Σαν σήμερα η Πηνελόπη Δέλτα «υποδέχθηκε» τους ναζί με ένα μπουκαλάκι δηλητήριο - Μία τραγική ιστορία

Υπάρχουν κάποια γεγονότα που καταφέρνουν να συνδεθούν με σημαντικές στιγμές της Ιστορίας και μας κάνουν να μην μπορούμε να σκεφτούμε το ένα χωρίς να θυμηθούμε και το άλλο. Ένας τέτοιος «ιστορικός συνδυασμός» είναι και η ιστορία της αυτοκτονίας της θρυλικής συγγραφέα, Πηνελόπης Δέλτα, σαν σήμερα 27 Απριλίου, την ημέρα που οι Γερμανοί ναζί έμπαιναν στην Αθήνα...

Ειδικότερα, λίγες ώρες μετά την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα αποφασίζει πως είχε έρθει η ώρα να φύγει από τη ζωή. Η ίδια, με κλονισμένη την ψυχική αλλά και σωματική της υγεία, είχε μαζί της συνέχεια ένα μπουκαλάκι με δηλητήριο.

Όταν άκουσε την είδηση για την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα το ήπιε. «Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα» έγραψε στο τελευταίο της σημείωμα. Ο οργανισμός της άντεξε μέχρι τις 2 Μαΐου οπότε και άφησε την τελευταία της πνοή. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη «ΣIΩΠH».

Αν ξετυλίξει, όμως, κάποιος το κουβάρι της συγκεκριμένης ιστορίας θα συνειδητοποιήσει πως κρύβονται κι άλλες λεπτομέρειες. Κυρίως όσον αφορά την ψυχική κατάσταση της εμβληματικής συγγραφέα, η οποία «τσακισμένη» από τη ζωή, ήρθε η έναρξη της Κατοχής για να της δώσει τη χαριστική βολή...

Λέγεται μάλιστα πως η Πηνελόπη Δέλτα είχε συνέχεια μαζί της ένα μπουκαλάκι με δηλητήριο. Ήθελε να το έχει πάντα μαζί της για να αποφασίσει πότε θα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο. Και δεν υπήρχε πιο κατάλληλη στιγμή από την ώρα που τα λάβαρα με τη σβάστικα υψώθηκαν στην Ακρόπολη.

Η δύσκολη ζωή της Πηνελόπης Δέλτα

Η Πηνελόπη Μπενάκη γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1874 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας μεγάλωσε σε ένα αυστηρό περιβάλλον. Πήγε στα καλύτερα σχολεία της Αλεξάνδρειας καθώς ο πατέρας της, Εμμανουήλ Μπενάκης, δεν είχε κανένα οικονομικό πρόβλημα.

Η πρώτη μεγάλη αλλαγή στη ζωή της ήρθε μόλις το 1882 όταν η οικογένειά της φεύγει από την Αλεξάνδρεια (που πλέον βρισκόταν υπό βρετανική κυριαρχία) και μετακομίζει μόνιμα στην Αθήνα.

Στα 21 της χρόνια οι γονείς της αποφασίζουν να την παντρέψουν. Προφανώς και επρόκειτο περισσότερο για μια... εμπορική πράξη. Δεν υπήρχε έρωτας. Η Πηνελόπη κάνει την πρώτη της απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν συγκίνησε κανέναν.

Λίγο καιρό αργότερα θα παντρευτεί τον Φαναριώτη Στέφανο Δέλτα. Γίνεται καλή σύζυγος και προστατευτική μάνα. Η Σοφία, η Αλεξάνδρα και η Βιργινία ήταν τα στηρίγματα της. Στα τρία κορίτσια της έβγαζε όλη της την τρυφερότητα.

Ο «τυφώνας» Ίων Δραγούμης

Περίπου δέκα χρόνια μετά τον γάμο της με τον Στέφανο Δέλτα, η Πηνελόπη θα γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Επιστρέφει με τον σύζυγό της στην Αλεξάνδρεια και σε εκείνο το ταξίδι γνωρίζει σε μια δεξίωση τον διπλωμάτη Ιώνα Δραγούμη.

Η Πηνελόπη Δέλτα συγκλονίζεται. Είναι διατεθειμένη να γκρεμίσει τα πάντα προκειμένου να είναι με τον έρωτα της ζωής της. Ομολογεί τα πάντα στον σύζυγό της και του ζητάει διαζύγιο. Εκείνος, όμως, βάζει πάνω απ' όλα το «τι θα πει η κοινωνία και ο κύκλος μας» και αρνείται να της το δώσει.

Η Πηνελόπη Δέλτα αποφασίζει να μείνει ένα ακόμα χρόνο δίπλα στον σύζυγό της, με την ελπίδα πως θα καταφέρει να του αλλάξει γνώμη. Τότε γράφει ένα γράμμα στον Δραγούμη:

«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα. Αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι. Τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος. Ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω.

Ίων μου, δεν σε φωνάζω. Μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι. Σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση. Τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς. Αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα.

Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν ''τρελός για μένα'', έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα…

Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει ''τιμή'' και ''λόγος''. Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; Σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω ''σ’ αγαπώ'', μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει.

Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει».

Η «γέννηση» μίας σπουδαίας συγγραφέα

Στη συνέχεια μετακομίζει με την οικογένεια της στη Φρανκφούρτη. Στην πραγματικότητα εκεί είναι που θα «γεννηθεί» η σπουδαία συγγραφέας, αν και η Πηνελόπη Δέλτα πάντα έγραφε.

Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα γράφει το αριστουργηματικό «Παραμύθι χωρίς όνομα», έρχεται το 1910 για να μιλήσει αλληγορικά για το στρατιωτικό Κίνημα στου Γουδή του 1909.

Μέσα στην εξαετία που ακολουθεί γράφει το ιστορικό «Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου» (1911) και τα «Παραμύθια και άλλα» (1915). Γράφει ασταμάτητα. Γράφει «διαμάντια» που θα παραμείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο.

Το αριστουργηματικό δίτομο «Η ζωή του Χριστού» (1925), το μυθιστόρημα «Ο Τρελαντώνης» (1932), από τον μεγαλύτερο αδερφό της Αντώνη Μπενάκη, το μυθιστόρημα που ακόμα και σήμερα λατρεύουν τα μικρά παιδιά «Μάγκας» (1935) και βέβαια τα «Μυστικά του βάλτου» (1937).

«Κάμνω τα δυνατά μου να πω του Ελληνόπαιδου μερικά ιστορικά γεγονότα που δεν μπορεί να μάθει αλλού», εξομολογούνταν η ίδια στον Κωστή Παλαμά.

Η ζωή της κυλούσε σχετικά ήρεμα μέχρι που ένα γεγονός τη βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι. Ο μεγάλος έρωτας της ζωής της ερωτεύεται τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Η Πηνελόπη Δέλτα θα πενθήσει τον έρωτά της για τον Ίωνα Δραγούμη, σαν να θρηνούσε τον ίδιο τον Δραγούμη. Έβαλε τα μαύρα ρούχα της και δεν άλλαξε χρώμα ποτέ ξανά.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε το 1920 όταν οι βενιζελικοί (παράταξη την οποία στήριζε η Πηνελόπη Δέλτα) δολοφόνησαν τον Δραγούμη.

Το πλήγμα ήταν τεράστιο. Η σωματική και η ψυχική της υγείας καταρρέουν. Πέντε χρόνια αργότερα θα διαπιστωθεί πως πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας.

Τίποτα, πλέον, δεν είχε νόημα. Έζησε τα τελευταία της χρόνια σαν σκιά. Και όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα δόθηκε η χαριστική βολή...