Τα κάστρα πέφτουν πάντα από…μέσα κύριε Μητσοτάκη

Πριν λίγο καιρό είχαμε γράψει ένα σχόλιο στην φιλόξενη γωνία του flash.gr που μας φιλοξενεί. Τίτλος του ήταν «σκόνη και θρύψαλα». Σε αυτό είχαμε προβλέψει αυτό που βιώνουν τα κόμματα τον τελευταίο καιρό με την ρευστοποίηση να είναι πλέον όχι προ των πυλών αλλά εντός των κομματικών πυλών. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το καθένα για τους δικούς του λόγους βιώνει μια πρωτόγνωρη κρίση. Που άλλους απειλεί με πολιτική σμίκρυνση (ΣΥΡΙΖΑ), άλλους σε μια τελευταία ευκαιρία (ΠΑΣΟΚ) και άλλους σε ερωτήματα σταθερότητας, καθώς η κυριαρχία αποτελεί πλέον παρελθόν.

Και μπορεί η κρίση να μην είναι για όλους ίδια, αλλά επί της ουσίας απειλεί τους πάντες και κυρίως τα δεδομένα των αναλύσεων που είχαμε μπροστά μας. Σίγουρα ένας Σαλμάς δεν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά πολλές φορές στην πολιτική ένα γδάρσιμο μπορεί να οδηγήσει σε αιμορραγία. Ακριβώς στο προηγούμενο σχόλιο είχαμε αναφερθεί στην…απόδραση των 11 και στους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη Νέα Δημοκρατία. Όσο και αν θέλουν σε επίπεδο κορυφής να βάλουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, η αλήθεια είναι ότι αυτήν την ώρα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινοβουλευτικής ομάδας ψυχολογικά είναι ένα βήμα πριν από το διαζύγιο με τον ηγετικό πυρήνα της κυβέρνησης.

Η διάσταση είναι μεγάλη και απλά ο Σαλμάς είναι το απόστημα που άνοιξε αλλά δεν έσπασε. Εξακολουθεί και υπάρχει και εάν δεν γίνει επέμβαση και θεραπεία τότε αργά η γρήγορα η κρίση θα μεγαλώσει και θα ρίξει και τη ΝΔ στο…κρεβάτι της συστημικής κρίσης των κομμάτων εξουσίας στο οποίο υπάρχει ήδη συνωστισμός. Το πρόβλημα στο «γαλάζιο στρατόπεδο» είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα για μια σειρά από βουλευτές. Ανθρώπους που δεν βλέπουν στο βάθος του τούνελ, ότι μπορούν να αναλάβουν ευθύνη σε ένα κυβερνητικό σχήμα, αλλά κυρίως νιώθουν «ξένοι» με αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις. Θα μου πείτε ότι δεν μπορούν να γίνουν όλοι Υπουργοί. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά όλοι μπορούν να έχουν δικαίωμα στην ελπίδα να γίνουν. Όλοι θέλουν με όρους καθαρά ψυχολογίας να τους αντιμετωπίζουν ως ικανούς να γίνουν.

Κυρίως όμως έχουν ανάγκη να εισπράττουν ότι η ηγεσία τους ακούει και τους υπολογίζει και δεν τους βλέπει ως χειροκροτητές και «ψηφοφόρους» δια ανατάσεως χεριού. Δεν ξέρω τι σκέπτεται να πράξει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ και τι θα πει στη συνάντηση που σκέπτεται να έχει με τους βουλευτές του που δεν έχουν χαρτοφυλάκιο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι οι κυβερνήσεις ναι μεν δεν πέφτουν από έναν Σαλμά, αλλά τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Και εάν δεν με πιστεύετε ρωτήστε τους προηγούμενους. Ιδιαίτερα σε περιόδους που τα κάθε λογής συμφέροντα έχουν ανάγκες και θέλουν τον έλεγχο, μπορεί οι γκρίνιες και τα παράπονα να λειτουργούν ως προσάναμμα…