Η Κεντροαριστερά και η λογική δεν μένουν πια εδώ...
Μπορεί όλοι οι ασχολούμενοι και δημοσιολογούντες, να κάνουμε ένα μεγάλο λάθος, για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά. Και αυτό γιατί επιχειρούμε να δούμε τα όσα συμβαίνουν σε έναν πολιτικό χώρο που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά με όρους πολιτικής και λογικής. Και αυτό είναι το λάθος μας.
Διότι τόσο η πολιτική προσέγγιση όσο και η λογική έχουν αποδράσει από την κεντροαριστερά και από τις ηγεσίες της. Εδώ μιλάμε, είτε για σύνδρομο αυτοκτονικό ιδεασμού, ή για κάποια άλλη διαταραχή που δεν εμπίπτει στην πολιτική κατάσταση ενός χώρου, αλλά στην ψυχιατρική διάστασή του. Διότι ένας ολόκληρος λαός διαπιστώνει αυτό που πεισματικά αρνούνται οι ηγεσίες των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς κλπ) της Κεντροαριστεράς. Δηλαδή, ότι μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να πετύχει τίποτε, και ότι εάν δεν φτιάξουν ένα συνολικό αφήγημα της επόμενης ημέρας κανείς τους δεν μπορεί να πείσει για την αξιοπιστία του.
Τόσο απλά, τόσο καθαρά είναι το μήνυμα που τους έχουν στείλει από το 2019 οι πολίτες σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Και αντί αυτό το αυτονόητο, να είναι το πρώτο που θα πρέπει να καθίσουν να ερμηνεύσουν, διαπιστώνοντας σε πρώτο βαθμό ότι έχουν πρόβλημα, καθημερινά τσακώνονται μεταξύ τους, επιβεβαιώνοντας ότι είναι πολύ λίγοι πολιτικά για να διαχειριστούν αυτό που τους συμβαίνει.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Ο Μητσοτάκης, ακόμη και στην δύσκολη περίοδό του, εξακολουθεί να προηγείται και μάλιστα με διαφορά από ΠΑΣΟΚ -ΣΥΡΙΖΑ κλπ και οι πολίτες να αναζητούν λύση σε κόμματα τύπου Ζωής και Βελόπουλου. Αλλά ούτε αυτό φαίνεται ότι είναι αρκετό για να τους πείσει να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν, πολιτισμένα και πολιτικά. Η λογική και η διαχείρισή τους είναι επικεντρωμένη στα εγώ τους. Από τη μια ο Ανδρουλάκης φοβάται μην τον... καταπιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και χάσει τους κεντρώους ψηφοφόρους, από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει τον μεσσία Αλέξη Τσίπρα, τι χρησμό θα κάνει, και όσο για την Νέα Αριστερά ταλαιπωρεί την Κουμουνδούρου, θεωρώντας, ότι για κάποιον αόρατο λόγο είναι μια πολιτική ομάδα που πρέπει να επιβάλλει τις απόψεις της στους άλλους, έστω και εάν δημοσκοπικά και στην κάλπη αγνοείται.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ψάχνουν με τι να καυγαδίσουν για να μην συνεννοηθούν, ακόμη και εάν όπως στην περίπτωση του Νίκου Παππά, μια πολιτική κρίση και σχολιασμός, αποκτούν διαστάσεις εμφύλιου. Και μέσα σε αυτό το κλίμα πιστεύουν ότι για κάποιον άγνωστο λόγο οι πολίτες θα τους εμπιστευτούν, όταν ο ένας δεν εμπιστεύεται τον άλλο. Σε λίγο θα θυμηθούμε με αυτές τις συμπεριφορές του το σύνθημα που λέγαμε όταν υπηρετήσαμε την θητεία μας. Οτι όπου υπάρχει ο στρατός, φεύγει η λογική. Ετσι και με τα κόμματα της κεντροαριστεράς. Οπου υπάρχουν χάνεται η κοινή λογική. Ειλικρινά η πολιτική λογική σηκώνει τα χέρια με τα όσα συμβαίνουν σε έναν χώρο που ήταν μια κάποια λύση, έστω και ως...φόβητρο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλά ούτε αυτό δεν μπορούν και δεν θέλουν να υπηρετήσουν.
