Ρασίντ Γιεκινί, το άδοξο τέλος και η «μάχη» με την κατάθλιψη

Γνήσιος γκολτζής. Φορ με τα όλα του. Δύναμη, πάθος, μονομαχίες, κεφαλιά, γκολ. Αγαπήθηκε όσο λίγοι στο λιμάνι. Ο Ρασίντ Γιεκινί ήρθε στον Ολυμπιακό μετά από ένα σπουδαίο Μουντιάλ το 1994. Τεράστια μεταγραφή. Όπως, εν τέλει, τεράστια και τα προβλήματα με την ψυχική υγεία του Νιγηριανού στράικερ.  

Η «μάχη» που έδινε με την κατάθλιψη , η διπολική διαταραχή που είχε διαγνωστεί, συγκλονίζουν και «καταδεικνύουν» ένα φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί εν την γενέσει. Το ημερολόγιο έγραφε 4 Μάϊου του 2012 όταν η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα συγκλονίστηκε από τον θάνατο του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών με τα χρώματα της Εθνικής ομάδας της Νιγηρίας. ‘Ο Ρασίντ Γεκινί έφυγε «προδομένος» από την καρδιά του σε ηλικία 49 ετών, ενώ τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε "ψυχολογικά προβλήματα", όπως έκαναν γνωστό τα μέσα της Νιγηρίας.

Τα κατορθώματα του Ρασίντ Γιεκινί

Ο πολυαγαπημένος από ολόκληρο το έθνος της Νιγηρίας και όχι μόνο έχει αφήσει «ανεξίτηλο» το όνομα του στα βιβλία της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιστορίας. Τα 37 γκολ σε 58 αγώνες που πέτυχε εκπροσωπώντας το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Νιγηρίας τον καθιστά μέχρι και σήμερα 1^ο στον διαχρονικό πίνακα των σκόρερ της χώρας του.

Η στιγμή που θεωρείται η μεγαλύτερη της καριέρας του, είναι το γκολ που σημείωσε στον πρώτο αγώνα του Μουντιάλ 1994 κόντρα στην Βουλγαρία. Το γκολ αυτό αποτέλεσε το «παρθενικό» γκολ της Νιγηρίας σε παγκόσμιο κύπελλο, με τον Γιεκινί να μένει στην ιστορία για τον «iconic» πανηγυρισμό του μέσα από τα δίχτυα του τέρματος.

Η «μάχη» με την κατάθλιψη

Ο Ρασίντ Γιεκινί αγωνίστηκε σε αρκετές ομάδες στην καριέρα του σε συλλογικό επίπεδο. Ανάμεσα τους και ο Ολυμπιακός. Με τους ερυθρόλευκους αγωνίστηκε για μόλις 4 ματς, σημειώνοντας 2 γκολ. Αιτία των τόσο λίγων συμμετοχών αποτέλεσε ο έντονος και αρκετές φορές «προβληματικός» χαρακτήρας του Νιγηριανού άσσου, ο οποίος αντιμετώπιζε όμως ψυχολογικά προβλήματα εκείνη την περίοδο. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του πρώην συμπαίκτη του στην Εθνική ομάδα, Σάντεϊ Ολίσε: «Κάποιοι από τους συμπαίκτες μας ζήλεψαν τρελά, άρρωστα, παθολογικά, από τη στιγμή που ο Γιεκίνι αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης και πήγε στον Ολυμπιακό. Υπήρχε μεγάλη ζήλια κι ο ίδιος ο Yekini δεν ήταν αρκετά έξυπνος για να το διαχειριστεί». Σύμφωνα με δημοσιεύματα μετά την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό, αρκετοί άνθρωποι του κύκλου του ζήλεψαν και σταμάτησαν να του μιλούν, με συνέπεια να μείνει μόνος του.

Από εκεί και πέρα ο Ρασίντ μέχρι και το τέλος της καριέρας του (2005) «πάλευε» με το «τέρας» της κατάθλιψης. Σύμφωνα με τον Ολίσε το «τελειωτικό χτύπημα στην ψυχολογία του Γιεκινί ήταν οι αποδοκιμασίες που δέχθηκε από συμπατριώτες του στην ήττα κόντρα στην Δανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Ο αγώνας αυτός αποτέλεσε και το «κύκνειο άσθμα» του με την Εθνική Νιγηρίας. Ο Ολίσε εξήγησε: «Ένιωθε προδομένος… πώς μπορούσε κάποιος να έχει δώσει τόσα πολλά και να έχει πάρει τόσα λίγα σε αντάλλαγμα από δικούς του ανθρώπους»;

Η κατάθλιψη "θερίζει" στο ποδόσφαιρο

Τα προβλήματα δεν σταμάτησαν μέχρι τον θάνατό του. Μπορεί μετά το τέλος της καριέρας του να έζησε μια μοναχική ζωή στο Ιμπαντάν, Νιγηρίας μακριά από την οικογένειά του και από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις πως έπασχε από βαριά μορφή κατάθλιψης. Ο Γιεκινί έπασχε από διπολική διαταραχή, κάτι που έγινε ευρέως γνωστό από τα μέσα της εποχής.

Το παράδειγμα του Γιεκινί μας δείχνει πως τα θέματα ψυχικής υγείας μπορούν να επηρεάσουν τον οποιονδήποτε άνθρωπο, ανεξαρτήτου επαγγέλματος. Είναι απαραίτητο λοιπόν στη εποχή που ζούμε να καταλάβουμε πως και οι αθλητές είναι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και δυσκολίες. Ο ρατσισμός, το μίσος και η στοχοποιήση δεν πρέπει να υπάρχουν στον αθλήτισμο, όπως πρέπει να εκλείψει και η άποψη ‘έλα ρε σιγά, αφού παίρνει εκατομμύρια πρέπει να τα δέχεται αυτά’.

Δημήτρης Καραγιάννης