Βάλαμε τα χέρια μας…

Στην παραλία της Κισσάμου, κάτω από ένα κιόσκι ξαπλωμένος σε μια αιώρα και πίνοντας ένα παγωμένο καφέ, χαζεύω στο διαδίκτυο και διαβάζω ότι μια από τις πλέον φημισμένες παραλίες της Μυκόνου είναι σχεδόν άδεια. Ο κοινοτάρχης της Θήρας από την άλλη, έχει άλλης τάξης πρόβλημα και καλεί τους συντοπίτες του να περιορίσουν τις μετακινήσεις τους λόγω της έλευσης κρουαζιερόπλοιων που θα αποβιβάσουν δεκαεπτά χιλιάδες τουρίστες.

Αν στην περίπτωση του νησιού των celebrities, η εξήγηση για τις άδειες ξαπλώστρες είναι οι εξωφρενικές τιμές, στην περίπτωση της Σαντορίνης είναι ο ανεξέλεγκτος τουρισμός που στο τέλος δεν καθιστά αφόρητη μόνο τη ζωή των ντόπιων αλλά θα διώξει και τον ίδιο τον τουρισμό. Το φαινόμενο έχει ήδη πλήξει πολλές τουριστικές ατραξιόν στην Ευρώπη, όπως η Βενετία και η Βαρκελώνη αλλά και πολλούς άλλους φημισμένους «τουριστότοπους», και εμείς ζούμε μάλλον τα προεόρτια παρόμοιων προβλημάτων.

Στον κόλπο της Κισσάμου σήμερα δεν υπάρχουν τέτοια θέματα. Οι τιμές των δέκα ευρώ για ένα σετ ξαπλώστρες-ομπρέλα, δεν προκαλούν και προφανώς δεν έχει επέλθει κορεσμός λόγω τουριστικού υπερπληθυσμού. Τέτοια μέρη στην Ελλάδα υπάρχουν παρά πολλά. Μόνο που η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού απειλεί να τα καταστήσει και αυτά προβληματικά. Περιοχές που σήμερα έχουν αγροτικές καλλιέργειες, συγκεκριμένες υποδομές και ένα τοπικό πληθυσμό που δεν τριπλασιάζεται το καλοκαίρι και έχουν βρει μια σχετικά καλή ισορροπία, ξαφνικά αποκτούν τουριστικά μεγαθήρια που αποσταθεροποιούν πλήρως την ζωή, την φύση και φυσικά, ακόμα και την οικονομία.

Η κατασκευή ενός μικρού «χωριού» χιλίων διακοσίων κλινών δεν αποτελεί μονάχα μια ευκαιρία εσόδων για το επιχειρηματικό κεφάλαιο που επενδύει εδώ που βρίσκομαι, όπως και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, ταυτόχρονα αποτελεί και ένα στοίχημα για το πως θα ξεδιψάει όλος αυτός ο κόσμος, αλλά και η γη και οι καλλιέργειες. Αν σήμερα η θάλασσα περιβάλλεται από το πράσινο προσφέροντας ένα ονειρεμένο τόπο για ντόπιους και τουρίστες, τι θα προσφέρουν ως ένας τόπος αφυδατωμένος; Όπως παντού αλλού, το μέτρο είναι το στοίχημα. Το να υποθηκεύσεις το μέλλον για μια αρπαχτή του παρόντος είναι συνταγή αποτυχίας. Ας ρωτηθούν οι άδειες ξαπλώστρες. Αν είχαν φωνή θα απαντούσαν: βάλαμε τα χέρια μας…και βγάλαμε τα μάτια μας.