Μαρία Ναυπλιώτου: «Γιατί Θεέ μου το κάνω αυτό στον εαυτό μου;»
Για την ψυχοθεραπεία που την βοήθησε σε δύσκολες στιγμές της ζωής της μίλησε η ηθοποιός και εξήγησε πώς κατέκτησε την αυτογνωσία.
Η Μαρία Ναυπλιώτου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «Madame Figaro» και εξήγησε πώς έχει βρει την ισορροπία στη ζωή της.
«Έχω κάνει δουλειά με τον εαυτό μου, αλλά, επιπλέον, αναγνωρίζω ότι έχω κάνει μια επιλογή – είχα μια επιθυμία την οποία έκανα πραγματικότητα. Έκανα πραγματικότητα τα εφηβικά μου όνειρα κι αυτό είναι σπουδαίο, άσχετα αν συνειδητοποίησα αργότερα πόσο δύσκολη δουλειά διάλεξα, πόσο ψυχοφθόρα είναι και πόσες φορές λέω: "Γιατί, Θεέ μου, το κάνω αυτό στον εαυτό μου;".
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία υπάρχουν και στιγμές χαράς, ευτυχίας, θα έλεγα, υπάρχουν στιγμές που κατακτάς κάτι και είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα. Υπάρχουν βέβαια και οι τρομερές αυτές στιγμές της αποτυχίας, που είναι ανυπόφορες όταν τις βιώνεις, αλλά στο τέλος, εάν μπορέσεις με ψυχραιμία να τις αντιμετωπίσεις, παίρνεις τα σπουδαιότερα μαθήματα. Υπάρχουν όλα! Κανενός η ζωή δεν είναι εύκολη. Προσπαθώ κάθε μέρα να διαχειριστώ τις δυσκολίες της δουλειάς μου αλλά και να χαρώ ό,τι έχει να μου προσφέρει» εξήγησε.
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στην απώλεια των γονιών της. «Ο θάνατος των γονιών μου ήταν καθοριστικός σε άλλα πράγματα, στο πώς άρχισα να βλέπω τη ζωή μετά. Δεν ήμουν παιδί όταν συνέβη, όμως τραγωδίες όπως ο θάνατος σε κάνουν να έρθεις αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο μυστήριο της ζωής. Αναποδογυρίζουν τον κόσμο σου, γιατί πάντα πιστεύουμε ότι ο θάνατος αφορά κάποιον άλλο, κάποια άλλα σπίτια.
Όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν ισχύει, αρχίζεις να μπαίνεις λίγο πιο βαθιά στα πράγματα, στην ουσία τους. Αγγίζεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου, σταματάς να ασχολείσαι με τους άλλους, βάζεις περισσότερα όρια και παύεις να παραπονιέσαι τόσο πολύ. Οι άνθρωποι είμαστε καταπληκτικοί στο να οργανώνουμε βιτρίνες, ψεύτικους εαυτούς και να τους παρουσιάζουμε. Δεν ισχύουν όμως» τόνισε η ηθοποιός.
Το μεγαλύτερο δώρο που έκανε στον εαυτό της; «Όταν ήμουν 25 χρονών, αισθανόμουν ότι υπήρχε κάτι μέσα μου το οποίο δεν επέτρεπα να εκφραστεί και ήξερα ότι, εάν δεν το κοίταζα κατάματα, θα μου στοίχιζε στη ζωή μου. Αισθανόμουν ότι τόσο εγώ όσο και οι άλλοι απαιτούσαν από μένα μια συγκεκριμένη εικόνα και ότι δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να εκφραστεί στα κομμάτια τα αρνητικά, τα δύσκολα, αυτά που δεν είναι αγαπητά.
Έτσι, σε αυτή τη φάση όπου συναντιέται ο χαρακτήρας με τις συγκυρίες της ζωής ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου και δε θα το άλλαζα με τίποτα. Όλα κρίθηκαν από αυτή τη σημαντική στιγμή, τη στιγμή που χρειαζόμουν βοήθεια και μια φίλη μού είπε: "Νομίζω πως πρέπει να μιλήσεις σε έναν ειδικό". Κι εγώ, αντί να το αρνηθώ, είπα: "Ναι, αυτό πρέπει να κάνω". Ήταν σαν να μου έδωσαν μια σανίδα σωτηρίας μέσα στη μεγαλύτερη θαλασσοταραχή» αποκάλυψε.
