Κόμμα Βιετνάμ...
Όταν το ντιμπέιτ αφορά εσωκομματικές εκλογές, τόσο η άμυνα όσο -πολύ περισσότερο- η επίθεση, πρέπει να εμπεριέχουν και στρατηγική επόμενης μέρας.
Το ντιμπέιτ, όπως μάθαμε να το αποκαλούμε, είναι προαπαιτούμενο εδώ και δεκαετίες στην εποχή της τηλεδημοκρατίας. Και μόνο η άρνηση συμμετοχής μεταφράζεται σε ομολογία ήττας. Η αμυντική τακτική εξυπηρετεί τα φαβορί και στόχος είναι να μην πάθουν ζημιά. Αντίθετα, όποιος υπολείπεται στις δημοσκοπήσεις, παίζει επίθεση και προσπαθεί να εκθέσει τις αδυναμίες του αντιπάλου συνυποψήφιου.
Όταν όμως το ντιμπέιτ αφορά εσωκομματικές εκλογές, τόσο η άμυνα όσο -πολύ περισσότερο- η επίθεση, πρέπει να εμπεριέχουν και στρατηγική επόμενης μέρας. Η συνύπαρξη την επομένη των εκλογών επιβάλει τα χτυπήματα να μην προκαλούν ανήκεστο βλάβη. Σε άλλη περίπτωση, η συγκατοίκηση την επόμενη μέρα νικητών και χαμένων καθίσταται απολύτως προβληματική, αν όχι αδύνατη.
Ποιο μπορεί να είναι όμως το μέτρο όταν στόχος είναι η προεδρική καρέκλα; Προφανώς το εγώ, όσο μεγάλο και αν είναι, πρέπει να χωράει στο εμείς. Κάθε υποψήφιος που σέβεται το κόμμα του πρέπει να θυμάται ότι τα υλικά του κομματικού οικοδομήματος, είναι τα άλλα μέλη του κόμματος και οι συνυποψήφιοι του.
Στα «εσωκομματικά» ντιμπέιτ λοιπόν, εκτός από τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των υποψηφίων, τις καλές και τις κακές τους στιγμές, αναδεικνύεται και άλλη μια αλήθεια. Ποιος νοιάζεται περισσότερο για το εαυτό του και ποιος για το κόμμα του. Κατ´ αναλογία μπορεί να φανεί ποιος νοιάζεται στα αλήθεια για όσους φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει και ποιος ενδιαφέρεται να γίνει εκπρόσωπος για να εκπροσωπεί τον εαυτό του.
Τα προσωπικά χαρίσματα και οι φιλοδοξίες πρέπει να συνδυάζονται με μη ταπεινά κίνητρα. Και σε ένα ντιμπέιτ πολλές φορές πέρα από αυτό που βλέπει όποιος το παρακολουθεί, μπορεί να καταλάβει ποιος εννοεί όσα λέει και ποιος απλά λέει όσα πιστεύει ότι τον εξυπηρετούν. Και ίσως αυτό να είναι και το περισσότερο που μπορεί να προσφέρει μια τηλεμαχία. Να ξεχωρίσει ποιος παίζει για την ομάδα και ποιος για την πάρτη του. Ποιος δεν νοιάζεται να πει «Ηλία ριχ´το» όπως στην ταινία όλα είναι δρόμος του Παντελή Βούλγαρη. Μόνο που εκεί δεν έριχναν κόμμα αλλά ένα σκυλάδικο με το το συμβολικό όνομα «Βιετνάμ». Το ζητούμενο, είναι το κόμμα να μην γίνει Βιετνάμ.
