Ξεσπά η κόρη του Πελικό: «Ο πατέρας μου πρέπει να πεθάνει στη φυλακή»

Στις 20:25 το βράδυ της Δευτέρας του Νοεμβρίου του μακρινού 2020, η Καρολίν Νταριάν έλαβε το τηλεφώνημα που άλλαξε τα πάντα στη ζωή της: στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η μητέρα της, η Ζιζέλ Πελικό η οποία έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού  από τον σύζυγό της και δεκάδες άλλους άνδρες.

«Μου ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε εκείνο το πρωί ότι ο πατέρας μου, Ντομινίκ Πελικό την νάρκωνε για περίπου 10 χρόνια, ώστε διάφοροι άνδρες να μπορούν να τη βιάσουν», θυμάται η Καρολίν σε συνέντευξη που παραχώρησε στο BBC

«Εκείνη τη στιγμή, έπαψα να ζω μια φυσιολογική ζωή», λέει η 46χρονη Darian και προσθέτει: «Θυμάμαι ότι φώναζα, έκλαιγα, τον προσέβαλα κιόλας. Ήταν σαν σεισμός. Ένα τσουνάμι».

Ο Ντομινίκ Πελικό καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης στο τέλος μιας ιστορικής δίκης, διάρκειας τρεισήμισι μηνών τον Δεκέμβριο.

Η Darian λέει τώρα ότι ο πατέρας της «πρέπει να πεθάνει στη φυλακή».

Πενήντα άνδρες που ο Ντομινίκ Πελικό «στρατολόγησε» από το διαδίκτυο προκειμένου να βιάσουν και να κακοποιήσουν σεξουαλικά την αναίσθητη σύζυγό του Ζιζέλ, οδηγήθηκαν επίσης στη φυλακή.

Ο Ντομινίκ Πελικό, συνελήφθη όταν έκανε upskirting σε ένα σούπερ μάρκετ, οδηγώντας τους ερευνητές να τον «ξεσκονίσουν» διεξοδικά. Στο φορητό υπολογιστή και τα τηλέφωνα αυτού του «αθώου» συνταξιούχου, βρήκαν χιλιάδες βίντεο και φωτογραφίες της συζύγου του, σαφώς αναίσθητης, να βιάζεται από αγνώστους.

Πέρα από το γεγονός ότι έφερε στο προσκήνιο τα ζητήματα του βιασμού και της έμφυλης βίας, η δίκη ανέδειξε επίσης το ελάχιστα γνωστό ζήτημα της χημικής υποταγής, δηλαδή της επίθεσης με τη βοήθεια ναρκωτικών.

Η Καρολίν Νταριάν, έχει κάνει σκοπό της ζωής της να καταπολεμήσει τη χημική υποταγή, η οποία πιστεύεται ότι δεν έχει αναφερθεί επαρκώς, καθώς η πλειονότητα των θυμάτων δεν θυμάται τις επιθέσεις και μπορεί να μην αντιλαμβάνεται καν ότι έχει υποστεί ναρκωτικά. Η ίδια λέει τώρα πως θέλει να ακουστούν οι φωνές των κακοποιημένων γυναικών.

«Ένα από τα χειρότερα σεξουαλικά αρπακτικά»

Τις ημέρες που ακολούθησαν το μοιραίο τηλεφώνημα της Ζιζέλ, η Νταριάν και τα αδέλφια της, ο Φλοριάν και ο Νταβίντ, ταξίδεψαν στη νότια Γαλλία, όπου ζούσαν οι γονείς τους, για να στηρίξουν τη μητέρα τους. Όπως λέει τώρα η Καρολίν, ο πατέρας της είναι «ένας από τα χειρότερα σεξουαλικά αρπακτικά των τελευταίων 20-30 ετών».

Λίγο αργότερα, η ίδια η Νταριάν κλήθηκε από την αστυνομία και εκεί ο κόσμος της κατέρρευσε ξανά.

Της έδειξαν δύο φωτογραφίες που βρήκαν στο φορητό υπολογιστή του πατέρα της. Έδειχναν μια αναίσθητη γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, φορώντας μόνο ένα μπλουζάκι και ένα εσώρουχο.

Στην αρχή, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η γυναίκα ήταν εκείνη. «Έζησα ένα φαινόμενο άρνησης. Δυσκολευόμουν να αναγνωρίσω τον εαυτό μου από την αρχή», λέει και συνεχίζει την αφήγησή της ως εξής: «Τότε ο αστυνομικός είπε: “Κοιτάξτε, έχετε το ίδιο καφέ σημάδι στο μάγουλό σας… είστε εσείς”. Τότε κοίταξα τις δύο φωτογραφίες με διαφορετικό τρόπο… Ήμουν ξαπλωμένη στην αριστερή μου πλευρά, όπως η μητέρα μου, σε όλες τις φωτογραφίες της».

Η Καρολίν λέει ότι είναι πεπεισμένη ότι και ο πατέρας της την κακοποιούσε και τη βίαζε – κάτι που ο ίδιος πάντα αρνιόταν, αν και έχει δώσει αντικρουόμενες εξηγήσεις για τις φωτογραφίες.

«Ξέρω ότι με νάρκωνε»

«Ξέρω ότι με νάρκωσε, πιθανότατα για σεξουαλική κακοποίηση. Αλλά δεν έχω καμία απόδειξη», λέει.

Σε αντίθεση με την περίπτωση της μητέρας της, δεν υπάρχουν αποδείξεις για το τι μπορεί να έχει κάνει ο Πελικό στην κόρη του.

«Και αυτό ισχύει για πόσα θύματα; Δεν γίνονται πιστευτά επειδή δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν τα ακούνε, δεν τα υποστηρίζουν», λέει.

Αμέσως μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων του πατέρα της, η Ντάριαν έγραψε ένα βιβλίο, το I’ll Never Call Him Dad Again που εξερευνά το τραύμα της οικογένειάς της.

Εμβαθύνει επίσης στο θέμα της χημικής υποταγής, κατά την οποία τα φάρμακα που συνήθως χρησιμοποιούνται «προέρχονται από το φαρμακείο της οικογένειας».

«Παυσίπονα, ηρεμιστικά. Είναι φάρμακα», λέει η Ντάριαν. Όπως συμβαίνει σχεδόν με τα μισά από τα θύματα χημικής υποταγής, γνώριζε τον θύτη της: ο κίνδυνος, λέει, «έρχεται από μέσα».

Όταν η Ζιζέλ αποφάσισε να ανοίξει τη δίκη στο κοινό και στα μέσα ενημέρωσης, ώστε να αποκαλύψει τι της είχε κάνει ο σύζυγός της και δεκάδες άλλοι άνδρες, μητέρα και κόρη ήταν σύμφωνες: «Ήξερα ότι περάσαμε κάτι… φρικτό, αλλά ότι έπρεπε να το περάσουμε με αξιοπρέπεια και δύναμη».

Τώρα, η Ντάριαν πρέπει να καταλάβει πώς να ζει γνωρίζοντας ότι είναι κόρη τόσο του βασανιστή όσο και του θύματος – κάτι που η ίδια αποκαλεί «τρομερό βάρος».

Δεν μπορεί πλέον να θυμηθεί την παιδική της ηλικία με τον άνδρα που αποκαλεί Ντομινίκ, παρά μόνο περιστασιακά ξαναγλιστράει στη συνήθεια να τον αποκαλεί πατέρα της.

«Όταν κοιτάζω πίσω, δεν θυμάμαι πραγματικά τον πατέρα που νόμιζα ότι ήταν. Κοιτάζω κατευθείαν τον εγκληματία, τον σεξουαλικό εγκληματία που είναι», λέει.

«Έχω όμως το DNA του και ο κύριος λόγος για τον οποίο ασχολούμαι τόσο πολύ με τα αόρατα θύματα είναι και για μένα ένας τρόπος να πάρω μια πραγματική απόσταση από αυτόν τον τύπο», λέει στην Emma Barnett. «Είμαι εντελώς διαφορετική από τον Ντομινίκ».

Η Ντάριαν προσθέτει ότι δεν ξέρει αν ο πατέρας της ήταν «τέρας», όπως τον έχουν αποκαλέσει κάποιοι. «Ήξερε πολύ καλά τι έκανε και δεν είναι άρρωστος», λέει.

«Είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει έξω. Με κανέναν τρόπο».

Θα περάσουν χρόνια μέχρι ο 72χρονος Dominique Pelicot να μπορέσει να αποφυλακιστεί υπό όρους, οπότε είναι πιθανό να μην ξαναδεί ποτέ την οικογένειά του.

Όσο για τη Ντάριαν, το μόνο ζήτημα που την ενδιαφέρει τώρα είναι να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία για τη χημική υποταγή – και να εκπαιδεύσει καλύτερα τα παιδιά σχετικά με τη σεξουαλική κακοποίηση.

Αντλεί δύναμη από τον σύζυγό της, τα αδέλφια της και τον 10χρονο γιο της – τον «υπέροχο γιο της», λέει με χαμόγελο, με τη φωνή της γεμάτη στοργή.

Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν εκείνη την ημέρα του Νοεμβρίου την έκαναν αυτό που είναι σήμερα, λέει η Καρολίν.

Τώρα, αυτή η γυναίκα της οποίας η ζωή καταστράφηκε από ένα τσουνάμι μια νύχτα του Νοεμβρίου προσπαθεί να κοιτάξει μόνο μπροστά.