Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία

51 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο συνεχίζει να ταυτίζεται με τους αγώνες για ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σε μια σκοτεινή και δυσνόητη εποχή, ο Αγώνας για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία παραμένει πιο επίκαιρος και επιτακτικός από ποτέ, και απαιτεί συστράτευση όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών, ώστε να δοθούν μάχες.

Η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου και της εξουσίας σε ολίγα χέρια επιφέρει τεράστιες ανισότητες και με τη σειρά τους, αυτές οι ανισότητες υπονομεύουν ασύμμετρα την ήδη καχεκτική δημοκρατία μας.

Σε μια εποχή, που οι μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας προελαύνουν, όπως η κλιματική κρίση και η ψηφιακή σύγκλιση σε συνδυασμό με την απουσία ή την έλλειψη στιβαρών προσωπικοτήτων σε κέντρα λήψης αποφάσεων.

Σε μια εποχή, που βάλλεται ιδεοληπτικά η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση και η εργασία και υπάρχει ένας καθολικός έλεγχος προσωπικών δεδομένων.

Σε μια εποχή, που η πολιτική παλεύει να επιστρέψει και να κερδίσει ξανά τους πολλούς, αποδεικνύοντας πως είναι το μοναδικό μέσο για να βελτιώσει τις ζωές τους και θα παλέψει για την εκπόνηση ενός νέου πράσινου κοινωνικού συμβολαίου.

51 χρόνια μετά, τιμούμε το Πολυτεχνείο παλεύοντας και διευρύνοντας τα αιτήματα του στο σήμερα. Πρόκειται για έναν αέναο αγώνα, που η δικαίωση του περνά μέσα από τη δημιουργία μιας δημοκρατικής και κοινωνικά δίκαιης Ελλάδας, που θα είναι εθνικά κυρίαρχη και αυτοδύναμη, όπως επιτάσσει το σύγχρονο οικονομικό και γεωπολιτικό πλαίσιο.

Και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε σε ένα σήμερα που δεν απειλεί τη δημοκρατία με τανκς, αλλά με μέσα πιο εκλεπτυσμένα διαμορφώνοντας όλες εκείνες τις ιδανικές συνθήκες για την επιβολή μιας ολιγαρχίας μέσω τη συγκέντρωσης της εξουσίας, ποντάροντας σε μια απολιτίκ και κουρασμένη κοινωνία μιας μεταδημοκρατικής κανονικότητας.

Για αυτό, όλοι ανεξαιρέτως οφείλουμε να μεταφέρουμε την ιστορία του Πολυτεχνείου στις επόμενες γενιές, ώστε οι εκκολαπτόμενοι υπερασπιστές της δημοκρατίας να είναι οι ίδιοι πολίτες, μη καταλήγοντας θιασώτες μιας καθημερινότητας και κανονικότητας, που τρώει τα σωθικά της δημοκρατίας. Λαοί που δεν διατηρούν την ιστορική τους μνήμη και δεν διδάσκονται από το παρελθόν εξαφανίζονται. Είναι καταδικασμένοι να εξαφναιστούν.

Μισό αιώνα μετά, το Πολυτεχνείο ζει όχι μόνο ως ιστορική μνήμη, αλλά και ως μια εσωτερική αναγκαιότητα που πηγάζει από τα μέσα της ελληνικής κοινωνίας. Ζει μέσα από τους αγώνες για ελευθερία, ειρήνη, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Και τα ιδανικά αυτά δεν χαρίζονται. Απαιτούν συνεχείς αγώνες και προσπάθειες και καθένας μας έχει χρέος να επαγρυπνεί και να αγωνίζεται για την διατήρησή τους.

Οι καταστάσεις και οι συνθήκες του σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικές, το Πολυτεχνείο, όμως, συνεχίζει να δείχνει το δρόμο και να διδάσκει. Η νεολαία, κυρίως, να υπερασπιστεί τις υψηλές αξίες και τα ιδανικά. Για να αποκτήσουν περιεχόμενο οι Δημοκρατικοί θεσμοί και να επικρατήσει μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης.

*Ο Θανάσης Μυλιόρδος είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της πολιτικής κίνησης Ανανεωτική Αριστερά και υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου