Ζέτα Μακρυπούλια: Οι κρίσεις πανικού και το κόστος των αρνητικών δημοσιευμάτων

Πρεμιέρα είχε χθες βράδυ ο Νίκος Χατζηνικολάου με την εκπομπή του Ενώπιος Ενωπίω και πρώτη του καλεσμένη ήταν η Ζέτα Μακρυπούλια.

Η λαμπερή παρουσιάστρια και ηθοποιός έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στα αρνητικά δημοσιεύματα για εκείνη όλα αυτά τα χρόνια. Όπως είπε το συναισθηματικό κόστος για εκείνη ήταν πολύ μεγάλο:   

«Έχω περάσει πολλές σκληροπυρηνικές εποχές, εποχές των μεσημεριανών εκπομπών, έχω ζήσει με πάρα πολύ παρακολούθηση κάθε μέρα. Με παρακολουθούσαν αυτοκίνητα, άνθρωποι, φακοί φωτογραφικοί και έχω κάνει αυτό που μου ζήτησε ο Τύπος, να κλειστώ μέσα στο σπίτι μου. Και τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, ειδικά της προσωπικής μου ζωής, έχω επιλέξει να τη ζω μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αυτό όλο έχει κάποιο κόστος αλλά είναι και επιλογή. Θέλω να πιστεύω ότι είναι περασμένα – ξεχασμένα όλα αυτά»

Ακόμα η Ζέτα Μακρυπούλια, σε άλλο σημείο της συνέντευξής της αποκάλυψε ότι έχει πάθει κρίσεις πανικού: 

«Χτύπησε ένα πολύ ισχυρό καμπανάκι σε μια περίοδο, προ κορονοϊού ακόμα, που πάλι ήμουν στη δίνη των συνεντεύξεων γιατί ξεκινούσε μια νέα χρονιά και έπρεπε να δώσω κάποιες συνεντεύξεις που είναι απαραίτητο γιατί είναι οι κανόνες της δουλειάς μας. Έπαθα πανικό» είπε η παρουσιάστρια και ηθοποιός και συνέχισε: 

«Η δεύτερη φορά που έπαθα κρίση πανικού, που πλέον όμως την αναγνώρισα και δεν με επηρέασε τόσο, ήταν αυτή την περίοδο που περιγράφω με αυτές τις συνεντεύξεις όπου πάλι ήμουν σε μια δίνη να δω τι θα με ρωτήσουν, τι θα πω, πως θα το πω για να μην σχολιαστεί αυτό που θα πω, «όχι, αυτή τη λέξη θα τη βγάλω» και να μπαίνω στη διαδικασία να ζητάω τις συνεντεύξεις για να τις διαβάσω. Να μπαίνω επίσης στη διαδικασία να διαπραγματεύομαι τους τίτλους, γιατί είναι ένα άλλο κεφάλαιο στις συνεντεύξεις ξέχωρο από αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μεταξύ μας. Οπότε παθαίνω μια ωραιότατη κρίση, αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό που είχα χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή – δηλαδή το τείχος που δεν με ακουμπάει τίποτα – δεν ισχύει και είναι ένα ψέμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Ξαφνικά άρχισε να μη μου φτάνει όλο αυτό, να θέλω και κάτι άλλο. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όσα χρόνια μου μένουν, θα είμαι με την ίδια συνθήκη. Επειδή ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος που τρέμω τις αλλαγές, τώρα το καταλαβαίνω, προσπαθώ να μάθω ότι τα πράγματα δεν μένουν ποτέ για πάντα όπως είναι και αλλάζουν. Την εποχή που θεωρούσα πως ήμουν ευτυχισμένη, ανέμελη, δημιουργική και επιτυχημένη, τώρα την κοιτάζω και βλέπω ότι δεν ήταν μόνο αυτό. Με έπιασε μια ματαίωση και μια αναίρεση των πάντων».