Μυστηριώδες πεϊκό οστό που βρέθηκε σε ρωμαϊκό φρεάτιο πονοκεφαλιάζει τους επιστήμονες
Λατρευτικό αντικείμενο, φυλαχτό γονιμότητας ή ένα απλό γούρι; Ένα ασυνήθιστο εύρημα προβληματίζει τους αρχαιολόγους στη Μεγάλη Βρετανία.
Η ανακάλυψη οστών ζώων σε ρωμαϊκά ερείπια δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Η ανακάλυψη ενός βάκλου (πεϊκού οστού σκύλου), πιθανότατα φιλοτεχνημένου από ανθρώπινο χέρι, ωστόσο, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ στη Μεγάλη Βρετανία βρήκαν το βάκλο σε ένα ρωμαϊκό φρεάτιο ηλικίας 2.000 ετών στο Σάρεϊ. Κατά πάσα πιθανότητα, το οστό ήταν γούρι ή φυλαχτό γονιμότητας.
Τα οστά του φρεατίου
Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το φρεάτιο το 2015 και βρήκαν οστά από 280 οικόσιτα ζώα, όπως σκύλους, γουρούνια, βοοειδή, πρόβατα, άλογα κ.ά. Τα 200 περίπου ήταν σκύλοι, και ένα πεϊκό οστό ήταν το εν λόγω χρωματιστό βάκλο.
Η ανάλυση της κόκκινης χρωστικής του βάκλου έδειξε ότι ήταν από οξείδιο του σιδήρου, δηλαδή ώχρα. Η ώχρα μεταφέρθηκε στο οστό με βάψιμο ή ακούσια, αφού τυλίχθηκε σε κόκκινο πανί που αργότερα αποσυντέθηκε. Το φρεάτιο δεν περιείχε αντικείμενα από σίδηρο που θα μπορούσαν να χρωματίσουν το οστό.
Οι επιστήμονες καταλήγουν ότι το χρωματιστό οστό είναι ένα πολύ ιδιαίτερο εύρημα από έναν πολύ ιδιαίτερο αρχαιολογικό χώρο. Είναι μοναδικό στο είδος του και δεν έχει βρεθεί τίποτα παρόμοιο σε βρετανικούς αρχαιολογικούς χώρους της εποχής του σιδήρου.
Τα τελετουργικά σε Σκανδιναβία και Αλάσκα
Στους ρωμαϊκούς χρόνους συνηθιζόταν να φυλάσσουν ένα πεϊκό οστό ως γούρι, που προστάτευε από τη βασκανία κ έφερνε τύχη. Επίσης συνηθιζόταν να το χρησιμοποιούν ως μέρος κάποιου τελετουργικού. Κάτι τέτοιο έχει καταγραφεί στους Σάαμι της βόρειας Σκανδιναβίας, που δένουν ένα πεϊκό οστό αρκούδας σε ένα τύμπανο, και σε ιθαγενείς της Αλάσκας, που χρησιμοποιούν πεϊκά οστά πολικών αρκούδων ως λαβές μαχαιριών.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ίδιο το φρεάτιο, που αρχικά χρησίμευσε ως λατομείο. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, είχε χρησιμοποιηθεί για ταφές εννιά φορές μέσα σε διάστημα πενήντα ετών και αργότερα ως λατρευτικός χώρος, εξού και ο μεγάλος αριθμός ζώων.
Όπως λένε οι ερευνητές, η ιδέα ενός φρεατίου που γίνεται ταφικό και μετά λατρευτικό μνημείο δεν είναι καινούργια, αλλά η βαφή οστών -και μάλιστα του πεϊκού οστού- αλλάζει εντελώς τον συμβολισμό.
