«Οι πληγές θα κλείσουν όταν φύγω εγώ και τα παιδιά μου από τη ζωή»
Τέμπη. 28 Φεβρουαρίου 2023. Ώρα 23.22. Είναι η στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε να κυλά, για την οικογένεια του Χρήστου Κωνσταντινίδη αλλά και για δεκάδες άλλες οικογένειες.
Η σύζυγός του Βάσω, η συνοδοιπόρος του στη ζωή για πάνω από τρεις δεκαετίες, επέβαινε στη μοιραία αμαξοστοιχία της Hellenic Train, που συγκρούστηκε μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο 57 συνάνθρωποί μας και να βυθιστεί στο πένθος μια ολόκληρη χώρα. Σήμερα, ένα χρόνο μετά την τραγωδία στα Τέμπη , συνομιλήσαμε με τον κύριο Κωνσταντινίδη. Τα λόγια του συγκλονίζουν. Οι πληγές θα κλείσουν όταν φύγω και ο ίδιος από τη ζωή, δηλώνει στο Flash.gr και ζητά δικαίωση...
- Έχει περάσει ένας χρόνος, πώς πέρασε αυτός ο χρόνος για εσάς;
Αυτή η απώλεια που βιώνουμε από την πρώτη στιγμή, θα φύγει με το πέρας της ζωής μου και τις δικής μου και των παιδιών μας. Αυτό το τραγικό συμβάν, μας έχει στιγματίσει όλους όσοι είμαστε «εμπλεκόμενοι» -σε αυτή τη δολοφονία στα Τέμπη- σαν θύματα. Νομίζω ότι αυτό που μένει είναι ο 12μηνος αγώνας που έχουμε κάνει.
Τουλάχιστον έχουμε καταφέρει να έχουμε μια ισορροπία για το θέμα το δικαστικό, παρόλο που έχουμε πάρα πολύ «κόντρα άνεμο» από την πρώτη ώρα. Αυτό που καταδεικνύεται είναι ότι σκαλάκι-σκαλάκι το πάμε και θα ‘ρθει το αποτέλεσμα που θέλουμε.
Πρώτα πρέπει να φανεί η αλήθεια, παρόλο που θέλουν να την κρύψουν διακαώς κάποιοι και μετά θα αποφανθεί η δικαιοσύνη, ασκώντας τη δίωξη και στο τέλος με την ακροαματική διαδικασία να έρθει το αποτέλεσμα που θα δικαιώσει τους πάντες.»
Οι απαντήσεις που ζητά ο κύριος Κωνσταντινίδης, ακόμη δεν έχουν δοθεί, μάς λέει. Αμφισβητεί ότι η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε με το Intercity 62, μετέφερε έλαιο σιλικόνης, ενώ βασικό του μέλημα, είναι να γίνει αναβάθμιση του κατηγορητηρίου…Ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο…
-Έχετε πάρει τις απαντήσεις που θα θέλατε, σήμερα, ένα χρόνο μετά;
Νομίζω πως όχι. Νομίζω πως χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια ακόμα και πολύ μεγάλος αγώνας για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η δικαίωσή μας αγγίζει. Το νιώθω. Το ξέρω από την πρώτη ώρα, γιατί πρώτα πιστεύω στον εαυτό μου και στους ανθρώπους μετά. Υπάρχουν και καλοί δικαστές που θα δικάσουν και καλοί νομικοί που θα βοηθήσουν.
-Υπάρχει αρκετός δρόμος ακόμα, μπροστά σας, θα λέγατε;
Ναι. Αυτό που με ενδιαφέρει τώρα, είναι να γίνει αναβάθμιση του κατηγορητηρίου, να πάει σε ενδεχόμενο δόλο για την ανθρωποκτονία και νομίζω ότι είμαστε κοντά για να το πετύχω.
-Η εκδοχή κύριε Κωνσταντινίδη του ελαίου σιλικόνης, που έχει δοθεί ως απάντηση, είναι κάτι που δεν σας έχει πείσει;
Όχι. Από την πρώτη ώρα δεν πιστέψαμε στο έλαιο σιλικόνης. Δεν πίστεψα ποτέ στο έλαιο σιλικόνης. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να το πιστοποιήσουν αυτοί που το υπογράψανε.»
«Μιλώ ακόμα σε ενεστώτα χρόνο για τη Βάσω, γιατί είναι δίπλα μου…»
31 συναπτά έτη. Πιο πολλά χρόνια μαζί, παρά χώρια, όπως έλεγαν πάντα. Ο κύριος Χρήστος Κωνσταντινίδης με τη σύζυγό του, είχαν ερωτευθεί, είχαν κάνει όνειρα μαζί, είχαν αγωνιστεί και είχαν δημιουργήσει, όπως μας λέει ο ίδιος, μια υπέροχη οικογένεια. Εκείνη η παγωμένη όμως, μοιραία νύχτα του Φλεβάρη, τους στέρησε τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Το χαμόγελο της Βάσως, το μητρικό χάδι, το στήριγμα του σπιτιού, το μέλλον τους…
-Να πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή κύριε Κωσταντινίδη και να μιλήσουμε για εκείνη την ημέρα. Πώς θυμάστε εκείνη την ημέρα, εκείνες τις στιγμές;
Να μη τη ζήσει κάποιος άνθρωπος. Να μη τη ζήσει κάποιος , γιατί είναι ό,τι χειρότερο μας συνέβη, κάτι τελείως απρόοπτο, κάτι που δεν το περιμέναμε στη ζωή μας. Είχαμε παλέψει με τη Βάσω τόσα χρόνια να τα φέρουμε λίγο σε μια ισορροπία.
Βάλαμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας και σε πρώτη μοίρα τα παιδιά μας, όπως κάνει κάθε γονιός. Το καταφέραμε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τα μεγαλώσαμε, τα ενηλικιώσαμε, τα σπουδάσαμε και από δω και πέρα, περιμέναμε λίγο μια πιο ήρεμη ζωή. Να ξεκουραστούμε κι εμείς πια. Είχαμε φτιάξει και το μαγαζάκι μας και όλ’ αυτά ανατράπηκαν σε μια στιγμή από παραλείψεις χρόνιες, κρατικές.
Νομίζω απληστία πολύ μεγάλη, καμιά αξία στην ανθρώπινη ζωή, αλαζονεία αυτό που είδαμε και με το κομμάτι της εξεταστικής και από όλους αυτούς που έχουν υπουργικούς θώκους και πρωθυπουργικούς και μας έχει πληγώσει σε δεύτερο βαθμό και αυτό πάρα πολύ.»
Το μεγαλύτερό τους επίτευγμα μας λέει, τα τέσσερά τους παιδιά. Αυτά που ένα χρόνο τώρα, κρατούν το ένα το χέρι του άλλου, για να συνεχίσουν, για να σταθούν στα πόδια τους, για να διαχειριστούν το δυσαναπλήρωτο κενό της μητέρας τους… Όσο για τον ίδιο; Μιλά ακόμα σε χρόνο ενεστώτα και λυγίζει…
« Η Βάσω είναι από τη Λάρισα. Χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο γιατί είναι δίπλα μου… … και η αγαπημένη της πόλη ήταν η Θεσσαλονίκη. Έτσι την τράβηξα επάνω και κάναμε την οικογένειά μας εκεί. Με τη Βάσω, είμαστε 31, ήμασταν 31 χρόνια μαζί. Πιο πολλά χρόνια μαζί, παρά μόνοι. Το λέγαμε συνέχεια αυτό. Φτιάξαμε μια υπέροχη οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Τον Χριστόφορο, τη Σουλτάνα, τον Χαράλαμπο και την Κατερινούλα.
-Τα παιδιά πώς έχουν βιώσει την τόσο τραγική και αναπάντεχη απώλεια της μητέρας τους;
Όπως και να το κάνουμε, δεν μπορώ να αντικαταστήσω τη μητέρα τους. Η μητέρα πάντα είναι στήριγμα. Τα έχουμε μεγαλώσει όμως με τόσο μεγάλη αγάπη και πιθανόν τόσο διαφορετικά, διότι εμείς βάλαμε στο «σαμάρι» μας για να μας «καβαλικέψουν» . Στην οικογένεια τη δική μας, προέχει το εμείς από το εγώ.
Κι αυτό κάνουν τα παιδιά σήμερα και προσπαθούν να διαχειριστούν την απώλεια της μητέρας τους. Ό,τι χρειαστεί κάποιος, είτε είναι ψυχολογικό, είτε είναι οικονομικό, μια συμβουλή, ένα μάλωμα , όπως σας το λέω, ένα μάλωμα, είναι πρόθυμοι όλοι να το δώσουν.»
Τραγική ειρωνεία; Όπως μάς λέει ο σύζυγός της, η Βάσω, η μητέρα των τεσσάρων παιδιών που χάθηκε χωρίς να προλάβουν να πουν το στερνό αντίο, μεγάλωσε μέσα στα τρένα. Ο παππούς της ήταν σιδηροδρομικός υπάλληλος. Ιδιαίτερα έμπειρος, αφού για πολλά χρόνια ήταν και ο ίδιος κλειδούχος. Ο άνθρωπος, που μοιραζόταν τη μεγάλη ευθύνη για την ομαλή πορεία των αμαξοστοιχιών και την ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία σε αυτό το μεταφορικό μέσο. Τόσο, που η οικεία που έζησε τα παιδικά της χρόνια η γυναίκα του, ήταν δίπλα στις γραμμές για να ακούνε τον ήχο των τρένων και να «ταξιδεύουν» ακόμα και μέσα από το σπίτι τους…
«Η Βάσω μεγάλωσε μέσα στα τρένα. Ο παππούς της ήταν σιδηροδρομικός, έκανε σε πολλά σταθμαρχεία στην Ελλάδα. Στην περιοχή της Κατερίνης, του Πλαταμώνα και στο τέλος έγινε κλειδούχος και μετά αρχιελιγμοδηγός. Το σπίτι το πατρικό της, είναι δίπλα στις γραμμές και κοντά στο σταθμό της Λάρισας. Το σπίτι όπου μεγάλωσε. Ο παππούς ήθελε να ακούει τα τρένα γι αυτό και το είχε πάρει ακριβώς δίπλα στις γραμμές. …Για εμάς ήταν τρόπος ζωής τα τρένα…»
