Τυχερά παιχνίδια στις γιορτές: Τι συνέβαινε στην αρχαιότητα, ποια θεωρούνται must στις μέρες μας

Τα τυχερά παιχνίδια είναι συνδεδεμένα με την εποχή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, καθώς είναι μια περίοδος που πολλοί άνθρωποι αναζητούν τρόπους ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η παράδοση των τυχερών παιχνιδιών εντάσσεται στην εορταστική ατμόσφαιρα, με πολλά άτομα να επισκέπτονται καζίνο, να συμμετέχουν σε λαχεία ή να δοκιμάζουν την τύχη τους με άλλα παιχνίδια.

Η συνήθεια των τυχερών παιχνιδιών γύρω από τις γιορτές, και ειδικότερα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία και συνδέεται με αρχαίες παραδόσεις και πολιτισμικές πεποιθήσεις που αφορούν την τύχη, την ευημερία και την ανανέωση.

Στα τυχερά παιχνίδια και στην μακραίωνη σχέση των Ελλήνων με αυτά αναφέρονται τα «Αθηναϊκά Νέα» της παραμονής Πρωτοχρονιάς του 1935: «Είναι αλήθεια ότι καταγόμεθα από προγόνους χαρτοπαίκτας. Οι παλαιοί Έλληνες δεν εγνώριζον βεβαίως την πρέφα, τον μπακαρά, το πόκερ και την λοιπήν άφθονον παραγωγήν της τράπουλας (…) διότι η τράπουλα ήτο άγνωστος εις την εποχήν των. Εγνώριζαν όμως πολλά άλλα παιγνίδια μέω των οποίων προσέφερον τας θυσίας των προς την τυφλήν θεάν της τύχης, με την ελπίδα ότι κάποτε θα ευαρεστηθή ν’ ανοίξη τα μάτια της να τους ιδή».

Οι κύβοι

Από τα πιο παλιά τυχερά παιχνίδια ήταν οι κύβοι, όπως ονομάζονταν τότε τα ζάρια. Ήταν αγαπημένο παιχνίδι και των Ελλήνων, από την εποχή της αρχαιότητας και μέσω Βυζαντίου και Τουρκοκρατίας έφτασε ως τις μέρες μας.

Στα κυβεία ή κυβευτήρια, δηλαδή τις μπαρμπουτιέρες, χάνονταν περιουσίες στα ζάρια, που παίζονταν σε χώρους που σήμερα θα τους λέγαμε κακόφημους. Το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στην Ιερά Οδό ήταν ένα από τα πιο γνωστά σημεία συνάντησης για τους κυβευτές. Τα ζάρια ανακαλύφθηκαν σύμφωνα με την παράδοση από τον ομηρικό ήρωα Παλαμήδη, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Τροίας. Στον Παλαμήδη αποδίδεται και το παιχνίδι του διαγραμμισμού, δηλαδή της ντάμας.

To μπαρμπούτι ήταν δημοφιλής και στηνόταν εύκολα πάνω σε μια κουβέρτα, ενώ οποιοσδήποτε μπορούσε να κουβαλάει τρία ζάρια χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Οι παίκτες προσπαθούσαν να πετύχουν τη «ριξιά της Αφροδίτης» και να αποφύγουν τη «ριξιά του σκύλου», με την οποία έχαναν τα λεφτά τους. Τα ζάρια δεν τα έριχναν ποτέ με το χέρι, αλλά μέσα από ένα αγγείο, το κήθιον. Για κάθε περίπτωση πάντως, οι κυβευτές είχαν και τους προστάτες θεούς, τον Ερμή και τον Πάνα. Υπήρχαν και διάφορες ονομασίες για τις ζαριές, τις οποίες παραθέτει ο Πολυδεύκης.

Οι καλές ζαριές (ευκυβείν) και οι κακές (δυσκυβείν). H καλύτερη ζαριά 3Χ6, ονομαζόταν «μίδας» ή «Αφροδίτη» , άλλες ονομάζονταν «ευδαίμων», «αντίτευχος» (εχθρός) , «δάκνων», «Λάκωνες», «Αργείος» κλπ. Μερικές άλλες ονομασίες ταυτίζονταν με τις καλές ζαριές όπως «κύων» ή «χίος» για τον άσσο, «κώος» για το έξι κλπ. Τα παιδιά έπαιζαν και αυτά τυχερά παιχνίδια με ζάρια. Ο «Αστραγαλισμός» παιζόταν με κύβους ή «κόττα», δηλαδή αστράγαλοι (κότσια) μικρών μηρυκαστικών. Τοποθετούσαν μέσα σε κύκλο τα κότσια και τα χτυπούσαν από κάποια απόσταση. Όσα έβγαζαν με το χτύπημα έξω από τον κύκλο, τόσα κέρδιζαν. Το ίδιο παιχνίδι, όπως και το παιχνίδι «μονά-ζυγά», παιζόταν με ξηρούς καρπούς, αμύγδαλα και καρύδια. Όταν υπήρχαν στοιχήματα μετατρεπόταν αυτομάτως σε τυχερό παιχνίδι.

Ο τζόγος καταγράφεται από τη μινωική εποχή. Σε ανασκαφές που έγιναν στο ανάκτορο της Ζάκρου, βρέθηκαν δώδεκα πλακίδια από φαγεντιανή, που πάνω τους είχαν επαναλαμβανόμενους γραπτούς χαρακτήρες, μόνο από τη μία όψη. Οι μελετητές υποστηρίζουν πως μπορούμε να μιλάμε για ένα παιχνίδι παρόμοιο με την πόκα.

Οι αρχαίες κοκορομαχίες

Ψηλά στις προτιμήσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν και οι κοκορομαχίες για τις οποίες εκτρέφονταν κόκκορες με ειδικό τρόπο.

«Ως αναφέρει εις τους νόμους του ο Πλάτων, πολλοί νέοι αλλά και πρεσβύται Αθηναίοι έτρεφον και εγύμναζον αλέκτορας διά τας αλεκτρυονομαχίας, όπως δε σήμερον οι αγγλικού αίματος ίπποι θεωρούνται ως οι καλλίτεροι δια τας ιπποδρομίας, έτσι και τότε ως καλλίτεροι διά τας αλεκτρυονομαχίας εθεωρούντο οι αλέκτορες της Τανάγρας, της Ρόδου, της Μήλου και της Χαλκίδος.

»Οι αλέκτορες αυτοί ετρέφοντο με εκλεκτάς τροφάς, μεταξύ δε άλλων τους εδίδοντο σκόρδα και κρομμύδια, τα οποία φαίνεται τους καθίστων περισσότερον θυμοειδείς και μαχητικούς»

Οι κόκορες, που φορούσαν στα πόδια τους ένα είδος χάλκινων σπιρουνιών, ώστε τα χτυπήματά τους στους αντιπάλους να είναι πιο δυνατά, πάλευαν πάνω σε ειδικά τραπέζια. Αρχικά το βραβείο περιοριζόταν στο να πάρει ο νικητής τον ηττημένο κόκορα, ο οποίος τις περισσότερες φορές ήταν νεκρός. Αργότερα, «ήρχισαν και τα χρηματικά στοιχήματα, τα οποία έλαβον τοιαύτην έκτασιν, ώστε πολλάκις εχάνοντο εις αυτά ολόκληροι περιουσίαι».

Υποστηρίζεται η άποψη ότι καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση των «αλεκτρυονομαχιών» στην Αθήνα, με ειδικό νόμο, έπαιξε η Μάχη του Μαραθώνα: «Ο Θεμιστοκλής αναχωρών διά το πεδίον της μάχης ηγούμενος τμήματος του αθηναϊκού στρατού, συνήντησε καθ’ οδόν δύο αλέκτορας οι οποίοι είχον συμπλοκή μέχρι αίματος. Αμέσως εσταμάτησε την πορείαν και είπε προς τους στρατιώτας:
«Βλέπετε αυτά τα πτηνά που μάχονται μεταξύ των με τόσον πείσμα; Δεν μάχονται ούτε διά την πατρίδα, ούτε διά τους πατρώους θεούς και τους προγονικούς ήρωας, ούτε διά την ελευθερίαν, αλλ’ απλώς και μόνον διά λόγους φιλοτιμίας. Φαντάζεσθε επομένως ποίον είνε το ιδικόν μας καθήκον».

Η τηλία, ο αστραγαλισμός και η οστρακίνδα

Ένα άλλο αρχαιοελληνικό παιχνίδι, η τηλία, έφθασε ως τις μέρες μας ως τάβλι. Στη ρωμαϊκή εποχή έγινε το παιχνίδι των «12 γραμμών», ή τάμπουλα και στο Βυζάντιο ονομάστηκε τάβλιον. Παράλληλα τα μικρότερα παιδιά έπαιζαν διάφορα τυχερά παιχνίδια όπως ο "αστραγαλισμός", ένα παιχνίδι με αστραγάλους μικρών ζώων ή ζάρια, αλλά και το "μονά-ζυγά". Τα συγκεκριμένα αυτά δυο παιχνίδια θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θυμίζουν το παιχνίδι με βόλους, αλλά συχνά τα παιδιά στοιχημάτιζαν για τον νικητή. Η οστρακίνδα, το σημερινό κορόνα – γράμματα, παιζόταν με ένα όστρακο στην αρχαία Ελλάδα και στη ρωμαϊκή εποχή με νόμισμα.

Ρωμαϊκός και Βυζαντινός τζόγος

Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι κοκορομαχίες και στη Ρώμη σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που προκάλεσαν κοινωνικό ζήτημα.

«Διακυβεύοντο εις αυτάς τεράστια χρηματικά ποσά. Επειδή δε, ως συνήθως συμβαίνη με τα παιγνίδια αυτά πολλοί έχασαν τας περιουσίας των και πολλαί πτωχαί οικογένειαι το ψωμί των, εδημιουργήθη κοινωνικόν ζήτημα το οποίον υπεχρέωσε την πολιτείαν να λάβη αυστηρά μέτρα προς καταπολέμησιν του κακού».

Έτσι απαγορεύθηκε διά νόμου κάθε παιχνίδι εκτός από εκείνα «εφ’ οις εγίνετο ανδρείας επίδειξις». Επιτρέπονταν δηλαδή μόνο τα αγωνίσματα και οι πολεμικές τέχνες μέσω των οποίων οι άνδρες εξασκούσαν το σώμα τους και επιδείκνυαν τη δύναμη και το θάρρος τους.

Απαγορεύσεις αναγκάσθηκε να επιβάλει και ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός «λόγω των προόδων ως φαίνεται της χαρτοπαιξίας (…) καθορίσας μάλιστα ως επιτρεπόμενα αγωνίσματα μόνον τα κλασικά τοιαύτα της αρχαιότητος των οποίων το έπαθλον ήτο ο εκ δάφνης ή ελαίας στέφανος».

Ωστόσο στο Βυζάντιο, τα ζάρια τα έριχναν με μανία ο Λέων Φωκάς, αδελφός του Νικηφόρου Φωκά, ο Ρωμανός Β’, γιος του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου και ο Κωνσταντίνος Η’.

Σύνδεση με τις Γιορτές και την Αναγνώριση του Νέου Έτους

Η συνήθεια της συμμετοχής σε τυχερά παιχνίδια κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ενισχύθηκε λόγω της πίστης ότι οι πρώτες ημέρες του νέου έτους ήταν γεμάτες με την υπόσχεση για καλή τύχη. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι αν έκαναν κάποιες ειδικές πράξεις ή συμμετείχαν σε συγκεκριμένα έθιμα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ευημερία και ευτυχία για το υπόλοιπο του χρόνου. Έτσι, τα τυχερά παιχνίδια, όπως οι κληρώσεις, τα λαχεία και τα στοιχήματα, έγιναν δημοφιλή τις γιορτές, ως μέσο για να ενισχυθεί αυτή η πίστη.
Στην Ελλάδα:

Η ελληνική παράδοση σχετικά με τα τυχερά παιχνίδια τις γιορτές δεν διαφέρει πολύ από αυτή των άλλων χωρών. Κατά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η τάση να παίρνει κανείς μέρος σε παιχνίδια τύχης απορρέει από την πίστη στην ανανέωση και την τύχη που φέρνει ο νέος χρόνος. Αυτό εκδηλώνεται μέσα από τις λαχειοφόρες κληρώσεις, τα σκρατσ (ή ξυστό) και φυσικά το παραδοσιακό «Κλήρωμα της Πρωτοχρονιάς», που πραγματοποιείται με την ανακύκλωση των λαχείων και των τυχερών κληρώσεων.

Τα τυχερά Παιχνίδια Σήμερα

Στην εποχή μας, τα τυχερά παιχνίδια κατά την περίοδο των εορτών δεν περιορίζονται μόνο σε λαχεία ή ξυστά, αλλά περιλαμβάνουν επίσης και σύγχρονες μορφές παιχνιδιών, όπως το στοίχημα, τα καζίνο και τα διαδικτυακά τυχερά παιχνίδια. Οι Έλληνες κατά την εορταστική περίοδο είναι πιο επιρρεπείς να συμμετέχουν σε αυτά, καθώς, πέρα από την ψυχαγωγία, τα παιχνίδια τύχης προσφέρουν την ευκαιρία για μια «τυχερή» αρχή για το νέο έτος.

Το λαχείο είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τυχερού παιχνιδιού που συνδέεται με τις γιορτές στην Ελλάδα. Ο τζίρος των λαχείων και των τυχερών παιχνιδιών, όπως και των σκακιστικών κληρώσεων και άλλων σχετικών στοιχημάτων, παραδοσιακά εκτοξεύεται τις ημέρες γύρω από τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, με εκατομμύρια ευρώ να ξοδεύονται για την αναζήτηση της τύχης και του «χρυσού» κέρδους.

Στα ύψη ο τζίρος του τζόγου στην Ελλάδα τις γιορτές

Αν και τα ακριβή στοιχεία του τζίρου των τυχερών παιχνιδιών για τις γιορτές ποικίλουν, είναι γνωστό ότι ο τζίρος των τυχερών παιχνιδιών στην Ελλάδα αυξάνεται δραματικά την περίοδο των εορτών. Οι online πλατφόρμες και τα καζίνο παρατηρούν μεγάλη αύξηση της συμμετοχής, καθώς πολλοί εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να παίξουν και να επιθυμήσουν τύχη για το νέο έτος.
 
Ο εορταστικός χαρακτήρας των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ενισχύει την τάση για συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια, καθώς πολλοί βλέπουν αυτές τις ημέρες ως μια ευκαιρία για νέα ξεκινήματα και ευημερία. Η σύνδεση των τυχερών παιχνιδιών με τις γιορτές είναι βαθιά ριζωμένη στην ιστορία και παραμένει ένας από τους δημοφιλέστερους τρόπους ψυχαγωγίας για τους Έλληνες και για πολλούς άλλους πολιτισμούς, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη διαχρονικότητα και τη μαγεία που φέρνει η τύχη στην ανθρώπινη ζωή.

Τα τυχερά παιχνίδια που παίζουμε στο σπίτι τις γιορτές

(Εικοσιένα)

Το παιχνίδι 21, ή Εικοσιένα, είναι ένα από τα πιο γνωστά παιχνίδια καρτών, το οποίο έχει πολλές παραλλαγές και μπορεί να παιχτεί από δύο ή περισσότερους παίκτες. Στην ελληνική εκδοχή του, οι κανόνες είναι απλοί και βασίζονται στην τύχη και την στρατηγική.

Σκοπός του παιχνιδιού: Ο στόχος του παιχνιδιού είναι να συγκεντρωθούν κάρτες που το άθροισμά τους να είναι 21 ή όσο πιο κοντά γίνεται στο 21, χωρίς όμως να το ξεπεράσουν. Όταν κάποιος έχει 21 πόντους ακριβώς, λέγεται ότι έχει "φτιάξει 21" και κερδίζει αυτόματα την παρτίδα.
Πώς παίζεται: Κάθε παίκτης παίρνει δύο κάρτες. Οι άσσοι μετρούν ως 1 ή 11 (ανάλογα με το τι βολεύει τον παίκτη), τα φιγούρες (Βασιλιάς, Ντάμα, Βαλές) και το 10 μετρούν ως 10 πόντους, ενώ οι υπόλοιπες κάρτες μετρούν ως την αριθμητική τους αξία. Οι παίκτες αποφασίζουν αν θέλουν να τραβήξουν άλλες κάρτες ή να παραμείνουν με τις υπάρχουσες.
Ο κίνδυνος: Αν η συνολική αξία των χαρτιών ενός παίκτη ξεπεράσει το 21, τότε ο παίκτης "χάνει" την παρτίδα. Έτσι, το παιχνίδι περιλαμβάνει μια στρατηγική επιλογή για το πόσες κάρτες να τραβήξει κανείς.

31 (Τριάντα Ένα)

Το παιχνίδι 31 (ή Τριάντα Ένα) είναι ένα επίσης δημοφιλές παιχνίδι καρτών στην Ελλάδα, το οποίο συνδυάζει την τύχη με τη στρατηγική, και το παίζουν συνήθως 2 έως 8 παίκτες. Παρόμοιο με το 21, το παιχνίδι αυτό έχει έναν αριθμό στόχο (το 31), και ο παίκτης που πλησιάσει ή φτάσει σε αυτόν πρώτος, κερδίζει την παρτίδα.

Σκοπός του παιχνιδιού: Ο στόχος είναι να συγκεντρώσει κανείς 31 πόντους ή όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτόν τον αριθμό. Οι αριθμοί της ίδιας αξίας που ανήκουν στο ίδιο χρώμα (π.χ., τρία 7άρια) προσφέρουν πιο υψηλούς πόντους.
Πώς παίζεται: Σε κάθε γύρο, οι παίκτες παίρνουν κάρτες και προσπαθούν να τις συνδυάσουν ώστε να έχουν τα 31 πόντους ή έναν καλό συνδυασμό. Αν κάποιος έχει 31 πόντους, κερδίζει την παρτίδα και οι άλλοι παίκτες χάνουν.
Κίνδυνος "χρέωσης": Στο παιχνίδι 31, όταν η αξία των χαρτιών ενός παίκτη είναι χαμηλή, υπάρχει η πιθανότητα "χρέωσης", δηλαδή να χάνει τη συγκεκριμένη παρτίδα. Ο παίκτης που φτάνει το 31 ή το πλησιάζει όσο το δυνατόν πιο κοντά, έχει το πλεονέκτημα.

Πόκερ (Poker)

Το πόκερ είναι ίσως το πιο γνωστό και δημοφιλές παιχνίδι χαρτιών που παίζεται σε οικογενειακές ή φιλικές συγκεντρώσεις την Πρωτοχρονιά. Το παιχνίδι συνδυάζει τύχη και στρατηγική, καθώς οι παίκτες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα χαρτιά τους για να σχηματίσουν την καλύτερη δυνατή συνδυασμένη παρτίδα (hand). Το πόκερ μπορεί να παιχτεί με διαφορετικές παραλλαγές, όπως το Texas Hold'em ή το Five-card Draw, και είναι ένα παιχνίδι που ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και τη διασκέδαση της παρέας.
 

Μπριτζ (Bridge)

Το μπριτζ είναι ένα από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια χαρτιών για τέσσερις παίκτες. Είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής και συνεργασίας, όπου οι παίκτες χωρίζονται σε δύο ομάδες των δύο ατόμων. Στην αρχή, κάθε παίκτης παίρνει 13 χαρτιά και οι ομάδες προσπαθούν να κερδίσουν «βούτες» (tricks). Παρά την ανάγκη για στρατηγική, το μπριτζ περιλαμβάνει και αρκετή τύχη, καθώς εξαρτάται από τα χαρτιά που μοιράζονται και τις αποφάσεις που λαμβάνονται από κάθε ομάδα.

Τάβλι με Χαρτιά

Στην Ελλάδα, ένα άλλο δημοφιλές παιχνίδι είναι το τάβλι με χαρτιά, μια παραλλαγή του παραδοσιακού τάβλι, όπου αντί για ζάρια χρησιμοποιούνται τα χαρτιά. Οι παίκτες μπορούν να τοποθετούν τα χαρτιά σε διάφορες θέσεις του πίνακα, κάνοντάς το ένα διασκεδαστικό και διαφορετικό παιχνίδι τύχης που προσφέρει ευχάριστες στιγμές.

Ριχτό (Rummy)

Το ριχτό (ή Rummy) είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και εύκολα παιχνίδια χαρτιών που παίζονται στα σπίτια. Η βασική αρχή του παιχνιδιού είναι να σχηματίσει κάποιος συνδυασμούς (σετ ή σειρές) από τα χαρτιά του. Αν και απαιτεί κάποια στρατηγική, το παιχνίδι αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τύχη του παίκτη και τις κάρτες που παίρνει στη διάρκεια του παιχνιδιού. Το Ριχτό είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί με πολλές παραλλαγές, καθιστώντας το ιδιαίτερα διασκεδαστικό για διάφορες ηλικίες και ομάδες.

Καρέλια (Οχτάρια)

Το καρέλια, γνωστό και ως «οχτάρια», είναι ένα παιχνίδι χαρτιών που βασίζεται στην τύχη και είναι αρκετά δημοφιλές στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Οι κανόνες είναι απλοί: ο παίκτης που έχει τα περισσότερα «οχτάρια» ή καταφέρνει να βρει τη σωστή στρατηγική για να παίξει τα χαρτιά του πρώτος, κερδίζει. Είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί εύκολα και χωρίς πολλές προετοιμασίες, ιδανικό για διασκέδαση και γέλια.

Μάνο (Mäno)

Το Μάνο είναι ένα παιχνίδι χαρτιών που είναι αρκετά δημοφιλές σε οικογενειακές συγκεντρώσεις στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στις γιορτές. Ο παίκτης που καταφέρει να σχηματίσει το καλύτερο χέρι ή να παίξει στρατηγικά τα χαρτιά του για να «κόψει» τον αντίπαλο, κερδίζει τη παρτίδα. Είναι ένα παιχνίδι που συνδυάζει τύχη και στρατηγική και προκαλεί έντονες αντιδράσεις στους παίκτες.

Ξερή (Χίλια)

Η ξερή (ή Χίλια) είναι ένα από τα πιο παραδοσιακά παιχνίδια χαρτιών στην Ελλάδα, το οποίο παίζεται κυρίως σε παρέες. Οι παίκτες προσπαθούν να σχηματίσουν τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό καρτών και να φτάσουν τις 1000 πόντους για να κερδίσουν τη παρτίδα. Παρά την απλότητά του, το παιχνίδι έχει αρκετό στρατηγικό βάθος και σίγουρα ενισχύει τη διασκέδαση της παρέας.

Σκακιέρα με Χαρτιά

Αυτό το παιχνίδι είναι μια παραλλαγή του κλασικού σκακιού, όπου χρησιμοποιούνται κάρτες για να καθορίσουν τις κινήσεις. Οι κανόνες προσαρμόζονται, και η τύχη καθορίζει εν μέρει την έκβαση του παιχνιδιού, κάνοντάς το πιο διασκεδαστικό και λιγότερο προβλέψιμο.

Μπιρίμπα (Biriba)

Η Μπιρίμπα είναι ένα παιχνίδι χαρτιών που παίζεται κυρίως με δύο ή περισσότερους παίκτες και είναι ιδιαίτερα αγαπητό στις ελληνικές οικογένειες, ιδιαίτερα τις γιορτές. Το παιχνίδι βασίζεται στην τύχη, αλλά και στη στρατηγική, καθώς οι παίκτες προσπαθούν να σχηματίσουν συνδυασμούς από 3 ή περισσότερα χαρτιά της ίδιας αξίας (τριάδες ή σειρές). Η βασική στρατηγική είναι να «καθαρίσεις» το χέρι σου, δηλαδή να απορρίψεις τα χαρτιά που δεν μπορούν να συνδυαστούν, και να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις τους καλύτερους δυνατούς συνδυασμούς. Όπως και με τα περισσότερα παιχνίδια χαρτιών, η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά η ικανότητα να «διαβάζεις» τις κινήσεις των αντιπάλων και να προσαρμόζεσαι είναι το κλειδί για τη νίκη.

Αγωνία (Agonia)

Η Αγωνία είναι ένα παιχνίδι τύχης και στρατηγικής που παίζεται με την παραδοσιακή τράπουλα. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι αρκετά απλοί, και οι παίκτες προσπαθούν να «κερδίσουν» όσο το δυνατόν περισσότερους πόντους συγκεντρώνοντας διάφορους συνδυασμούς καρτών. Στην «Αγωνία», κάθε παίκτης προσπαθεί να συγκεντρώσει μία «ανοικτή» ή «κλειστή» σειρά ή συνδυασμό και να κερδίσει πόντους από αυτούς. Ωστόσο, το παιχνίδι είναι γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές, κάτι που δημιουργεί μια έντονη ατμόσφαιρα αγωνίας για τους συμμετέχοντες, καθώς κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα μέχρι την τελευταία στιγμή.

Δηλωτή (Dilogia)

Η Δηλωτή είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής και τύχης, που παίζεται με 2 ή περισσότερους παίκτες. Η βασική ιδέα του παιχνιδιού είναι να κλείσεις τις κάρτες του αντιπάλου σου, δηλαδή να τον «κολλήσεις» και να τον αναγκάσεις να παραδώσει τις κάρτες του. Οι παίκτες «δηλώνουν» τη δική τους καλή σειρά ή συνδυασμό και, ανάλογα με την τοποθέτηση των καρτών, κερδίζουν πόντους ή πιάνουν τον αντίπαλο σε αδυναμία. Η Δηλωτή είναι ένα παιχνίδι που συνδυάζει την τύχη (με τα χαρτιά που τραβάει ο παίκτης) και τη στρατηγική (πώς να ανταγωνιστείς και να μπλοκάρεις τις κινήσεις του αντιπάλου).