Πουλάκης: Μικρός έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω γάτα - Πίστευα ότι είναι κάτι που μπορείς να γίνεις

Ο Όμηρος Πουλάκης, που πρωταγωνιστεί στην θεατρική παράσταση «Όσα παίρνει ο άνεμος» που ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μίλησε στο «Grace» για τα παιδικά του χρόνια, την ενήλική ζωή του και για το πώς αντιλαμβάνεται την εποχή που ζούμε.

«Εδώ και αρκετά χρόνια έχω συνειδητοποίησει ότι έχω ανάγκη κάπως να είμαι σε ένα σπίτι και να έχω στεριώσει και μ' αρέσει αυτό. Την ανάγκη να μετακομίζω μου τη δημιουργούσε, από τη μία, η πραγματικότητα των συνθήκων και, από την άλλη, η ασυνειδησία μου ως προς την ανάγκη. Δηλαδή, αν είχα κατασταλάξει ότι έχω ανάγκη να μην μετακομίζω, θα το διεκδικούσα. Επίσης νομίζω το γεγονός ότι ο χωρισμός των γονιών μου με έκανε να μετακινούμαι κάθε χρόνο για δύο ή τρεις φορές, μία στην Αθήνα, μία στο Βόλο, έπαιξε κάποιο ρόλο. Ήμουν δύο χρονών όταν έγινε. Με πήγαιναν στο ΚΤΕΛ, είτε ο παππούς, είτε η γιαγιά, και πήγαινα για διακοπές στον μπαμπά. Είτε ερχόταν πολλές φορές με το αυτοκίνητο και με έπαιρνε» είπε για τον χωρισμό των γονιών του.

Και συμπλήρωσε: «Σίγουρα, ο χωρισμός των γονιών μου είχε αποτελέσει μια στενάχωρη τότε συνθήκη την οποία διαχειριζόμουν. Έχει αφήσει πληγές και τραύματα. Όχι, ότι μια αντίθετη περίπτωση, δηλαδή μια οικογένεια στην οποία δεν χωρίζουν οι γονείς αλλά είναι δυσάρεστο το περιβάλλον, είναι κάτι αυτονόητα θετικότερο. Δεν λέω αυτό. Γιατί υπάρχει ακόμα ενεργή η άποψη ότι ένα διαζύγιο είναι χειρότερο από ένα μη διαζύγιο. Αυτή η ιστορία για μένα είχε αρνητικά αλλά είχε και πολλά θετικά. Και ένα από αυτά είναι αυτός ο πλούτος, ότι είχα, ας πούμε, τέσσερις γιαγιάδες και τέσσερις παππούδες. Μάλιστα φρόντιζαν και οι οικογένειές μου να μου επιτονίζουν τις θετικότητες που αναδύονταν από αυτή τη συνθήκη».

Για το επάγγελμα που θα ακολουθούσε όταν μεγαλώσει έκανε τις εξής σκέψεις: «Η πρώτη δουλειά που ήθελα να κάνω ήταν γάτα. Ήθελα να γίνω γάτα. Πίστευα ότι είναι κάτι που μπορείς να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Θυμάμαι να βλέπω τον κόσμο και να λέω, «Οκ, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αυτό». Αμέσως μετά ήθελα να γίνω ταξιτζής, γιατί στο τιμόνι είχαν τότε βγει αυτά τα δερμάτινα καλύμματα που ήταν πολύ ωραία στη υφή, και όταν έμπαινα σε ταξί μ' άρεσε να τα αγγίζω.

Μετά ήθελα να γίνω οδοκαθαριστής, γιατί ήθελα να κρέμομαι ενώ τρέχει το αυτοκίνητο. Το έβρισκα ηρωικό, παιχνιδιάρικο και περιπετειώδες. Μετά πέρασα ένα στάδιο που ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Και Δ’ Δημοτικού, ηθοποιός. Θυμάμαι τη στιγμή της συνειδητοποίησης. Αυτό το, «α, αυτό!». Θυμάμαι να βλέπω τηλεόραση, στο σαλόνι του σπιτιού, στην Αθήνα, στην Αξιουπόλεως, και να λέω, «α, ηθοποιός, οκ». Και δεν άλλαξε ποτέ από τότε» παραδέχεται.

Όσο για το πώς αντιλαμβάνεαι την εποχή που ζούμε όσον αφορά στις σχέσεις; «Δεν είχα ποτέ dating apps. Αυτό σηματοδοτεί μια γνώμη ή τουλάχιστον μια διάθεση ως προς τη δημιουργία γνώμης. Μ' αρέσει το διά ζώσης, το διεκδικώ όσο περισσότερο γίνεται. Δεν μπορώ όμως να ψέξω ανθρώπους για αυτό. Το μόνο που θα έλεγα απέναντι σε έναν συστηματικό χρήστη αυτών των dating apps είναι το εξής: «Θυμήσου ότι στο τέλος της ημέρας ο στόχος είναι η υπέρβαση της οθόνης και η συνάντηση. Όσο το θυμάσαι αυτό, it's ok για μένα». Γιατί πια εγώ ανησυχώ ότι θα αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι scrolling» εξηγεί.