«Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» *
Η φράση του τίτλου αποτυπώνει πολύ σύντομα άλλα και εύστοχα, την κατάσταση στην οποία κινείται ο Σύριζα τον τελευταίο χρόνο. Μια κατάσταση που, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, φαίνεται πως τον οδηγεί πίσω, εκεί στις «ρίζες» του, που είναι τα ποσοστά που κινούνται λίγο πάνω από το όριο να μπει στην Βουλή.
Όπως φαίνεται αυτή την στιγμή, η κατάσταση στο κόμμα είναι μη αναστρέψιμη και η διάσπαση (ή και τριχοτόμηση ποιος ξέρει), είναι «προ των πυλών».
Την πορεία του Σύριζα τα τελευταία χρονιά, θα μπορούσε να την περιγράψει και μια λαϊκή ρήση, το «ανεμομαζώματά διαβολοσκορπίσματα». Γιατί ο Σύριζα, ένα κόμμα που δύσκολα έφτανε τα ποσοστά που χρειάζεται για να μπαίνει στην Βουλή, με ένα περίεργο συνονθύλευμα απόψεων, από νέο σταλινικές έως στα όρια του φιλελευθερισμού, άλλα με κυρίαρχη την αντίληψη του «ακτιβισμού» κάθε είδους και για οποιοδήποτε θέμα, εκτινάχθηκε επενδύοντας στην οικονομική κρίση. Και βέβαια, στην αδυναμία των άλλων κομμάτων να δείξουν στον μέσο πολίτη «ποιος πραγματικά είναι ο Σύριζα».
Έχοντας τα υπόλοιπα κόμματα χάσει την αξιοπιστία τους, δεν μπορέσαν να πείσουν τους πολίτες για το τι είναι ο Σύριζα. Και αυτός, με κάθε είδους λαϊκισμούς, με ακραίες ακτιβιστικές πράξεις και υποσχόμενο στους πάντες τα πάντα, κατάφερε να φτάσει στο κατώφλι της εξουσίας. Ένα κατώφλι που δεν θα το περνούσε αν δεν αγκάλιαζε το ακροδεξιών α (άλλα και εντέλει απολιτικών), απόψεων κόμμα του κ. Καμμένου.
Και τα δυο κόμματα μαζί, ανέλαβαν την εξουσία για την εξουσία. Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς γνώσεις και χωρίς αίσθηση των ευθυνών τους. Και βέβαια είδαμε που οδήγησαν την χώρα.
Τα «ανεμομαζώματα», όταν ο Σύριζα καβάλησε το ρεύμα της (δικαιολογημένης εν μέρει) αγανάκτησης των πολιτών, άρχισαν να σκορπίζονται, όταν οι πολίτες δέησαν στο πετσί τους την αλλοπρόσαλλη πολιτικής της κυβέρνησης των δυο κομμάτων και όταν εμφανίσθηκε η σοβαρή εναλλακτική Μητσοτάκη.
Και τέσσερα χρονιά μετά έχασε και πάλι τις εκλογές καταρρέοντας εκλογικά.
Τα ανεμομαζώματα αρχίσαν να φεύγουν και μαζί τους ο αρχηγός, που θεώρησε μάλιστα καλό να προωθήσει έναν άγνωστο εξ Αμερικής, ελπίζοντας προφανώς πως αργότερα και ανάλογα με τις συνθήκες θα μπορούσε να επανέλθει ως σωτήρας.
Μόνον που η φθορά ήταν ραγδαία και η εσωτερική σύγκρουση μοιραία, έγινε σκληρή και θανάσιμη.
Ο Σύριζα αδυνατεί να δει τι φταίει. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να κάνει αυτοκριτική. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να οδηγήσει σε συνολική αναθεώρηση της πολιτικής του όχι μόνον τώρα άλλα και της κυβερνητικής. Αλλά αυτό θα σημαίνει «αυτοκατάργηση».
Προσπαθεί λοιπόν να «κάνει κάτι», μόνον που ούτε αυτός ξέρει τι ακριβώς.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, απολιτικός τύπος και γενικώς άνθρωπος που επιδιώκει τα φωτά της δημοσιότητας, τους φάνηκε μια κάποια λύση, προσωρινή. Μόνον που αυτός ήρθε για να μείνει.
Και έτσι, ορισμένοι για να μην χάσουν τις καρέκλες (και βέβαια την κρατική επιχορήγηση), θυμήθηκαν τον πατερούλη Στάλιν και έδρασαν καταλλήλως. Τώρα βέβαια έχουν αλλάξει οι εποχές. Δεν γίνονται «δίκες της Μόσχας» και εκτελέσεις. Απλώς, με οριακή πλειοψηφία, απαγορεύσεις. Γιατί, αν ο κ Κασσελάκης είναι και πάλι υποψήφιος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επανεκλεγεί. Και τότε πάνε οι θέσεις και το κομματικό ταμείο. «Για τα ΄λεφτά τα κάνεις όλα», που λέει και το λαϊκό άσμα.
Τα πράγματα νομοτελειακά οδηγούνται στο ξεφούσκωμα ενός κόμματος, χωρίς θέσεις, σχέδιο και γνώση της πραγματικότητας, που γιγαντώθηκε λέγοντας ψέματα, δολοφονώντας χαρακτήρες των αντιπάλων του και υποσχόμενος πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν.
Με Κασσελάκη ή χωρίς, με ένα κόμμα ή δυο ή τρία, ο χώρος αυτός, ένας χώρος χωρίς τελικά συγκεκριμένο στίγμα, θα βρεθεί και πάλι στα «ιστορικά του όρια» στα όρια λίγο πάνω από το 3%. Και το ελληνικό πολιτικό σύστημα άλλα και η ελληνική κοινωνία, δεν έχει να χάσει τίποτε, από αυτή την εξέλιξη.
*Η φράση αυτή είναι παράφραση στίχων του Σοφοκλή (Αντιγόνη στιχ. 620-623) τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ᾽ ἐσθλὸν τῷδ᾽ ἔμμεν' ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρός ἄταν (το κακό φαίνεται για καλό σε αυτόν του οποίου το μυαλό ο θεός οδηγεί προς την άτη - δηλ. σε όποιον του σκοτίζει το μυαλό για να τον οδηγήσει στη συμφορά
