Η ένωση εγωισμών δεν είναι λύση για την αριστερά

Σε λίγες ημέρες κλείνουν δέκα χρόνια από την μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ , που οδήγησε στην πρώτη φορά Αριστερά στην εξουσία. Δεν έχει νόημα να πούμε εάν ήταν δεύτερη η πρώτη, καθώς ουκ ολίγοι ισχυρίζονται ότι η πρώτη φορά ήταν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές το 1981.

Σημασία έχει ότι δέκα χρόνια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει σκόνη και θρύψαλα και αναζητά την πολιτική του επιβίωση και όχι την επιστροφή του στην εξουσία. Δεν θα αναφερθώ στους λόγους που οδηγήθηκε στην πτώση του, ούτε και στην πορεία που τον έφερε μετά από πλέον να απειλείται με επιστροφή σε ποσοστά ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Ούτε στις μεγάλες ευθύνες που έχει ο Αλέξης Τσίπρας για αυτήν την κατρακύλα, με μια σειρά από λάθη που έκανε. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο, βλέποντας το που οδηγείται η τελευταία ελπίδα για συνεννόηση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς. Δέκα χρόνια μετά από την επιτυχία της Αριστεράς, έρχεται στην επιφάνεια το μεγάλο της πρόβλημα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το τεράστιο «εγώ» των στελεχών της και οι εγωισμοί που κυριαρχούν στο χώρο και κάνουν δύσκολη την όποια προσπάθεια για συννενόηση.

Οι τάσεις, οι φράξιες, τα αποκόμματα γέννημα θρέμμα μιας αντίληψης που εμπόδιζε διαχρονικά τον χώρο της Αριστεράς να πετύχει ποσοστά που θα μπορούσαν να την κάνουν κυβερνητική πλειοψηφία. Και δέκα χρόνια μετά βλέπουμε αυτούς τους εγωισμούς να κυριαρχούν ακόμη και για ένα πουκάμισο αδειανό, όπως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά. Αντί όμως να συνειδητοποιούν τις ευθύνες τους δεν μπορούν ακόμη και σε ένα ζήτημα όπως ήταν η στήριξη ενός προσώπου για την προεδρία της Δημοκρατίας, να μην μπορούν να συνεννοηθούν. Όχι για να εκλέξουν Πρόεδρο αλλά για να προτείνουν. Μετά θέλουν οι πολίτες να τους πάρουν σοβαρά και να πιστέψουν ότι έχουν καταλάβει το ότι μόνοι τους κατάφεραν να διαλύσουν ότι πέτυχαν. Ούτε ο Μητσοτάκης τους φταίει, ούτε το σύστημα, ούτε κάποιος αόρατος παράγοντας του εξωτερικού. Οι μικροί και μεγάλοι εγωισμοί τους είναι η παθογένεια που συνεχίζει να τους ταλαιπωρεί και να τους εκθέτει. Ότι σε ένα κόμμα που το όπλο του και το προτέρημά του είναι ο δημοκρατικός διάλογος, λειτουργούν περιμένοντας τον «πατερούλη». Που στην αρχή τον ακούν και τον χρησιμοποιούν ως όχημα για την εξουσία και στη συνέχεια ζουν για να τον ανατρέψουν καθώς δεν του αναγνωρίζουν τα πρωτεία, αλλά τον βλέπουν πρώτο μεταξύ των ίσων. Αλλά όσο λειτουργούν έτσι τόσο θα απομακρύνονται από συνθέσεις που γεννούν κυβερνητικά σχήματα.

Αλλά φαίνεται πως κάποιοι ακόμη και σήμερα πιστεύουν ότι καλύτερα να είναι πρώτοι στο χωριό παρά τελευταίοι στην πόλη. Μόνο που λησμονούν την άλλη παροιμία. Ότι τα λίγα σπίτια είναι κακό χωριό. Και όσο κινούνται έτσι τα σπίτια θα λιγοστεύουν και το…χωριό της Αριστεράς θα κινδυνεύει να γίνει καλύβα. Το πρόβλημά τους δεν είναι να ενώσουν τους εγωισμούς τους, σε ένα άθροισμα που δεν θα αντέξει στο χρόνο, αλλά ότι δεν αφήνουν τους εγωισμούς τους. Μικρούς και μεγάλους…