Το τέλος της ντροπής

Μερικές φορές το αυτονόητο που περιμένουμε και δεν έρχεται, μπορεί να μας κόψει τα ήπατα ή να μας γεμίσει ντροπή. Και στη συνέχεια τρόμο. Τρόμο για το γεγονός ότι η επιθετικότητα έχει μεταλλαχθεί, κι έχει γίνει υποκατάστατο της βίας.

Από τη μία ο βιασμός κι από την άλλη γυναίκες, νέες στην πλειοψηφία τους, γεμάτες μίσος (άξιο διερεύνησης και ερμηνείας) στρέφονται εναντίον συνανθρώπου τους επειδή μίλησε για τον βιασμό της όταν ένιωσε ότι μπορούσε να το κάνει.

Δεν έχουμε ένα τρυφερό αμήχανο ερώτημα, του τύπου «κι εσύ βρε πουλάκι μου γιατί δεν το πες τότε…».

Έχουμε μία μανία που πέφτει πάνω στη γυναίκα με στόχο να της αποστερήσει το δικαίωμα να μιλήσει, όταν νιώσει έτοιμη. Έχουμε άτομα που στρέφονται εναντίον του θύματος, όπως αυτά που συναντάμε σε πολιτισμικά καθυστερημένες χώρες.  Εκεί που το κοινό λιθοβολεί τη γυναίκα που βιάστηκε και όχι τους βιαστές της. Αισθάνομαι ότι το πετροβόλημά τους διαθλάται και σε άλλους τομείς και συγκρούσεις της κοινωνικής μας ζωής.

Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει, να έχεις μελετήσει, ή να το έχεις υποστεί, για να αντιμετωπίσεις το θύμα με σεβασμό. Για να εννοήσεις ότι το περιστατικό δεν το υπομένει από αφέλεια. Χρειάζεται απλά να διαθέτεις ανθρωπιά. Μου προκαλεί λοιπόν τρόμο η μαζική επιθετικότητα προς τη γυναίκα που μίλησε για το τραύμα της, όταν και όποτε μπόρεσε κι όχι όποτε το κοινό και η παραγωγή ήθελε, λες και παρακολουθούσε κάποιο ριάλιτι Βig Brother.

Δεν αρκεί να έχεις υποστεί σεξουαλική βία για να κοκαλώσεις, για να υπολειτουργήσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις βιαστεί για να έχεις εννοήσει πως γίνεσαι δέσμιος ενοχών δίχως λογική, που σε αδρανοποιούν. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα σημείο διαρραφής, που αν διαρραγεί, ανοίγει κάτω από τα πόδια μας, μια σκοτεινή καταπακτή. Ένα χάος.

Η κυρία Μπεκατώρου μίλησε όταν ένιωσε ασφαλής ότι αυτή η καταπακτή έπαψε να υφίσταται ως απειλή.

Όποιος και όποια κάνει λόγο για λανθασμένη συμπεριφορά, απλά παρεμποδίζει την αλήθεια και ενισχύει την ατιμωρισία.

Το δια ταύτα είναι ότι η επιθετικότητα εναντίον του θύματος, είναι αξιόπιστος δείκτης συνολικότερης κοινωνικής παθογένειας. Φανερώνει ότι εκλείπουν τα συναισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης.

Κι αυτό είναι συμφορά και ντροπή.