Υπάρχει μαύρο πολιτικό χρήμα; Ναι

Ο διαδεδομένος αστικός μύθος είναι ότι “εκεί έξω γυρίζουν κάτι άπληστοι επιχειρηματίες με μαύρο χρήμα που λαδώνουν για να παίρνουν δουλειές”. Ισχύει; Ναι, όσο ισχύει ότι κάποιος μπορεί να χορέψει τανγκό μόνος του. Πάντα χρειάζονται δύο. Στην Ελλάδα το πράγμα έδειξε από νωρίς. Από το 1822. Όταν ο Κωλέττης ταξίδεψε στην Αγγλία και πήρε τη πρώτη νεοελληνική “μίζα” με τα περίφημα επαναστατικά δάνεια, φέρνοντας πίσω ένα σαπιοκάραβο (κατά την εποχή και το “υποβρύχιο που έγερνε”). Γλυκάθηκε, πήρε και την δεύτερη και την τρίτη και φθάσαμε στην αρπαγή των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων (σημερινή αξία περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια) από το Σχέδιο Μάρσαλ το πρώτο βράδυ που φυλάσσονταν τα χρήματα στον τέταρτο όροφο του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία (ως το μόνο ασφαλές κτίριο των Αθηνών), υπό την εποπτεία υψηλού πολιτικού προσώπου της εποχής, το οποίο μετέπειτα έγινε “πολιτικό τζάκι”, αφού πρώτα μοιράστηκε με τους πολιτικούς του προϊσταμένους τα χρήματα. Μετά, οι εποχές άλλαξαν και το μαύρο χρήμα έγινε επιστήμη. Με ιεραρχία, δομές, δίκτυα διανομής και ασυλία φορολογικών παραδείσων. Γενικά, το μαύρο χρήμα έγινε μια παράλληλη οικονομία με φροντίδα των πολιτικών δωροληπτών που νομοθετούσαν την ασυλία τους και διόριζαν τους ελεγκτές τους. Όποιο στόμα άνοιγε, έκλεινε με μερίδια ή δολοφονία χαρακτήρα. Όποιος πολιτικός τόλμησε να πολεμήσει αυτή την νοσηρότητα, τέθηκε με συνοπτικές στο περιθώριο. Διαχρονικά.

Για να δούμε κάτι, όμως. Ποιός φταίει για το μαύρο πολιτικό χρήμα; Ο επιχειρηματίας ή ο πολιτικός; Απλουστευτικά, φταίνε και οι δύο. Αν το δούμε πιο προσεκτικά, ο επιχειρηματίας δηλώνει δημόσια ότι ο σκοπός του είναι το κέρδος. Από την άλλη ο πολιτικός ορκίζεται να διαφυλάσσει το Σύνταγμα και τους νόμους. Από την μία λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με κάποιον που παράγει χρήμα και από την άλλη ένα πολιτικό σύστημα που δομεί την Χώρα έτσι που ο επιχειρηματίας να μην μπορεί να παράξει χρήμα αν δεν πληρώσει διόδια στους πολιτικούς. Από τον Δήμαρχο, μέχρι τον πολιτικό ουρανό με τα άστρα. Ο επιχειρηματίας δεν έχει ορκιστεί πουθενά και οι πολιτικοί έχουν ορκιστεί στο Σύνταγμα. Ποιός είναι ο ηθικός και ποιος ο ανήθικος σε αυτή την σχέση; Εύκολη η απάντηση.

Στην Ελλάδα, όπου πάντα φταίει κάποιος άλλος, εκλέγουμε βουλευτές που νομοθετούν, εφαρμόζουν τους νόμους, διορίζουν τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης, του Στρατού, της Αστυνομίας, των “Ανεξάρτητων Αρχών”, κάνουν ρουσφέτια για να εκλέγονται και ακολουθούν 8 στις 10 φορές προκατασκευασμένες ηγεσίες έτοιμες και πρόθυμες για όλα. Μάλιστα, προς απόδειξη του σεβασμού μας προς το “αρχαίον κάλλος”, φροντίσαμε να χωροθετήσουμε ως έδρα της Προεδρίας της Δημοκρατίας Άνευ Αρμοδιοτήτων το παλαιό ανάκτορο απέναντι από τον Παρθενώνα.

Από τον Σόλωνα και την πρόβλεψη της ποινής “αυθημερόν τελευθήσατω (αυθημερόν να εκτελεστεί)” για όποιον βουλευτή ζημίωνε ηθικά την Αθηναϊκή Δημοκρατία, φθάσαμε στο “αν κάποιος βουλευτής, υπουργός, κρατικός αξιωματούχος ζημιώνει ηθικά την Ελλάδα, τι να κάνουμε, η διαφθορά είναι παγκόσμια μάστιγα” και να έχει μετατραπεί η πολιτική ζωή του τόπου σε ένα ατελείωτο casting έτοιμων και πρόθυμων να διαφθαρούν.

Ο κύκλος του μαύρου πολιτικού χρήματος στην Ελλάδα θα κλείσει, μόνο εάν και εφόσον οι πολιτικοί πάψουν να απαιτούν μίζες από τον επιχειρηματία που θέλει να κερδίσει προσφέροντας πραγματικές και καλοπληρωμένες δουλειές σε ανθρώπους που πάνε μπροστά τις δουλειές του, αντί να πληρώνει μίζες.

Δεν έφταιγε “ο τυροπιτάς που δεν έκοβε απόδειξη” για το κατάντημα της Ελλάδας. Από τον Κωλέττη μέχρι σήμερα, η ευθύνη της διαφθοράς βαρύνει αποκλειστικά το πολιτικό σύστημα.

Ή θα καθαρίσουμε την αυλή μας από τα παράσιτα ή θα πέσουμε όλοι μαζί με κρότο, καίγοντας “και τα ξερά και τα χλωρά” της έρμης της Πατρίδας.

*Ο Γιώργος Κ. Παναγιώτοπουλος είναι storyteller