43 χρόνια μετά την τραγωδία της Θύρας 7, αυτόπτες μάρτυρες... αποκαλύπτουν!
Του Δημήτρη Δράκου
Μία ημέρα χαράς, η οποία εξελίχθηκε σε τραγωδία. Ένα απόγευμα που όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έπρεπε να χαίρονται την ευρεία νίκη της ομάδας τους απέναντι στην ΑΕΚ με 6-0 για το πρωτάθλημα. Ωστόσο, η 8η Φεβρουαρίου 1981, θα «μείνει» για πάντα χαραγμένη στην μνήμη κάθε υγιούς Έλληνα φιλάθλου.
Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», Φάληρο, η αποφράδα ημέρα στον ελληνικό αθλητισμό.
Καθώς οι φίλαθλοι της Θύρας 7 κατέβαιναν, για να αποχωρήσουν, λόγω της χαράς τους, κανείς τους δεν αντιλήφθηκε πως τα τουρνικέ ήταν κλειστά, παρόλο που επιβαλλόταν μετά την λήξη του αγώνα να ήταν ανοιχτά. Όλο αυτό είχε ως συνέπεια να ποδοπατηθούν αρκετοί φίλαθλοι των Πειραιωτών και όχι μόνο.
Οι αστυνομικές αρχές, αλλά και οι διοικούντες της ομάδας δεν είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί. Τα λόγια του τότε 18χρονου Ηλία Λύτρα είναι συγκλονιστικά, ένας από τους τότε τραυματίες: «Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω τι έχει γίνει άρχισαν να πέφτουν πάνω μας ένας, δύο, τρεις, δέκα, εκατό.»
Μόλις γίνεται αντιληπτό από τις αρμόδιες αρχές το συμβάν, σύμφωνα με μαρτυρίες δύο αστυνομικοί «ξερίζωσαν» ένα από τα τουρνικέ της θύρας. Μετά από λίγο οι τραυματίες, αλλά και οι νεκροί μεταφέρονται στο νοσοκομείο «Τζάνειο».
Ο Μάνος Τσαγκαράκης, ο οποίος είναι δημοσιογράφος, μίλησε στο flash.gr για το πώς έζησε εκείνη την ημέρα. Χαρακτηριστικά ανέφερε: «Μόλις πήγα στο «Τζάνειο» κατευθύνθηκα στο νεκροτομείο. Βρήκα τον υπεύθυνο του θαλάμου και του εξήγησα την ιδιότητά μου. Τότε, εκείνος μου είπε πως άμα με βάλει μέσα στο νεκροτομείο, θα βρει τον... μπελά του και μου είπε χαριτολογώντας να με κλειδώσει μέσα στο θάλαμο, για να μην με καταλάβουν. Έτσι, πήρα το θάρρος και του ζήτησα να με αφήσει μέσα κλειδωμένο, για να περιμένω μέσα τους συγγενείς των θυμάτων για αναγνώριση».
«Βρισκόμουν μία ώρα μόνος μέσα στο νεκροτομείο κλειδωμένος, μέχρι να έρθουν οι πρώτοι. Εκεί, αντίκρισα μία φρικιαστική εικόνα. Είδα ανθρώπους με μισάνοιχτα μάτια, το οποίο δεν ξεπερνιέται για έναν άνθρωπο που δεν είχε κλείσει τα 20 του χρόνια. Σιγά-σιγά, ερχόντουσαν οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά και τραυματιών οι οποίοι κινούνταν μέσα σε σορούς, όπου βρίσκονταν στο πάτωμα και ο ένας δίπλα στον άλλον. Άκουγες πολλά μέσα εκεί. Από κλάματα για τον «χαμό» του παιδιού της μάνας, μέχρι την ανακούφιση ενός πατέρα. Μη αντέχοντας άλλο, βγήκα από τον θάλαμο και έξω από το νοσοκομείο είχε έρθει όλο το υπουργικό συμβούλιο με τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Ράλλη».
Στις 20:00 το βράδυ της ίδιας μέρας, αναγνωρίζονται τα πρώτα θύματα. Οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχος. Ένα από τα 21 θύματα εκείνης της τραγωδίας, όσο και οξύμωρο να ακούγεται, ήταν και ένας φίλαθλος της ΑΕΚ. Ο Γεράσιμος Αμίτσης, ο οποίος ήταν 18 ετών. Ο Νίκος Δελαγραμμάτικας, επί χρόνια δημοσιογράφος ειδικός στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, γνώριζε τον άτυχο 18χρονο προσωπικά και μιλά για αυτόν στο flash.gr, αλλά και για την δική του «περιπέτεια».
«Εκείνο το παιχνίδι είναι ιδιαίτερο για όλους μας. Τότε, έχοντας δημοσιογραφική ταυτότητα, μου δόθηκε η ευκαιρία να το δω από κοντά, παρόλο που εκείνη την ημέρα δεν με χρειαζόταν η εφημερίδα που δούλευα. Γύρω στο 75' που το σκορ ήταν στο 4-0, έφυγα από το γήπεδο, για να πάω στα γραφεία της εφημερίδας. Μόλις πήγα εκεί, τα νέα είχαν «φτάσει» και μου είπαν να πάρω την μητέρα μου να την ενημερώσω.
Κάλεσα στο σπίτι, για να καθησυχάσω την οικογένειά μου, αλλά δεν «σήκωνε» κανείς το τηλέφωνο. Εκ των υστέρων, έμαθα πως η μητέρα μου πήρε την 7χρονη τότε αδελφή μου μαζί της και κατευθύνθηκαν προς το «Τζάνειο». Ακόμα δεν ξέρω για τον λόγο που πήγε εκεί. Είτε το έκανε, για να δει τι γινόταν, είτε να ησυχάσει πως δεν ήμουν ένας από τους τραυματίες ή από τους νεκρούς», εξιστορεί ο Δελαγραμμάτικας.
Το χειρότερο είναι πως την επόμενη μέρα στο σχολείο, στο τότε 1ο Γυμνάσιο Βρυώνη του Πειραιά, μάθαμε πως στην λίστα των νεκρών ήταν και ένας συμμαθητής μας, ο Γεράσιμος Αμίτσης. Ο Μάκης μας ήταν ένας ευγενέστατος άνθρωπος ήπιων τόνων και ΑΕΚτζής, ο οποίος αισθανόταν οικεία στο γήπεδο και πήγε στον αγώνα με έναν άλλον κοινό μας φίλο στην Θύρα 7. Μάλιστα, όλοι είχαμε άριστες σχέσεις μαζί του και του κάναμε διάφορα πειράγματα, όπως και εκείνος».
Τα θύματα της Θύρας 7:
Τουμανίδης Παναγιώτης: 14 ετών
Παναγούλης Ηλίας: 17 ετών
Σκλαβούνης Κωνσταντίνος: 17 ετών
Αμίτσης Γεράσιμος: 18 ετών
Κανελλόπουλος Ιωάννης: 18 ετών
Λεωνιδάκης Σπυρίδων: 18 ετών
Σπηλιόπουλος Ιωάννης: 19 ετών
Φίλος Νικόλαος: 19 ετών
Διαλυνάς Ιωάννης: 20 ετών
Λούπος Ευστράτιος: 20 ετών
Μάχας Βασίλειος: 20 ετών
Κωστόπουλος Μιχαήλ: 21 ετών
Ανδριώτης Σπυρίδων: 24 ετών
Χαϊρατίδου Ζωγραφιά: 24 ετών
Καρανικόλας Κωνσταντίνος: 25 ετών
Μάρκου Μιχαήλ: 27 ετών
Μπίλλας Κωνσταντίνος: 28 ετών
Πιτσώλης Αναστάσιος: 30 ετών
Κουρουπάκης Αντώνιος-Ανδρέας: 34 ετών
Χατζηγεωργίου Χρήστος: 34 ετών
Αδαμόπουλος Δημήτριος: 41 ετών
Τα 21 θύματα, οι βαριά τραυματίες, αλλά και οι οικογένειές των θανόντων απαιτούν ακόμα και σήμερα απαντήσεις. Γιατί ήταν κλειστά τα τουρνικέ; Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Αυτά τα ζητήματα, ήταν να απαντηθούν στα δικαστήρια, αλλά κανείς δεν κρίθηκε ένοχος για το αιματηρό συμβάν. Εν κατακλείδι, όλος ο φίλαθλος κόσμος της Ελλάδας έχει μία ερώτηση να κάνει για αυτά το δυστύχημα: «Γιατί;».
