Ταΐζοντας την αρκούδα
Η Ουκρανία είναι εξαιρετικά αδύναμη στρατιωτικά και κάθε αντίδραση της θα ήταν ουσιαστικά αυτοχειρία απέναντι στις «ειρηνευτικές δυνάμεις» που ταυτόχρονα απέστειλε ο Ρώσος πρόεδρος στις δύο αναγνωρισθείσες περιοχές που συνθέτουν την περιφέρεια Ντονμπάς. Όποιος πιστεύει ότι οι σύμμαχοι θα πολεμήσουν για λογαριασμό της Ουκρανίας να θυμηθεί πως κατέληξε η Γεωργία το 2008.
Μία πρόχειρη αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία της Ανατολικής Ουκρανίας δείχνει πόσο σύνθετη και ταραγμένη είναι, κάτι που γνώριζαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Μόνο από το 2014 έως σήμερα τουλάχιστον 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία.
Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι επιμένει εδώ και μήνες ότι η χώρα του θα συνεχίσει να επιδιώκει την ένταξη της στο ΝΑΤΟ. Να δημιουργήσει δηλαδή ένα σοβαρό πολιτικό και διπλωματικό τετελεσμένο στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Αναμφισβήτητα έχει το δικαίωμα. Είναι όμως ρεαλιστικό; θα φτάσουν μέχρι τέλους οι σύμμαχοι της Δύσης για να υπερασπιστούν την Ουκρανία;
Το ζήτημα είναι ποιες εγγυήσεις είχε ο Ζελένσκι για να επιμένει και τι θα γίνει στο εξής. Ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε κάποιες σκληρές στα λόγια οικονομικές κυρώσεις που αφήνουν μάλλον αδιάφορους τους Ρώσους.
Θα στηρίξουν οι σύμμαχοι της Δύσης τις ουκρανικές επιδιώξεις ή από όλη αυτή την κρίση θα παραμείνει ο ακρωτηριασμός του Ντονμπάς κλείνοντας ένα κύκλο έντασης που ξεκίνησε το 2014 με τοπική ρωσική επικράτηση, αλλά ανοίγοντας στη μεγάλη εικόνα και επίσημα το δεύτερο κεφάλαιο ενός παγκόσμιου ψυχρού πολέμου. Αναμφισβήτητα ο Πούτιν σέρνει πλέον τη Δύση σε μία παρατεταμένη διπλωματική και στρατιωτική (προπαρασκευαστικά τουλάχιστον) αντιπαράθεση.
Θα αρκεστεί ο Ρώσος Πρόεδρος στον έλεγχο των δύο περιοχών ή θα επιδιώξει να φτάσει μέχρι το Κίεβο επιδεικνύοντας το νεοτσαρισμό που του προσάπτουν πολλοί διεθνείς αναλυτές;
Αυτοί που πραγματικά τρέμουν τις κυρώσεις δεν είναι το Κρεμλίνο αλλά οι ευρωπαίοι. Όλοι εμείς δηλαδή που θα δούμε το ενεργειακό κόστος (αέριο) να εκτινάσσεται αν αποφασίσουν οι Ρώσοι να μετακυλήσουν το άχθος των κυρώσεων. Ακόμα και αν θέλουμε να βασιστούμε στο υγροποιημένο αέριο που μεταφέρεται με πλοία η αδυναμία αποθήκευσης ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας καθιστά δύσκολο το εγχείρημα.
Στην καλύτερη περίπτωση εισήλθαμε και επίσημα σε μία νέα εποχή ψυχρού πολέμου. Η Ρωσία επιδεικνύει αποφασιστικότητα, η Ευρώπη μία ουσιαστικά θολή στάση λόγω της ενεργειακής της εξάρτησης και το ερώτημα είναι τι θα πράξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες απέναντι στην «αρκούδα».
Όπως συνηθίζουν να λένε οι χιλιάδες Ουκρανοαμερικανοί πολίτες του Οχάϊο όπου υπάρχει μία μεγάλη κοινότητα 80 χιλιάδων ανθρώπων που δημιουργήθηκε από κύματα προσφύγων που διέφυγαν από προηγούμενες κρίσεις στην Ουκρανία, «Όσο και να ταΐζεις την αρκούδα αυτή δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένη».
