Τότσικας: «Στην εφηβεία σχεδόν κάθε μέρα έπεφτε ξύλο - Μπορεί να έχανες για πλάκα και τη ζωή σου»

Ο Αποστόλης Τότσικας μίλησε για την σταδιοδρομία του στην υποκριτική αλλά και για τα παιδικά του χρόνια και την εφηβεία του και μοιράστηκε με τους αναγνώστες του Grace ενδιαφέρουσες ιστορίες της ζωής του μέχρι σήμερα.

«Γεννήθηκα το 1983 στο Μαρούσι. Πριν φύγουμε για Βόλο, θυμάμαι στο Παγκράτι τη γειτονιά που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Δεν υπήρχε και ο σημερινός φόβος των γονιών, ήταν πάρα πολύ ωραία. Ήμασταν μεγάλη παρέα εκεί. Και στην Καισαριανή που μέναμε πριν, θυμάμαι να παίζουμε μπάλα με τον πατέρα μου στο Σκοπευτήριο. Ήμουν πολύ παιδί της γειτονιάς.

Ο Βόλος μου άρεσε. Ένιωθα τεράστια ελευθερία. Υπήρχε μεγάλο θέμα λόγω της «κλειστής κοινωνίας» αλλά εγώ ήμουν τόσο ελεύθερος από το σπίτι μου που δεν με άγγιζαν αυτά. Για εκείνους ήμουν σαν εξωγήινος γιατί δεν είχα «κόφτες». Έτσι έμαθα να βρίσκω τα όριά μου και να προσπαθώ να «εκπαιδεύσω» την παρέα μου που είχε θέματα στο σπίτι με αυστηρούς γονείς. Γενικά, στην επαρχία τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ζεις σε έναν μικρόκοσμο ο οποίος δεν είναι και πολύ υγιής». 

Για τα χρόνια της εφηβείας τους είπε χαρακτηριστικά: «Στην εφηβεία σχεδόν κάθε μέρα έπεφτε ξύλο. Πολύ ξύλο. Μπορεί να έχανες, για πλάκα, και τη ζωή σου. Και η αφορμή μπορεί να ήταν ότι πέρασε κάποιος και σε κοίταξε. Τότε έπαιζε και πολύ το grunge και είχαμε θέματα με τους «γκραντζάδες» εκεί. Άμα, ας πούμε, σε έβλεπαν με μπλούζα Nirvana, σε ρωτούσαν τα πάντα για την ιστορία τους κι άμα δεν ήξερες, έτρωγες ξύλο και σου έπαιρναν και την μπλούζα. Υπήρχε όμως ένας «ηθικός κανόνας», τουλάχιστον ως προς το ξύλο. Όταν μαζευόμασταν και λέγαμε «ραντεβού εκεί» - δίναμε και ραντεβού! – πλακωνόντουσαν μόνο αυτοί που είχαν το “beef”. Εμείς απλά βρισκόμασταν εκεί για να μη γίνει το οτιδήποτε. Τώρα ακούω ότι η παρέα ρίχνει ξύλο σε κάποιον και κάνει «αλυσίδα» για να μην μπορεί κανείς να μπει να βοηθήσει. Και γενικά δεν βοηθά κανείς. Πλέον υπάρχει η «αποστασιοποίηση της καταγραφής», ότι «α, εγώ το έγραψα και το στειλα να δει ο κόσμος». Ναι, αλλά είναι πολύ αργά». 

Επαγγελματικό του όνειρο; «Το προτελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν πως θέλω να γίνω - πριν γίνω ηθοποιός - ήταν να γίνω “stuntman”. Ήθελα να γίνω κασκαντέρ για τον κινηματογράφο. Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί μου άρεσε να κάνω διάφορα. Έβλεπα ταινίες και προσπαθούσα να τα επαναλάβω μετά στο σπίτι με τον αδερφό μου (σ.σ. Θανάση Τότσικα). Με μια handycam στο Παγκράτι θυμάμαι κάναμε διάφορες λήψεις, με περίεργες γωνίες και με όπλα και διάφορα. Ναι, γουστάραμε πάρα πολύ» παραδέχθηκε.