Το ελληνικό μπάσκετ «αναπνέει» ξανά: Η Εθνική γυρίζει από Πολωνία με κάτι παραπάνω από ένα μετάλλιο

Η Εθνική με «ελληνική» ψυχή πραγματοποίησε τεράστια ανατροπή κόντρα στον Βέλγιο στον μικρό τελικό του Eurobasket U20 και κατέκτησε την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο. 

Τα παιδιά του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου αγωνίστηκαν 7 φορές τις τελευταίες 9 ημέρες κόντρα σε Σερβία, Πολωνία, Γαλλία (X2), Ισραήλ, Λιθουανία και Βέλγιο και κατάφεραν να βρεθούν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο βάθρο, κατακτώντας ξανά τη 3η θέση. Το χάλκινο μετάλλιο αποτελεί σίγουρα «παράσημο» για τη γενιά των 04-05, ωστόσο δεν είναι αυτό που πραγματικά μετράει. 

Η Εθνική Νέων κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και ενώ τερμάτισε 4η στον όμιλο της (με ρεκόρ 1-2), κατάφερε να φτάσει στη «ζώνη» των μεταλλίων, κάνοντας δύο νίκες στη φάση των νοκ - άουτ, αποκλείοντας Ισραήλ και Λιθουανία από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Η Γαλλία αποδείχθηκε ομάδα... άλλης ταχύτητας και η «επίσημη αγαπημένη» κλήθηκε να δώσει ένα παιχνίδι «Do or Die» κόντρα στο Βέλγιο για το χάλκινο μετάλλιο. Και ενώ ο αγώνας «στράβωσε» εξαρχής για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με τους τραυματισμούς των Σαμοντούροφ - Πλώττα και τα γρήγορα φάουλ του Ζούγρη, η Εθνική αποδείχθηκε «πολύ σκληρή» για να χάσει και κατάφερε να φτάσει σε μια τεράστια ανατροπή που της χάρισε για δεύτερο συνεχόμενη χρονιά την τρίτη θέση σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. 

Η Εθνική Ελλάδος έφτασε τα 32 μετάλλια σε επίπεδο εθνικών ομάδων (όλων των ηλικιών) και απέδειξε πως συνεχίζει να αποτελεί μια υπερδύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κάθε «φουρνιά» παικτών δεν μπορεί να είναι το ίδιο ποιοτική με την προηγούμενη, ούτε φυσικά γίνεται να φέρει τις ίδιες επιτυχίες, ωστόσο η θέληση από όλους να βοηθήσουν, η τιμή και η περηφάνια που νιώθει κάθε αθλητής που «μάχεται» για τη χώρα του, καθώς και το ρίγος συγκίνησης που αισθάνεται κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων, όταν και συνειδητοποιεί πως εκπροσωπεί έναν ολόκληρο λαό, αποτελούν κοινά χαρακτηριστικά όλων των «παιδιών» που παλεύουν κάθε καλοκαίρι για την Εθνική. 

Δεν είναι απλώς ο Καρακώστας, ο Ζούγρης, ή ο Σαμοντούροφ. Δεν είναι απλώς ο Χιτικούδης, ο Βασιλείου, ή ο Κωνσταντινίδης. Είναι όλα αυτά τα παιδιά που «βγάζει» η ελληνική παραγωγική διαδικασία στο πέρασμα των χρόνων. Από τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη, στον Σλούκα και τον Παπανικολάου. Από τον Χαραλαμπόπουλο και τον Λούντζη, στον Ρογκαβόπουλο και τον Μωραΐτη. Είναι αυτά τα παιδιά που ανεξαρτήτως αν κάνουν την καριέρα που έχουν ονειρευτεί στον χώρο του μπάσκετ, θα θυμούνται για πάντα με αγάπη και συγκίνηση τα καλοκαίρια που «θυσίασαν» για χάρη των μικρών εθνικών ομάδων, καθώς και τις επιτυχίες που τυχόν έφεραν στη χώρα με τη «γαλανόλευκη» στο στήθος. 

Μάνος Νικητάκης