Σαββόπουλος: Χαστούκιζα τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά και ούρλιαζα σαν στρίγκλα - Ντρέπομαι που το λέω
«Δεν ξέρω αν μπορώ να σε συγχωρήσω» ήταν η απάντηση που έλαβε από τον γιο του, όταν του ζήτησε συγγνώμη.
«Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του Διονύση Σαββόπουλου, που τολμά να εξομολογηθεί στα 80 του όσα τον «στοιχειώνουν» ακόμα, να ζητήσει συγχώρεση, αλλά και να διηγηθεί όμορφες ιστορίες της επαγγελματικής και προσωπικής του ζωής.
«Χαστούκιζα τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά. Ναι, μερικές φορές τα χαστούκισα. Εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα που το λέω. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που θα με διαβάζετε όλοι τώρα. «Καλλιτέχνης» σου λέει ο άλλος, «άνθρωπος με ευαισθησίες»... Τα μάλωνα κι από πάνω ουρλιάζοντας σαν στρίγκλα. Με κοίταζαν κατατρομαγμένα τα πουλάκια μου...».
Όπως εξηγεί, όταν χρόνια αργότερα ζήτησε συγγνώμη από τον έναν γιο του για όσες φορές τον χτύπησε, εκείνος του έδωσε την σκληρή απάντηση: «Ναι, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ».
«Τη θέλω πολύ αυτή τη συγχώρεση, αλλά δεν ξέρω ακόμη πώς να τη ζητήσω» ομολογεί με ειλικρίνεια ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Αναφερόμενος στην γυναίκα του, την Άσπα, εξομολογήθηκε: «Μερικές φορές κοντέψαμε (να χωρίσουμε) αλλά ξαναπέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Κι άλλοτε ήταν μέρες που έπεφτε πάλι βαριά επάνω μας η ταφόπλακα της καθημερινότητας. Δούλευα σε κλαμπ γεμάτα από νεαρές γυναίκες, σεξουαλικά πρόθυμες και επιπλέον ερωτευμένες με τον πρωταγωνιστή. Αισθανόμουν σαν ένα μικρό παιδί που το βάζεις σ’ ένα δωμάτιο όπου τρέχουν τρενάκια, ρομπότ που μιλάνε, ένα σωρό λουσάτα παιχνίδια, αλλά δεν έπρεπε ν’ αγγίζω τίποτα, μόνο να βλέπω. “Παντρειές μού ήθελες, να τώρα”! Της το χρέωνα ο γελοίος. Μα κι αν μπήκα στον πειρασμό κι αν εξόκειλα καμιά φορά, της το ομολόγησα. Δεν μπορούσα να κρατάω μυστικά από τη γυναίκα μου. Με πνίγουν. Τι να κάνω; Της τα λέω όλα. Εξάλλου, άνδρας είμαι, δεν είχα κανένα ελαφρυντικό; Οχι, δεν είχα κανένα ελαφρυντικό. Το άκουγα στην παγερή σιωπή της. Το έβλεπα σ’ αυτό το παγερό πράσινο βλέμμα της. Ημουν ένας πατριαρχικός τύπος που βασανιζόμουν απ’ την ίδια του την πατριαρχικότητα. Ετσι ήμουν τότε...».
Σε άλλο σημείο του βιβλίου ο Διονύσης Σαββόπουλος αναφέρει: «Και οι μουσικοί ανθρωπάκια είμαστε κομπλεξικά, ανασφαλή, με πληγωμένο εγώ, ενίοτε φθονερά και μισαλλόδοξα που όταν αρχίζουμε να παίζουμε κάτι ή να τραγουδάμε, ισορροπούμε, καλυτερεύουμε, θαρρείς και ομορφαίνουμε».
