H ραψωδία της θρυλικής Ρεάλ, ο διασυρμός της Άιντραχτ, σε έναν τελικό των ρεκόρ

Η «Βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει τυχαία αυτό το προσωνύμιο. Ήταν, είναι και θα είναι η ελίτ ομάδα παγκοσμίως. Η απλησίαστη. Μαζί της προσπάθησε να τα «βάλει» η ταπεινή Άιντραχτ Φρανκφούρτης, μόνο που τότε οι Γερμανοί ήταν από άλλο... πλανήτη. Καθόλου άσχημα. Το θέμα είναι ότι η Ρεάλ εκείνης της εποχής, τι και εάν δεν είχε την σημερινή μεγάλη της αυτοκρατορία, τότε το 1960 την έχτιζε με «σκληρές» βάσεις και οι Γερμανοί είχαν την τύχη ή την... ατυχία να βρεθούν στο πέρασμά της.

Οι «μερένχες» διέθεταν πολλά αστέρια. Πούσκας και Ντι Στέφανο σε κάθε παιχνίδι τους δημιουργούσαν και μια διαφορετική... ραψωδία, υποτάσσοντας ολόκληρη την Ευρώπη στο μεγαλείο τους. Οι Γερμανοί δεν ήξεραν, και γνώρισαν την μεγαλύτερη συντριβή μπροστά στα μάτια 130.000 οπαδών στην Γλασκώβη με το «βαρύ» σκορ του 7-3, για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Γλασκώβη η Οικοδέσποινα Πόλη

Η Σκωτία, δεν υπήρξε και ποτέ... ποδοσφαιρομάνα. Ούτε καν ξεχωριστή για το ποδόσφαιρό και την εμπειρία της. Ωστόσο ανέκαθεν αποτελούσε μια πρόθυμη οικοδέσποινα για να δώσει λύση σε τελικούς, με μεγάλες διαστάσεις. Μια... χάρη σαν και αυτή συνέβη πριν από περίπου 64 χρόνια. Η Γλασκώβη και το γήπεδο Χάμπντεν Παρκ θα φιλοξενούσε τον τελικό των ρεκόρ. Ένα παιχνίδι που θα έμενε στην ιστορία για πάρα πολλά χρόνια και θα προκαλούσε νοσταλγία σε κάθε θύμησή του. Τότε, πριν από λίγο παραπάνω από μισή δεκαετία, θα άφηνε τους πάντες άναυδους.

Η θρυλική Ρεάλ έπαιζε για το 5ο της συνεχόμενο σερί Ευρωπαϊκό τίτλο, ούσα η πρώτη ομάδα, που το καταφέρνει. Από την άλλη η Άιντραχτ Φρανκφούρτης, ερχόταν από μια ανεπανάληπτη σεζόν, έχοντας μάλιστα κατακτήσει και το μοναδικό πρωτάθλημα στην ιστορία της (1959). Η απειρία της, όμως, εκτός συνόρων, μιας και ήταν ο πρώτος της τελικός, θα την έφερνε γρήγορα σε ρόλο κομπάρσου απέναντι στην «συγκεκριμένη» Ρεάλ.

Την αρχή οι «Αετοί» η ιστορία για τους... Θρύλους

Η Ρεάλ ήξερε. Με Φέρεντς Πούσκας και Αλφρέντο Ντι Στέφανο, άλλωστε πως να χάσεις. Η Άιντραχτ μπήκε στο γήπεδο σκοράροντας με τον Ρίχαρντ Κρες να βρίσκει δίχτυα μόλις στο 18ο λεπτό. Αυτό δεν άρεσε στους Ισπανούς, που γρήγορα έβγαλαν αντίδραση και... μίσος. Το «ξανθό Βέλος» άστραψε και βρόντηξε αλλάζοντας το σκηνικό μέσα σε 12 λεπτά, για το 2-1 της «Βασίλισσας». Τα επακόλουθα 30 λεπτά στο ματς ωστόσο θα ήταν και τα χειρότερα για την Άιντραχτ. Ο Πούσκας τα «έβαλε» με τους Γερμανούς και τους οδήγησε στα χειρότερα της... ζωής τους.

Τέσσερα δικά του γκολ, μέσα σε 30 λεπτά... έκοψαν μακάβρια τα φτερά των «Αετών». Μία εξιλέωση ίσως, αφού ο Μαγυάρος, πριν από μια εξαετία είχε χάσει σε τελικό με την Εθνική του κόντρα στη Δυτική Γερμανίας, χαρακτηρίζοντας τους ως ντοπαρισμένους. Η Άιντραχτ με όσες από τις εναπομείνασες ελπίδες της μείωσε για το 6-2 ένα λεπτό μετά με τον Έρβιν Στάιν, πριν έρθει το 7ο από τον Ντι Στέφανο, τελειώνοντας με «οικτρό» τρόπο την ιστορία για τους Γερμανούς, που απάντησαν ωστόσο με ακόμη ένα για το τελικό 7-3 του ματς.

Ο Τελικός των ρεκόρ

Τι και εάν έχουν περάσει 60 και βάλε χρόνια από τότε, το παιχνίδι μνημονεύεται ακόμη ως ο τελικός των ρεκόρ. Η Ρεάλ σήκωνε την κούπα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, και από την άλλη «ζωγράφιζε» στην ιστορία.

Πρώτη εξίσωση για τους «μερένχες» η κατάκτηση του 5ου σερί Ευρωπαϊκού τίτλου, κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι και σήμερα και δύσκολα έως ακατόρθωτα μπορεί να επαναληφθεί. Δεύτερη, η προσωπική δεινή εκτελεστικότητα του Πούσκας με τέσσαρα γκολ, αλλά και του Ντι Στέφανο που κατέχει την δεύτερη θέση με το μυθικό χατ-τρικ.

Η κορυφαία στιχομυθία των 10 γκολ σε έναν τελικό από την άλλη, η προσέλευση του κόσμου που σπάει μέχρι και σήμερα τα ρεκόρ με τους 130.000 θεατές στη Γλασκώβη (Μπαρτσελόνα και Παρί βρίσκονται μια θέση πιο κάτω για τον τελικό του 1995), όταν είχαν μετρήσει 115.000, αλλά τότε με την μετονομασία του Champions League.

Ένα παιχνίδι ιδεώδες, ένα παιχνίδι που νοσταλγείτε ακόμη και σήμερα, θα έγραφε ιστορία σε όλες τις διοργανώσεις παγκοσμίως, και η Ρεάλ θα είχε μόλις δημιουργήσει το πασίγνωστο «λευκό μπαλέτο».

Ευαγγελία Φάκα