω.
Η πραγματική συζήτηση θα ήταν άλλη: Στο πλαίσιο της Αναθεώρησης του Συντάγματος να δοθούν νέες ή και αυξημένες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ε, τότε ναι θα είχε μεγάλη και τεράστια σημασία το πρόσωπο της Ηρώδου Αττικού.
Οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι απολύτως διεκπεραιωτικές αφού όλος ο μηχανισμός της εξουσίας και της λήψης των αποφάσεων κινείται γύρω από το πρόσωπο του εκάστοτε Πρωθυπουργού και της Βουλής. Και το πρόσωπο, περισσεύει να το πούμε, δεν εκλέγεται απευθείας από τον λαό αλλά υποδεικνύεται από την πλειοψηφία και μπαίνει στη διαδικασία της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας.
Αυτή η περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον αλλά σε κάθε περίπτωση προσκρούει επάνω στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα γιατί, κακά τα ψέματα, ένας Πρόεδρος με αυξημένες αρμοδιότητες, ίσως έντονη προσωπικότητα και εκλεγμένος απευθείας από τον λαό, δεν θα ήταν απλά ο «ρυθμιστής του πολιτεύματος» και ο «συμβολικός αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων».
Με απλά λόγια ο αρχηγός του κράτους, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μόνο τυπικές αρμοδιότητες έχει και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τις υπερβεί ακόμα και στις περιπτώσεις που φαινομενικά τουλάχιστον δείχνει να παρεμβαίνει με μία έμμεση ή ακόμα και ευθεία αναφορά σε κάποιο ζήτημα της επικαιρότητας.
Για παράδειγμα, το περίφημο άρθρο 42 του Συντάγματος που προβλέπει την αναπομπή ενός νόμου επί της ουσίας ακυρώνεται μέσα από το ίδιο άρθρο που προβλέπει στη δεύτερη παράγραφο πως εάν ο συγκεκριμένος νόμος ψηφιστεί με απόλυτη πλειοψηφία από τη Βουλή τότε ο Πρόεδρος τον εκδίδει κανονικά...
Η ιστορία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα μάς πάει λοιπόν από το νέο έτος μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου. Εμάς που έχουμε τη δημοσιογραφική διαστροφή. Γιατί τους πολίτες δεν βλέπω να τούς πολυενδιαφέρει αν θα αρέσει ή όχι στον τάδε ή δείνα βουλευτή η επιλογή του Μητσοτάκη.
Καλά Χριστούγεννα.
