Ξέρω ποιος είσαι Ρε…

Ο Άγγλος ιστορικός Λόρδος Άκτον είχε διατυπώσει την άποψη ότι «η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Η αλαζονεία της εξουσίας  εύκολα παρασύρει όποιον δεν διαθέτει το ηθικό έρμα. Για να απαντηθεί το ερώτημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»  χρειάζεται το  «Αρχή άνδρα δείκνυσι» που διατύπωσε ο ένας εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας, ο Βίας ο Πριηνεύς. Αφού η εξουσία είναι που αποκαλύπτει τον χαρακτήρα, όταν παραχωρηθεί εξουσία μπορούμε  να απαντάμε ότι: «δεν γνωρίζαμε ποιος πραγματικά είσαι, αλλά όταν έκατσες στην  καρέκλα, μάθαμε».

Όσοι τιμούνται από τους συμπολίτες τους με κάποιο δημόσιο αξίωμα ή κάποια θέση ευθύνης, δανείζονται ένα κομμάτι εξουσίας. Είναι μια δύναμη που παραχωρείται, αλλά δεν αλλάζει ιδιοκτήτη. Ιδιοκτήτης παραμένει ο ψηφοφόρος, αν μιλάμε για δημοκρατίες, και σε ένα βαθμό συνιδιοκτήτες είναι και τα κόμματα, που χάρη σε αυτά κάποιοι βρίσκονται σε θέση ισχύος.

Όταν λοιπόν κάποιος έχει δώσει τις εξετάσεις του δημοσίου βίου, τότε κανονικά, στο ερώτημα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε»  κανείς μας δεν δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε ποιο ήταν το ποιόν του. Αν ο εκάστοτε ενοικιαστής της δημόσιας εξουσίας μετατρέπεται σε «αορίστου χρόνου» βουλευτή η υπουργό κλπ, πείθεται ότι έχει περάσει από την φάση της ενοικίασης στην φάση της ιδιοκτησίας της εξουσίας. Είναι η περίπτωση της απόλυτης διαφθοράς  που ανέφερε ο Λόρδος Άκρον.

Βέβαια η εξουσία από μόνη της δεν είναι παρά μια κατάσταση που για να διαφθείρει πρέπει να βρει εύφορο έδαφος. Ισχύει, δηλαδή, ότι κυρίως οι άνθρωποι είναι που  διαφθείρουν την εξουσία. Και δυστυχώς πολλές φορές, ενώ έχουν χτυπήσει οι προειδοποιητικές καμπάνες, τόσο οι πολίτες ψηφοφόροι, όσο και τα κόμματα-οχήματα εξουσίας κάνουν ότι δεν ακούν.

Δεν μετατρέπεται ένας ευγενής άνθρωπος σε νταή μέσα σε μια στιγμή. Δεν αποκτά την έπαρση μέσα σε μια στιγμή. Όχι τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Την αποκτά μέσω της ανανέωσης της εμπιστοσύνης της κοινωνίας και μιας πλήρους  εξουσιοδότησης  που μετατρέπει το καθήκον σε αυθαιρεσία και την εμπιστοσύνη σε αλαζονεία. Η απάντηση λοιπόν είναι τελικά ότι «ξέρω ποιος είσαι Ρε… δεν είσαι αυτός που νόμιζα. Είσαι -δυστυχώς- αυτός που βοήθησα να γίνεις»…