Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Ως έφηβος ήμουν αρκετά κλειστό παιδί - Θα με χαρακτήριζα «καταθλιπτικό»
Ο καταξιωμένος ηθοποιός αποκάλυψε την στιγμή που ''έχασε την γη κάτω από τα πόδια του'' λόγω αναγνωρισιμότητας.
Συνέντευξη στο «Grace» έδωσε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και για την αναγνωρισιμότητα.
«Ως έφηβος ήμουν αρκετά κλειστό παιδί. Θα με χαρακτήριζα «καταθλιπτικό». Είχα μια άλλη προσέγγιση σε αυτά που έβλεπα γύρω μου. Ίσως και από εκεί, χωρίς να το καταλαβαίνω, έγινα ηθοποιός. Απλό παράδειγμα: όταν οι φίλοι μου πήγαιναν στις ντίσκο, εγώ άκουγα Λέοναρντ Κοέν. Άργησα να καταλάβω κι ένιωθα και άσχημα που «κλεινόμουν» αλλά όταν μεγάλωσα, ήμουν πολύ ικανοποιημένος με αυτήν την επιλογή» παραδέχθηκε.
«Υπήρξαν διάφορες φάσεις της αναγνωρισιμότητάς μου. Όταν πρωτοξεκίνησα, ήταν πάρα πολύ ευχάριστο. Μέσα στα χρόνια, όμως, κατάλαβα ότι ίσως γυμνάζει και τον ναρκισσισμό μου και τη φιλαυτία μου. Όταν ήρθε η τεράστια επιτυχία του «Άμλετ του Β’», για ένα μικρό διάστημα ομολογώ ότι έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Αλλά συνήλθα πάρα πολύ γρήγορα. Κακά τα ψέματα, όταν μια αίθουσα ολόκληρη σε κοιτάει σχεδόν με μάτια ερωτευμένα, δεν γίνεται να μην πάθεις κάτι, να μην επηρεαστείς. Αρκεί να έχεις την εξυπνάδα να το δουλέψεις και να το γυρίσεις αντίστροφα. Και αυτόν τον έρωτα που δέχεσαι, να τον πας προς τα κάτω, να τον επιστρέψεις προς το κοινό και μάλιστα μεγαλύτερο. Και να συγκροτηθείς και να καταλάβεις ότι σε αυτή τη ζωή «δεν είμαι τίποτα». Ούτε θα αφήσω κάποιο στίγμα όταν φύγω, ούτε θα με λατρεύουν, ούτε αγάλματα θα μου κάνουν, ούτε σε στάσεις θα μπει το όνομά μου. Όταν φύγω, μετά από λίγο καιρό δεν θα με θυμάται κανείς» εξήγησε.
Για την επιτυχία είπε: «Η επιτυχία είναι πολύ πιο δύσκολα διαχειρίσιμη. Από την αποτυχία μαθαίνεις κατευθείαν, αλλά από την επιτυχία πρέπει να μάθεις άλλα μεγέθη. Να διαχειρίζεσαι τα μεγέθη. Με λίγα λόγια, να μην πάθεις δόξα»
Ενώ για την ευτυχία... «Η στιγμή που μπορώ να πω ότι γνώρισα τι θα πει ευτυχία ήταν όταν γνώρισα τη γυναίκα μου» εξομολογήθηκε.
