Μάθημα ζωής και δύναμης από τον Πανάγο που αν και πάσχει από τετραπληγία θα ανέβει στο Κιλιμάντζαρο

«Το 2022 ανεβήκαμε στην κορυφή του Σμόλικα που είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό στην Ελλάδα. Το 2023 κάναμε κατάδυση στην Ανάβυσσο και βούτηξα σε βάθος έξι μέτρων με μπουκάλες και ειδική μάσκα για να μπορώ ν’ αναπνέω. Τον Ιούλιο με Αύγουστο του 2023 ανεβήκαμε στην κορυφή του Ολύμπου. Τώρα φεύγουμε για να κατακτήσουμε το Κιλιμάντζαρο.»

Πάντα με τους φίλους του. Πάντα με το ίδιο κέφι και την ίδια αποφασιστικότητα. Ο Παναγιώτης Δεληγιάννης, ο Πανάγος για τους δικούς του ανθρώπους, δεν σταματά να βάζει στόχους και κυρίως να τους κατακτά. Τον «γνωρίσαμε» το 2023. Τότε που είχε καταφέρει ν’ «αγγίξει» την κορυφή του βουνού των Ολύμπιων Θεών, χάρη στη βοήθεια των φίλων του που τον κουβαλούσαν στην πλάτη τους, μ΄έναν ειδικό μάρσιππο.

Σήμερα, Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου, αναχωρούν για τη μεγαλύτερή τους αποστολή. Για να κατακτήσουν το Κιλιμάντζαρο. Μία από τις περίφημες «Seven Summits». Είναι όμως αυτός ο πραγματικός λόγος που στοχεύουν ψηλά; Την απάντηση δίνει ο ίδιος, μέσω του Flash.gr. «Κυρίως για να το ζήσουμε ωραία!», μας λέει…

«Θα είμαστε εφτά Έλληνες, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι φίλοι που με κουβαλούν στην πλάτη τους, ο Κωνσταντίνος Παπαντωνάκος κι ο Βασίλης Σπυρόπουλος. Είναι ένας πολύ μεγάλος στόχος, μάλιστα θα είναι η πρώτη φορά που θ’ ανέβει ένας άνθρωπος με τόσο μεγάλη αναπηρία στην κορυφή του Κιλιμάντζαρου, οπότε μπορεί όταν τα καταφέρουμε με το καλό, να γραφτεί και στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες.

-Στόχος είναι και το ρεκόρ Γκίνες, εκτός από την κορυφή;

Ο στόχος είναι να ανεβούμε, να το ζήσουμε ωραία, να το χαρούμε, να είμαστε καλά στην υγεία μας κι όταν αυτά με το καλό γίνουν, να κάνουμε και την αίτηση για το ρεκόρ Γκίνες.»

Γιατί η ουσία είναι πρώτα η «κατάκτηση» της χαράς και του μοιράσματος. Κι αν κάπου εκεί ανάμεσα «τρυπώσει» κι ένα ρεκόρ Γκίνες, τότε καλοδεχούμενο. Δεν είναι όμως ο σκοπός. Και πώς να είναι άλλωστε, για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να απολαμβάνει και να εκτιμά την κάθε στιγμή; Ο 34χρονος Πανάγος που πάσχει από σπαστική τετραπληγία, εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου λόγω ιατρικού λάθους κατά τη διάρκεια του τοκετού, δεν «φρέναρε» ποτέ!

Σπούδασε, εργάστηκε και τώρα -με τη βοήθεια των φίλων και της οικογένειάς του- βάζει στόχους ψηλά… κι εκτός συνόρων!

«Είναι μια αποστολή για ν’ αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει το…δεν μπορώ»

Η ανάβαση μέχρι την κορυφή στο Κιλιμάντζαρο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η προετοιμασία πολύμηνη, αλλά και ιδιαίτερα κοστοβόρα. Μέχρι και διαδικτυακός «έρανος» διοργανώθηκε σε σχετική πλατφόρμα, για να μπορέσουν να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο. Περίπου 11.000 ευρώ συγκεντρώθηκαν από τα 20.000 του στόχου, αυτό όμως δεν τους πτόησε. Η ίδια η ομάδα χρηματοδότησε την 15ήμερη αποστολή, που αναμένεται να ολοκληρωθεί στις 7 Μαρτίου και σχεδίασε με κάθε λεπτομέρεια (υψόμετρο, καιρικές συνθήκες, εξοπλισμό, ιατρικές ανάγκες) την ανάβαση που θα τους οδηγήσει στο υψηλότερο βουνό της Αφρικής και τα 5.895 μέτρα. Ο Βασίλης Σπυρόπουλος, ένας από τους δύο φίλους που κουβαλά τον Παναγιώτη Δεληγιάννη στην πλάτη, μας εξηγεί τι είναι αυτό που τους δίνει δύναμη…

«Κάποια στιγμή, έκατσα και σκέφτηκα, γιατί το κάνουμε αυτό. Το κάνουμε γιατί δίνει αγάπη. Είναι μια αποστολή – μήνυμα για όλους τους ανθρώπους. Για ανθρώπους σαν τον Παναγιώτη ή σαν κι εμάς. Για να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει το δεν μπορώ. Ένας Παναγιώτης, ο οποίος είναι «φυλακισμένος» σ’ ένα σώμα, κάνει κάτι που δεν το είχε φανταστεί ποτέ. Είναι λοιπόν μήνυμα για να καταλάβουν οι άνθρωποι που μπορεί κάτι να τους έχει πονέσει στη ζωή, ότι αυτός ο πόνος τελικά μπορεί να γίνει δύναμη. Αν έχεις φίλους, την οικογένειά σου στο πλευρό σου και όνειρα, δεν θα σταματήσεις να προχωράς μπροστά. Γι' αυτό και μόνον οι τρεις μας, μαζί, μπορούμε να το κάνουμε.»

Αυτή τη φορά η ομάδα θα έχει μαζί της κι ένα ειδικά διαμορφωμένο αμαξίδιο, ενώ για την επίτευξη αυτού του στόχου, οι τρεις φίλοι δεν ήταν και δεν θα είναι μόνοι. Έχει συγκροτηθεί μια εξειδικευμένη ομάδα που περιλαμβάνει Έλληνες και Αφρικανούς οδηγούς βουνού, γιατρούς και έμπειρους pathfinders. Επίσης, μας λέει ο Βασίλης Σπυρόπουλος, έχει κατασκευαστεί απ’ τον Δημήτρη Κουτσιό, ειδικό αναπηρικό αμαξίδιο με προδιαγραφές εκτός δρόμου, εξοπλισμένο με ειδικά ελαστικά και σύστημα ανάρτησης, καθώς και ένας ειδικός φορέας μεταφοράς για τα πιο απαιτητικά τμήματα της διαδρομής…

«Η περίοδος που το κάνουμε αυτό είναι η καλύτερη περίοδος καθώς θεωρείται «παράθυρο» γι αυτό το βουνό, γιατί είναι η μεγαλύτερη ξηρασία στην Τανζανία. Ωστόσο κι αυτό είναι θέμα. Γιατί εμείς θα ξεκινήσουμε να ανεβαίνουμε το βουνό με 35 βαθμούς για να φτάσουμε στους μείον 15! Έχει αρκετά «παράθυρα» τα οποία έχουμε ψάξει και υπολογίσει γιατί όλα πρέπει να βγουν ρολόι για να ολοκληρωθεί η αποστολή.»

Η οικογένεια του Παναγιώτη πώς αντιμετωπίζει αυτό το απαιτητικό, ας το πούμε, project;

«Σίγουρα, όλες οι οικογένειές μας ανησυχούν. Και του Παναγιώτη προφανώς, που είναι κοντά του σε όλη του τη ζωή, όχι μόνο για το Κιλιμάντζαρο. Σ’ ένα «Κιλιμάντζαρο» που λέγεται ζωή, καθημερινά. Γι αυτό κι ο Παναγιώτης με τη βοήθειά τους κατάφερε και σπούδασε και εργάστηκε κι έχει ένα φοβερό μυαλό και φοβερό χαρακτήρα. Το άγχος τους για το βουνό και για την πάθηση, ναι, είναι λογικό να υπάρχει, αλλά έχουμε τρέξει σε πάρα πολλούς γιατρούς κι όλοι οι γιατροί που πήγαμε, νευρολόγοι, ουρολόγοι, μαγνητικές, παθολόγοι, καρδιολόγοι, όλοι μας έχουν δώσει το καλύτερο πράσινο φως!»

«Η αναπηρία εξακολουθεί να θεωρείται ταμπού στην Ελλάδα»

Το οξύμωρο είναι πως ενώ ο Πανάγος μπορεί να κατακτά κορυφές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εδώ στη δική του «γωνιά» που ζει και αναμετράται με τις δυνάμεις, την καθημερινότητά του και την κοινωνία, τα πράγματα δεν είναι πάντοτε εύκολα. Ο 34χρονος απόφοιτος του οικονομικού της Νομικής Αθηνών με κατεύθυνση τα χρηματοοικονομικά και την ιστορία της οικονομίας, εργάζεται, μας λέει, περιστασιακά. Προσπαθεί να βρει σταθερή δουλειά, όμως αυτό αποδεικνύεται πιο δύσκολο κι απ’ την αποστολή στο Κιλιμάντζαρο, καθώς η αναπηρία -τονίζει- εξακολουθεί να θεωρείται ταμπού στην Ελλάδα…

«Προσπαθώ να βρω δουλειά. Έχω δουλέψει κατά καιρούς αλλά χωρίς να έχω κάτι σταθερό. Εγώ αυτό που εννοείται πως θέλω, είναι μια σταθερή δουλειά. Και για ν’ απασχολούμαι αλλά και για βιοποριστικούς λόγους.

Στην Ελλάδα θα έλεγες πως είμαστε πίσω σε αυτό το κομμάτι της συμπερίληψης των ατόμων με αναπηρία;

«Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν γίνει κάποια βήματα αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Αν κάνουμε μια σύγκριση με χώρες του εξωτερικού, σίγουρα έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμα. Και σε ότι έχει να κάνει με τις υποδομές, αλλά κυρίως στην κουλτούρα του ελληνικού λαού, γιατί ακόμα και στις μέρες μας η αναπηρία είναι ταμπού . Αν για παράδειγμα, ως δια μαγείας, τοποθετηθούν δέκα χιλιάδες ράμπες στα πεζοδρόμια, θα έχουμε άλλα 10.000 αυτοκίνητα που θα τις κλείνουν. Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο.»

Αυτό όμως που προσπαθεί ο ίδιος, είναι να «σπάσει» αυτό το ταμπού με τις επιλογές και τη στάση ζωής του. Γι αυτό κι η αποστολή με τον Πανάγο, που ήδη ταξιδεύει για το υψηλότερο βουνό της Αφρικής που βρίσκεται στη βορειοανατολική Τανζανία, θα καταγραφεί από τα αδέλφια Πέτρο και Κωνσταντίνο Σοφικίτη και θα γίνει ντοκιμαντέρ σε συμπαραγωγή της ΕΡΤ. Και δεν σταματά εδώ. Ούτε ο ίδιος, ούτε και οι φίλοι που τον στηρίζουν. Μόλις δύο ημέρες μετά την επιστροφή τους, δηλαδή στις 9 Μαρτίου, θα τρέξουν όλοι μαζί στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας. Γι αυτό κι όταν τον ρωτήσαμε ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελε ο ίδιος να περάσει στον κόσμο, ήμασταν σίγουροι για την απάντηση…
«Θα ήθελα να πω να μην το βάζουν κάτω, γιατί μπορεί να φαίνεται μακριά ο στόχος, αλλά μπορεί να είναι και πιο κοντά απ’ ότι νομίζουμε. Γι αυτό να μην τα παρατάμε. Το ξέρω ότι είναι δύσκολ, αλλά η υπομονή είναι σπουδαία αρετή για τον άνθρωπο! »