Το περιοδικό The New Yorker με τα τολμηρά εξώφυλλά κλείνει τα 100 χρόνια κυκλοφορίας

Σ' ένα από τα τελευταία του εξώφυλλα, οι Ιδρυτές Πατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών εικονίζονται να απολύονται από το γραφείο τους και να μεταφέρουν τα πράγματά τους σε χαρτόκουτα, ώστε να απεικονισθεί η πίεση που υφίσταται η αμερικανική δημοκρατία. Το περιοδικό The New Yorker γιορτάζει τα 100 χρόνια του και εξακολουθεί να θέλει να βάζει τη σφραγίδα του στη δημόσια συζήτηση, την ώρα της επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία.

Τέσσερις επετειακές εκδόσεις, επτά εκθέσεις σε όλη τη Νέα Υόρκη και ένα ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται για το Netflix συνοδεύουν το 2025 την εκατονταετηρίδα του εβδομαδιαίου περιοδικού, που αναγνωρίζεται από τις τολμηρές επιλογές σκίτσων στα εξώφυλλά του, τα οποία κάνουν κάθε τεύχος του ένα μικρό έργο τέχνης.

Η κρίση των μέσων μαζικής ενημέρωσης «πλήττει και εμάς», όμως «είμαι πεισματάρα και βλέπω το μέλλον με πολλή εμπιστοσύνη και ελπίδα», λέει η καλλιτεχνική διευθύντρια του περιοδικού Φρανσουάζ Μουλί, η οποία είναι από το 1993 «ο μαέστρος» πίσω από το εξώφυλλο του περιοδικού.

«Υπάρχουν μερικοί τομείς όπου το ψηφιακό δεν αντικαθιστά το χαρτί: τα βιβλία για παιδιά, τα κόμικς και το New Yorker», διαβεβαιώνει η Γαλλίδα, περιτριγυρισμένη από εξώφυλλα που έκαναν τη φήμη του περιοδικού και εκτίθενται στο γαλλικό πολιτιστικό κέντρο L' Alliance New York.

Κωμικές, ποιητικές σκηνές της πόλης ή πιο πολιτικά σκίτσα για το γάμο για όλους, τη βία μέσω πυροβόλων όπλων ή της κοινοτικές εντάσεις, τα εξώφυλλα οφείλουν «να διαρκούν»: «αν τα δούμε σε 30 χρόνια, θα πρέπει να εξακολουθούμε να μπορούμε να καταλάβουμε», προσθέτει.

Το τεράστιο αποτύπωμα μέσα από τις σελίδες του

Σε έναν αιώνα και περισσότερα από 5.000 τεύχη, το περιοδικό έχει δημοσιεύσει αριστουργήματα της λογοτεχνίας, όπως το «Εν ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε (1965), και έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, όπως όταν ο Τζέιμς Μπόλντουιν έγραψε για τις φυλετικές εντάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανάμεσα σε άλλες μεγάλες πένες, όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ ή η Σούζαν Σόνταγκ.

Το εβδομαδιαίο περιοδικό έγραψε επίσης μεγάλες σελίδες της δημοσιογραφίας, από το ρεπορτάζ του Τζον Χέρσεϊ για τη Χιροσίμα το 1946, που αφύπνισε τις αμερικανικές συνειδήσεις για τη φρίκη της ατομικής βόμβας, μέχρι την κάλυψη της δίκης του ναζί εγκληματία Άντολφ Άιχμαν από τη φιλόσοφο Χάνα Άρεντ.

Πιο πρόσφατα, το New Yorker τιμήθηκε με βραβείο Πούλιτζερ για την έρευνα του Ρόναν Φάροου για τον κινηματογραφικό παραγωγό Χάρβεϊ Γουάινστιν, που τροφοδότησε το πλανητικών διαστάσεων κύμα σοκ #MeToo.

Πρόκειται για έργα «αξιοσημείωτα που άλλαξαν πραγματικά τον ρου της αμερικανικής ιστορίας και όχι μόνο της αμερικανικής δημοσιογραφίας», υπογραμμίζει η Τζούλι Γκόλια, επιμελήτρια της έκθεσης «Ένας αιώνας του New Yorker» στη μεγάλη βιβλιοθήκη του Μανχάταν.

Στην αρχή, το περιοδικό δεν είχε αυτή τη φιλοδοξία, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του με ημερομηνία 21 Φεβρουαρίου 1925. Τη χρυσή εκείνη εποχή της τζαζ, εν μέσω της ευφορίας μετά τον πόλεμο και πριν από το οικονομικό κραχ, οι ιδρυτές του, το ζευγάρι δημοσιογράφων Χάρολντ Ρος και Τζέιν Γκραντ, ήθελαν «ένα περιοδικό γεμάτο πνεύμα και κοσμοπολιτισμό, ένα περιοδικό της πόλης, αλλά που να μην παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά», αφηγείται στο Γαλλικό Πρακτορείο η ιστορικός.

Εκατό χρόνια αργότερα, το «The New Yorker» έχει 1,3 εκατομμύριο συνδρομητές, η πλειονότητα των οποίων παραμένει πιστή στην έκδοσή του σε χαρτί, επιπλέον της ψηφιακής εκδοχής του. Είναι ένας από τους εκ των ων ουκ άνευ τίτλων του ομίλου μέσων ενημέρωσης Condé Nast (Vogue, Vanity Fair, GQ), που το εξαγόρασε το 1985.

Παρά τον ελιτίστικο χαρακτήρα του, το περιοδικό, που τοποθετείται στην αριστερά, προσαρμόσθηκε στην ψηφιακή εποχή και στοιχημάτισε στις συνδρομές μάλλον, παρά στις διαφημιστικές εισπράξεις, εξηγούσε πρόσφατα σε ραδιοφωνική εκπομπή ο διευθυντής του, ο Ντέιβιντ Ρέμνικ, που βρίσκεται στη θέση αυτή από το 1998.

«Οι άνθρωποι λαμβάνουν μέσω του ταχυδρομείου κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτές τις σελίδες. Ένας ιστότοπος στο Ίντερνετ, podcasts, ένα πολιτιστικό φεστιβάλ» το φθινόπωρο, εξηγεί η Τζούλι Γκόλια. «Μια μάρκα με απίστευτη επιτυχία», εκτιμά.

Μια μάρκα, τα σκίτσα της οποίας κυκλοφορούν επίσης σε παζλ ή πόστερ και ο λογότυπός της εμφανίζεται σε τσάντες που κουβαλούν στον ώμο τους κάτοικοι στους δρόμους της Νέας Υόρκης.