Μια ψήφος διαμαρτυρίας στις εκλογές δεν θα είναι χωρίς επιπτώσεις

Μετά τις ανακοινώσεις των ψηφοδελτίων των κομμάτων, μπήκαμε πια στην τελευταία ευθεία για τις Ευρωεκλογές που έχουμε σε κάτι παραπάνω από πενήντα μέρες.

Αν και όλοι σχεδόν οι αρχηγοί των κομμάτων, έλεγαν εδώ και μήνες πόσο σοβαρές είναι οι εκλογές αυτές για το μέλλον της Ευρώπης άρα και της χώρας μας και ότι θα πρέπει να έχουμε αντιπροσώπους που να ξέρουν τι παίζεται στην Ευρώπη και να μπορούν να κινηθούν στους δύσκολους και απαιτητικούς διαδρόμους τος Βρυξελλών, τα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων, περιλαμβάνουν και πάλι τηλεπερσόνες, τηλεοπτικούς δημοσιογράφους, αθλητές ή πρώην αθλητές και άλλους η πλειοψηφία των οποίων είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να χειριστεί τα ευρωπαϊκά θέματα.

Ας ελπίσουμε ότι εμείς, ως πολίτες, θα κάνουμε αυτό που δεν έκαναν τα κόμματα και δεν θα σταυρώσουμε γραφικούς τύπους, όσο και αν μας χαμογελούν ή μας κολακεύουν από τις οθόνες των τηλεοράσεων.

Ας δούμε όμως και «τι παίζεται» στις εκλογές αυτές, σε σχέση με το εσωτερικό της χώρας. Θα συμφωνήσω με όλους αυτούς που ενώ ψήφισαν ΝΔ πριν ένα χρόνο τώρα δηλώνουν ότι είτε θα ψηφίσουν άλλο κόμμα ή θα απέχουν, μια και «δεν θα αλλάξει τίποτα στην διακυβέρνηση της χώρας. Την επόμενη των εκλογών, κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχουμε πάλι». Ας δώσουμε λένε ένα μήνυμα στην κυβέρνηση αυτή.

Θα συμφωνήσω με το ότι δεν θα αλλάξει η κυβέρνηση αλλά θα προσθέσω ένα «αλλά…».

Και το αλλά έχει να κάνει με το πιο θα είναι το πολιτικό κλίμα στην χώρα, μετά τις ευρωεκλογές.

Είναι βέβαιο ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα και πιθανότατα, μακράν 15+ μονάδες από τον δεύτερο. Αυτό είναι ένα θέμα που δεν φαίνεται να αλλάζει.

Όμως αυτή η πρωτιά δεν μπορεί να λειτουργήσει δυναμικά για τα επόμενα τρία χρόνια (μην ξεχνάμε ότι λογικά εκλογές θα έχουμε τον Ιούνιο του 2027), αν η κυβέρνηση βρεθεί με ποσοστά τέτοια που δώσουν την δυνατότητα στην αντιπολίτευση , να αμφισβητήσει την επιρροή και αποδοχή της από την κοινή γνώμη. Ένα ποσοστό με 2 μπροστά, θα αποτελέσει ένα κρίσιμο πλήγμα για την ΝΔ και την κυβερνητική πολιτική, από εκεί και πέρα.

Μια κυβέρνηση, που δεν νοιώθει σταθερά στα πόδια της, μια κυβέρνηση την οποία η αντιπολίτευση αμφισβητεί (με εκλογικά δεδομένα πια), υπουργοί που δεν νοιώθουν ισχυροί και σταθεροί, είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να κινηθούν με γρήγορους ρυθμούς προχωρώντας και σταθεροποιώντας τις αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια.

Η χώρα, δεν μπορεί αυτή την στιγμή που κινείται δυναμικά σε μια τροχιά αλλαγών παντού να σταματήσει ούτε λεπτό, μια και κάτι τέτοιο θα την οδηγήσει και πάλι πίσω, εκεί που κανείς πολίτης δεν θέλει να ξανάπαμε.

Άρα, η κυβέρνηση, θα πρέπει να έχει την στήριξη που είχε, τουλάχιστον στις ευρωεκλογές του 2019, να κινηθεί δηλαδή στα ποσοστά του 34%. Όσο πιο μακριά από αυτό το ποσοστό, τόσο μεγαλύτερα θα είναι από εκεί και πέρα τα προβλήματα και οι ατολμίες της κυβέρνησης.

Η ψήφος λοιπόν διαμαρτυρίας για τα αρκετά λάθη και αστοχίες της κυβέρνησης αλλά και για λανθασμένες επιλογές ιδεολογικού χαρακτήρα, τελικά δεν πρόκειται να φέρει το αποτέλεσμα που οι διαμαρτυρόμενοι θα ήθελαν. Μια στροφή της κυβέρνησης είτε προς πιο δεξιές επιλογές, είτε προς πιο γρήγορες κινήσεις σε τομείς όπως η ασφάλεια και η υγεία.

Πιθανότατα, θα οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο. Σε στασιμότητα, φοβικές επιλογές της κυβέρνησης και εν τελεί σε ένα «βάλτο», που κάνεις δεν ξέρει αν θα μπορέσει η κυβέρνηση να διατηρηθεί μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ως το 2027. Άρα, οι ευρωεκλογές είναι κρίσιμες και για το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο.

Με την ίδια προσοχή που πρέπει να επιλέξουμε ποιους θα σταυρώσουμε (μακριά από τηλεαστερες και μαϊντανούς) με την ίδια, ίσως και μεγαλύτερη προσοχή, πρέπει να σκεφτούμε ποιο κόμμα θα ψηφίσουμε. Μια ψήφος διαμαρτυρίας στις ευρωεκλογές, δεν θα είναι χωρίς επιπτώσεις.