Μεντιλίμπαρ vs Βιτόρια: Πού συγκλίνουν και πού διαφέρουν οι δύο προπονητές με τα αήττητα σερί;

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός συγκρούονται για τρίτη φορά τις τελευταίες τρεις εβδομάδες σε ένα παιχνίδι που αναγκαστικά θα έχει… νικητή. Μπορεί στην κανονική διάρκεια να υπάρξει εκ νέου ισόπαλο αποτέλεσμα, όπως έχει συμβεί στα τρία προηγούμενα φετινά παιχνίδια των ομάδων, όμως αυτή τη φορά, στο τέλος, ένας από τους δύο θα πανηγυρίσει την πρόκριση για τα ημιτελικά του κυπέλλου.

Σύγκρουση δύο αήττητων, για μεγάλο διάστημα ομάδων, με τον Ολυμπιακό να «τρέχει» ένα σερί 20 παιχνιδιών χωρίς ήττα και τον Παναθηναϊκό να ακολουθεί με 17.

Πρόκειται για μία συνθήκη που αντικατοπτρίζει την νοοτροπία που έχουν εμφυσήσει οι δύο προπονητές στις ομάδες τους. Οι Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και Ρουί Βιτόρια, αποτελούν «κοσμήματα» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς πέραν των αδιαμφισβήτητων γνώσεων τους για το αγαπημένο μας άθλημα, έχουν και την απαραίτητη… σκηνική παρουσία, χωρίς να προκαλούν με τις ομιλίες τους.

Για την επερχόμενη συνάντηση του κυπέλλου, από άποψη τακτικής προσέγγισης δεν περιμένουμε πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που είδαμε στα δύο προηγούμενα πρόσφατα παιχνίδια. Πλέον, με την έλλειψη του κανονισμού του εκτός έδρας γκολ, αμφότερες οι ομάδες είναι αναγκασμένες να κυνηγήσουν κάποιο τέρμα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι το ενδεχόμενο να σκοράρει πρώτος ο αντίπαλος ίσως αποβεί μοιραίο.

Ο Ολυμπιακός με ορμητήριο την «καυτή» του έδρα, αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν στο πρόσφατο παιχνίδι των δύο ομάδων στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» για το πρωτάθλημα, αναμένεται να μπει φουριόζος στον αγωνιστικό χώρο και να ψάξει εξ αρχής ένα γρήγορο τέρμα που θα τον βάλει σε θέση οδηγού.

Του Παναθηναϊκού από την άλλη, του… βγαίνει η πιο αμυντικογενής προσέγγιση των ντέρμπι, έχοντας στην εποχή Βιτόρια δύο νίκες και δύο ισοπαλίες στα μεγάλα παιχνίδια.

Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ έχει καταφέρει να πείσει τους ποδοσφαιριστές του ότι τα αγαθά «κόποις κτώνται», γι’ αυτό και εκείνοι μάχονται στον αγωνιστικό χώρο για κάθε μπάλα, πιέζουν σχεδόν για ολόκληρο το ενενηντάλεπτο, ενώ έχουν φοβερή στοχοπροσήλωση, αναζητώντας την σωστή τελική πάσα που θα δημιουργήσει το ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα, μόλις δημιουργηθεί ανισορροπία μετά από ανάκτηση της κατοχής. Αρχής γενομένης από τον Ελ Καμπί, ο οποίος εκτός από σκόρερ ολκής, είναι και υπερπολύτιμο γρανάζι στην πίεση που ασκούν οι «ερυθρόλευκοι», με τον Τσικίνιο να ακολουθεί, όντας ο «εγκέφαλος» της πίεσης του Ολυμπιακού, οι κυπελλούχοι Ευρώπης δείχνουν αυτή την στιγμή να εκτελούν κατά γράμμα και εντελώς ευλαβικά όσα τους ζητάει ο Βάσκος προπονητής.

Από την άλλη μεριά, ο Βιτόρια προτιμάει ένα πιο συνδυαστικό ποδόσφαιρο, ποντάροντας πάρα πολλά στην ατομική ποιότητα των Ουναΐ, Βαγιαννίδη, Τετέ και Ιωαννίδη. Αυτοί οι τέσσερις αποτελούν τον επιθετικό μοχλό των «πρασίνων», με την μπάλα να μεταφέρεται συνήθως από τον έναν πλάγιο αμυντικό στον άλλον και να εκτελείται επίθεση. Όταν η μπάλα καταλήγει στα αριστερά, ο Μλαντένοβιτς κάνει συνήθως σέντρα, ενώ όταν φτάνει στα δεξιά, ο Βαγιαννίδης εκτελεί με μεγάλη συνέπεια το «ένα-δύο» με τον Τετέ. Είναι μνημειώδης η συνεργασία των δύο στην δεξιά μεριά του «τριφυλλιού». Ο Ουναΐ έχει τρομερή πρώτη επαφή με την μπάλα, ενώ ρισκάρει τις, λεγόμενες, δύσκολες πάσες ανάμεσα στις γραμμές. Εκεί έρχεται για να παραλάβει αυτές τις μπάλες ο Ιωαννίδης, ο οποίος αποφασίζει για την έκβαση της επίθεσης, είτε γυρνώντας κατά μέτωπο προς την εστία, είτε πασάροντας στον εκάστοτε χαφ που έχει δημιουργήσει κατάλληλη γωνία για να υποδεχθεί την μπάλα και να τροφοδοτήσει τα εξτρέμ.

Αμφότεροι οι προπονητές έχουν θέσει ορισμένες «σταθερές» στις ομάδες τους. Μία κοινή τους στόχευση είναι η διατήρηση του «μηδέν» στην άμυνα με κάθε κόστος. Δεν θέλουν ρίσκα, δεν τους ενδιαφέρουν οι επιπολαιότητες και το περιττό build up, με τον Μεντιλίμπαρ μάλιστα να είναι ιδιαίτερα αυστηρός στο συγκεκριμένο κομμάτι. Από εκεί και πέρα, όταν η μπάλα μεταφερθεί στο αντίπαλο μισό, ο Ολυμπιακός ασκεί πολύ μεγάλη πίεση για ανάκτηση της κατοχής, ενώ ο Παναθηναϊκός δημιουργεί τις λεγόμενες παγίδες, αναγκάζοντας τους αντιπάλους να στείλουν την μπάλα σε μία από τις δύο πλάγιες μεριές και μετά εκκινούν την πίεσή τους.

Αποτελεί γενικό κανόνα στο ποδόσφαιρο, ότι ο επιθετικός δεν πιέζει για να κλέψει την μπάλα, αλλά πιέζει για να δημιουργήσει δυσκολότερες συνθήκες στον παίχτη που έχει την κατοχή, ώστε να υποπέσει είτε εκείνος, είτε ο επόμενος δέκτης της μπάλας σε κάποιο λάθος. Συνεπώς, η λειτουργία των Ελ Καμπί και Ιωαννίδη στην πίεση που ασκούν, είναι να δυσκολέψουν την πρώτη πάσα των αντιπάλων τους και να γίνει κάποιο λάθος είτε στο πλάι είτε στην μεσαία γραμμή, από όπου θα προκύψει γρήγορη ανάκτηση και αντεπίθεση.

Μία ειδοποιός διαφορά των δύο προπονητών, είναι η ταχύτητα με την οποία επιθυμούν να εκτελούνται οι επιθέσεις. Ο μεν Μεντιλίμπαρ θέλει πολύ άμεσες επιθέσεις, αν είναι δυνατόν ακόμα και σε 5-6 δευτερόλεπτα από την στιγμή που ανακτηθεί η κατοχή και υπάρχει ανισορροπία, να έχει γίνει τελική προσπάθεια, ενώ ο δε Βιτόρια, είναι πιο ελαστικός σε αυτό το κομμάτι και δεν έχει πρόβλημα όταν η ομάδα του κερδίζει την μπάλα, να κάνει κατοχή και να ψάχνει την κατάλληλη ευκαιρία, με μεθοδικό τρόπο, να δημιουργήσει φάση.

Εκεί που συγκλίνουμε, είναι ότι οι δύο ομάδες, που έχουν στο ρόστερ τους παίχτες εγνωσμένης αξίας με αδιαμφισβήτητη ποιότητα, παίζουν μεθοδικό ποδόσφαιρο, με αρχή, μέση και τέλος. Δεν παίζουν «κλωτσοσκούφι» κι αυτό αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα που έχουν.

Όπως είπε και ο Ιωαννίδης, μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ, ο κόσμος δεν γνωρίζει πόσο πολύ τακτική εμπεριέχεται σε ένα παιχνίδι και πόση μελέτη έχει… πέσει για κάθε κίνηση του αντιπάλου.

Στην αποψινή σκακιέρα του «Καραϊσκάκης», σίγουρα θα προκύψει νικητής από την μονομαχία Μεντιλίμπαρ με Βιτόρια, που θα δώσει και ένα έξτρα κίνητρο για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Εξάλλου, οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι ακόμα δυο φορές για το πρωτάθλημα, σε δύο πολύ πιο κομβικές, όπως είναι διαμορφωμένες τώρα οι συνθήκες, αναμετρήσεις.