Μαρία Ναυπλιώτου: «Το Αλτσχάιμερ το έχω ζήσει και το ζω - Είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου»
Για τους φόβους που προσπαθεί να ξεπεράσει μίλησε η ηθοποιός και παραδέχθηκε ότι η περίοδος από τα 40 μέχρι τα 50 ήταν μια δύσκολη περίοδος.
Η Μαρία Ναυπλιώτου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ακρωτήρι» και υποδύεται μια γυναίκα πάσχει από άνοια και με αφορμή τον ρόλο της μίλησε στο «News 24/7».
Πώς αισθάνεσαι που υποδύεσαι μία γυναίκα με άνοια;
Το Αλτσχάιμερ το έχω ζήσει και το ζω. Πολλοί άνθρωποι στην οικογένειά μου εκδήλωσαν αυτή την ασθένεια, βέβαια σε μεγαλύτερες ηλικίες και όχι στην επιθετική μορφή που παρουσιάζει η ηρωίδα στο έργο.
Σε φοβίζει η απώλεια μνήμης;
Είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Σε αντίθεση με άλλες ασθένειες, όπου ο άνθρωπος βιώνει τον πόνο και τη θλίψη με πλήρη συνείδηση, η απώλεια μνήμης μοιάζει διαφορετική.
Είναι τρομακτικό όταν το παρακολουθείς απ’ έξω – το να βλέπεις έναν άνθρωπο να μην θυμάται, να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Φαντάζομαι, όμως, ότι υπάρχουν και στιγμές τρόμου μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους, όταν δεν αναγνωρίζουν πρόσωπα ή καταστάσεις. Κάθε ασθένεια έχει τον δικό της Γολγοθά. Ο καρκίνος, για παράδειγμα, φέρνει άλλα βάρη: τη συνειδητοποίηση του πόνου, της θλίψης και του τρόμου.
Νομίζω ότι πρέπει να ευγνωμονούμε κάθε μέρα τον Θεό, αν έχουμε την υγεία μας. Να σκεφτόμαστε θετικά, γιατί αυτή η σκέψη είναι η μόνη που μας δίνει δύναμη να προχωράμε.
Προσπαθείς να είσαι αισιόδοξη…
Έχω ζήσει πολύ έντονα στη ζωή μου την ασθένεια και την απώλεια. Ήταν κάτι που βίωσα όχι μόνο στα χρόνια που οι γονείς μου ήταν άρρωστοι, αλλά και μέσα από τις περιπέτειες υγείας που όλοι λίγο-πολύ περνάμε. Δεν εύχομαι τίποτα άλλο πια. Η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό. Όσο είσαι όρθιος και έχεις δύναμη, μπορείς να αλλάξεις πράγματα, να προσαρμόσεις καταστάσεις, να επανορθώσεις. Μπορείς να ανοίξεις μια πόρτα ή ένα παράθυρο και να βγεις από τη δύσκολη κατάσταση.
Τα αδιέξοδα, ξέρεις, εμείς τα δημιουργούμε. Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Το μόνο πραγματικό αδιέξοδο είναι η ασθένεια και οι πόλεμοι – να βλέπεις βόμβες να πέφτουν στο κεφάλι σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτό, η επιβολή του θανάτου, είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που μας τρομάζει.
Ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης παραδέχθηκε: Φοβήθηκα πολύ όταν διήνυα την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, δηλαδή από τα 40 έως τα 50. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, γιατί είδα αλλαγές, και αυτές με τρόμαξαν. Όμως τώρα, νομίζω ότι έχω συμφιλιωθεί με αυτό. Έχω μάθει να θέλω να ζω τη ζωή μου μέρα με τη μέρα, χωρίς να σκέφτομαι το αύριο ή το μεθαύριο. Γιατί, ποιος ξέρει; Αύριο μπορεί να μην υπάρχουμε.
