Πριγκίπισσα Σαρλίν: «Στα 47 μου δεν μπορώ πια να το κάνω αυτό... το σώμα μου δεν μου το επιτρέπει»
Για το μεγάλωμα των παιδιών της και τι την φοβίζει σε αυτό, αλλά και για τις δικές της αντοχές μίλησε η πριγκίπισσα του Μονακό.
Συνέντευξη για το τεύχος Νοεμβρίου 2024 του γαλλικού περιοδικού Gala έδωσε η πριγκίπισσα Σαρλίν του Μονακό και μίλησε για τις δεσμεύσεις της ως πρόεδρος του SPA του Μονακό, για την αφισιώσή της στην καλή διαβίωση των ζώων και για το πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος όσον αφορά στα δίδυμα παιδιά της, την Γκαμπριέλα και τον Ζακ.
«Απ' όταν ήμουν παιδί, η οικογένειά μου φρόντισε να με ενημερώσει για την καλή μεταχείριση των ζώων και τον αγώνα ενάντια στην κακοποίηση που υφίστανται. Πάντα αγαπούσαμε και προστατεύαμε τα ζώα. Όταν ζούσαμε στη Ζιμπάμπουε, μεγαλώσαμε με δύο σκυλιά, που μας προστάτευαν και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς μας. Πολύ αργότερα θυμάμαι ότι είχαμε και κοτόπουλα και αρκετά ζώα φάρμας.Τα παιδιά μου μοιράζονται το ίδιο πάθος για τα ζώα με τον άντρα μου και εμένα. Τα λατρεύουν! Τα φροντίζουν και τα σέβονται» εξήγησε.
Στις 10 Δεκεμβρίου τα παιδιά της θα γιορτάσουν τα 10α γενέθλιά τους. Οι σκέψεις της; «Ο σημερινός κόσμος είναι αρκετά διαφορετικός από αυτόν στον οποίο μεγαλώσαμε. Τα παιδιά έρχονται πολύ περισσότερο σε επαφή με τα μέσα και την τεχνολογία. Αυτό που βλέπουν και πώς επεξεργάζονται τις πληροφορίες είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε. Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι μεγάλη πίεση» παραδέχθηκε.
Μιλώντας για την εφηβεία της είπε: «Ήμουν πάνω από όλα αθλήτρια. Έκανα προπόνηση για να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Μερικές φορές ένιωθα λίγο απομονωμένη σε σύγκριση με άλλους έφηβους και η κολύμβηση μου έπαιρνε όλο μου τον χρόνο.
Τώρα περπατάω, κάνω ποδήλατο, κολυμπάω επίσης, αλλά όχι τόσο πολύ όσο πριν. Δεν εξασκούμαι πλέον τόσο έντονα όσο παλιά. Όταν ήμουν μικρή, προπονήθηκα πολύ σκληρά, πίεζα τον εαυτό μου σωματικά. Σήμερα, το κάνω με μέτρο. Κάτι που μερικές φορές είναι αρκετά δύσκολο, γιατί η φύση μου είναι να σπάω ρεκόρ, να κερδίζω μετάλλια, να ξεπερνώ τα όριά μου. Αλλά, σχεδόν στα 47 μου, δεν μπορώ πια να το κάνω αυτό... Το σώμα μου δεν μου το επιτρέπει πια, το μυαλό και η καρδιά μου ίσως, αλλά το σώμα μου λέει όχι!».
Όσο για το αν την τρομάζει το γήρας; «Νομίζω ότι πρέπει να το αποδεχτούμε. Το κυνήγι της αιώνιας νεότητας είναι μια ψευδαίσθηση. Απλώς προσπαθώ να μείνω όσο το δυνατόν νέα στην καρδιά και στο μυαλό μου» εξήγησε.
